ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ...

Έχω πολλές από τις λέξεις σου κι εσύ από τις δικές μου.

Κι είναι τόσες πολλές που καμιά φορά μπερδεύομαι και δεν ξέρω τί είναι δικό μου και τί δικό σου.

Όμως δε με νοιάζει και το ξέρω πως ούτε εσένα.

Μήπως τελικά είναι όλα δικά μας και άλλοι μας έχουν μπερδέψει;

Αν η γλώσσα είναι πολιτισμός, τότε έχω μέσα μου τον δικό σου κι εσύ τον δικό μου.

Τα εδώ κανάλια σε λένε διαδηλωτή, εμένα εδώ όταν βγαίνω στο δρόμο με ονομάζουν αναρχικό και τρομοκράτη.

Εσένα από ό,τι μαθαίνω, την ώρα που βρίσκεσαι μέσα στις φωτιές, τα κανάλια σου δείχνουν καλλιστεία.

Τα δικά μου δείχνουν εσένα ως θέαμα.

Οι στιγμές σου πουλάνε εδώ πολύ.

Η δική σου αστυνομία είναι ακραία και βίαιη, εδώ απλά είναι δημοκρατική και κάνει τη δουλειά της.

Εδώ πρόκειται για τα παιδιά των 700 ευρώ, χωρίς καμία άλλη ευθύνη.

Εκεί αδερφέ μου πόσα παίρνουν κι έχουν αναλάβει τέτοια ευθύνη;

Ενδιαφέρθηκες για τα δέντρα του πάρκου σου και σε είπαν τρομοκράτη.

Γιατί αδερφέ μου δεν κοιτάς τη δουλειά σου;

Δε στα κανονίζει καλά ο αφέντης σου;

Τί άλλο θες;

Σου ζητούν συγνώμη μα καλύτερα από εμένα ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια.

Είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις.

Εδώ πλέκουν εθνικιστικά σενάρια στην πλάτη σου.

Ότι κάτι θές εσύ από εμάς εδώ.

Τα ίδια έλεγαν και για μας εκείνο το Δεκέμβρη.

Τα ίδια θα λέγονται κάθε Δεκέμβρη και κάθε Ιούνη όπου γης σε όποιο χρόνο.

Το ξέρω πως δεν μασάς.

Είσαι πράκτορας λένε και δεν αγαπάς τον τόπο σου.

Αυτό το πάρκο που μπορεί να ξάπλωσες κάμποσα βράδια με την κοπέλα σου και της χάιδευες τα μαλλιά, αυτό το πάρκο που ίσως να πρωτοπήγες βόλτα το παιδί σου, τώρα δε θες να γίνει εμπορικό κέντρο.

Μα τί τα θες!

Η κοπέλα σου χάθηκε κάπου μέσα στα δακρυγόνα και το παιδί σου τρέχει στο δρόμο να περισώσει ό,τι μπορεί από την ελευθερία του.

Μα γιατί αντέδρασες;

Αφού σου είπαν πως τα δέντρα θα τα προφυλάξουν.

Μήπως είσαι προβοκάτορας και πράκτορας;

Μη τα παίρνεις τοις μετρητοίς.

Τα ίδια λένε και σε μας.

Όπου σταθείς και όπου βρεθείς σε αυτή τη γη τα ίδια ακούς, αιώνες τώρα.

Νομίζουν πως τους ανήκεις, ακόμα και η γη πιστεύουν πως τους ανήκει.

Κι ό,τι έχει πάνω της και μέσα της και στον ουρανό που τη σκεπάζει.

Όλα τους ανήκουν κι όλα τα θέλουν.

Μα τους λείπεις εσύ. Σε θέλουν κι εσένα.

Αν μπορούσαν θα σε έκοβαν κομμάτια και θα σε έβαζαν στη βιτρίνα ενός καταστήματος πάνω σε τσιγκέλια.

Και οι έμποροι παντού το ίδιο.
Χάνουν πελάτες.

Το ίδιο και οι ξενοδόχοι.

Μα γιατί διώχνεις τον τουρισμό σου;

Δεν το ξέρεις πως είναι η βαριά σου βιομηχανία;

Μα κι η δική μου είναι.

Μην κάνεις μαλακίες γιατί θα τους στείλεις προς τα ΄δω και θα σε πουν και προδότη.

Δε θες να έχεις λεφτά;

Μα σε βλέπω και θα ήθελα να είμαι κοντά σου τώρα, αλήθεια στο λέω.

Θα ήθελα να αναπνεύσω το δακρυγόνο που αναπνέεις κι εσύ, να νιώσω την αγωνία σου, να μιλήσουμε με τα βλέμματα, αυτά τα βλέμματα που είναι η ανθρώπινη γλώσσα και δε χρειάζεται φθόγγους, προτάσεις, μα ούτε και γραμματική.

Το βλέμμα του γείτονα, όπως είμαστε εμείς,
αυτή η άχρονη ματιά που μπορεί να τους ισοπεδώσει μια κι έξω.
Αλλά δε το 'χουμε πάρει ακόμα απόφαση...

Αδερφέ μου σε σέβομαι απεριόριστα, σε αγαπώ ακόμα περισσότερο.

Σε ευχαριστώ.

eleftheriahtipota