Το παγιδευμένο ζώο (μια αληθινή ιστορία)

Μάλλον θα περιμένετε να διαβάσετε για κάποιο πολύ σπάνιο και επικίνδυνο ζώο, όπως το ταϊπάν ή ο διάβολος της Τασμανίας.

Όμως αυτή είναι μια αληθινή ιστορία που συνέβη σε μένα και –δυστυχώς ή ευτυχώς- ακόμα δεν έχω πάει στην Τασμανία.

Όλα ξεκίνησαν μια κρύα μέρα του Φλεβάρη (όχι και πολύ κρύα, δόξα τω θεώ). Ήταν απόγευμα και ο ήλιος αργοπέθαινε στον ορίζοντα.

Έτσι το φαντάζομαι τουλάχιστον, γιατί ανάμεσα από τις πολυκατοικίες ούτε τον ήλιο μπορείς να δεις ούτε τον ορίζοντα. Μόνο αισθάνεσαι αυτόν τον αργό θάνατο που συνάδει με το αστικό τοπίο.

Κατέβηκα στο μαγαζί για να σηκώσω το... κεπέγκι.

Ωραία λέξη, δε συμφωνείτε; Όσοι έχετε γεννηθεί μετά τη δημιουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης πιθανότατα δε θα γνωρίζετε τι είναι αυτό το «κεπέγκι». Μην το γκουγκλάρετε, μάλλον δε θα υπάρχει η ετυμολογία της.

Το κεπέγκι είναι η παλιά σιδεριά που είχαν τα μαγαζιά, αυτό το κιγκαλωτό προστατευτικό, με ανοίγματα σε σχήμα ρόμβου, που τυλιγόταν πάνω σε ρολό και κατέβαινε μετά κόπων και φασαρίας.

Πήγα λοιπόν να σηκώσω το κεπέγκι και τότε άκουσα μια απειλητική κραυγή. Δεν ήταν βόας, δεν ήταν κροταλίας, ήταν μια απλή και συνηθισμένη... αδέσποτη γάτα.

Αυτή είχε πάει να ζεσταθεί στο κενό που αφήνει το κεπέγκι όταν κατεβαίνει, χωρίς φυσικά να γνωρίζει ότι τα καταστήματα ανοίγουν όταν αργοπεθαίνει ο ήλιος.

Καθώς ανέβαζα το κεπέγκι προσπάθησε να βγει από το κενό ανάμεσα στα κάγκελα και... παγιδεύτηκε. Είχε καταφέρει να βγάλει το κεφάλι και τα μπροστινά πόδια αλλά....

Ίσως να γνωρίζετε ότι η γάτα μπορεί να περάσει από κάθε τρύπα, αρκεί να χωρέσει το κεφάλι της. Έτσι πίστευε και η ίδια, αλλά ως γάτα που ήταν δεν είχε υπολογίσει την κοιλιά της.

Όχι, δεν ήταν χοντρή, ήταν έγκυος!

Έτσι η γάτα, αντί να πάει προς τα κάτω και να βγει από το κενό προσπαθούσε να περάσει την κοιλιά της μέσα από το άνοιγμα, πράγμα αδύνατο.

Στην αρχή προσπάθησα να της μιλήσω, και της έλεγα «ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά» και “calm down” και άλλα παρόμοια, αλλά η γάτα είχε μανιάσει και δεν άκουγε τίποτα.

Τότε αποφάσισα να τη βοηθήσω να βγει. Έβγαλα το χειμωνιάτικο μπουφάν μου, το χρησιμοποίησα ως ασπίδα και προσπάθησα να σπρώξω τη γάτα προς τα κάτω (ευτυχώς που δεν είχα βρει κανέναν παγιδευμένο κροκόδειλο).

Αυτή δεν αντιλήφθηκε ότι ήθελα να τη βοηθήσω, μάλλον θα είχε ακούσει και καμιά μακάβρια ιστορία από την Κατοχή, τότε που οι Έλληνες έτρωγαν τις γάτες στιφάδο, ήταν και έγκυος, οπότε... Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε;

Μέχρι εκείνη τη μέρα νόμιζα ότι οι γάτες είναι γλυκά ζωάκια. Αν όμως έρθεις αντιμέτωπος με μια παγιδευμένη έγκυο γάτα ξεχνάς όλες τις προκαταλήψεις σου.

Χτυπιόταν και ούρλιαζε σαν δαίμονας της Τασμανίας και κάποια στιγμή δάγκωσε σαν ταϊπάν. Παρά το πάχος του μπουφάν το δόντι της χώθηκε στο δάκτυλο μου.

Ευτυχώς τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάρω τηλέφωνο τη σύντροφο μου –για ενισχύσεις. Εκείνη ήρθε, άνοιξε την πόρτα και η γάτα έκανε ένα γρήγορο ελιγμό και εξαφανίστηκε.

Ήμουν έτοιμος να φορέσω το μπουφάν μου και να συνεχίσω κανονικά την ημέρα μου, αλλά η μητέρα του παιδιού μου είχε διαφορετική γνώμη.

Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους τους άντρες, για να μη γενικεύουμε ασύστολα, αλλά προσωπικά δε δίνω και μεγάλη σημασία σε τέτοια «ατυχήματα».

Είχα πολλά στην παιδική μου ηλικία, εκείνη την υπέροχη παιδική ηλικία που παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ ανάμεσα σε σκουριασμένα καρφιά, γυαλιά και αδέσποτα ζώα, χωρίς να πάθω τίποτα (εγώ ή κάποιος φίλος), οπότε μου φάνηκε κάτι απλό να σε δαγκώσει μια γάτα.

Η γιατρός, με την οποία επικοινώνησε η σύντροφος μου, είχε διαφορετική άποψη: «Αντιτετανικός ορός, αντιτετανικό εμβόλιο και αντιβίωση το λιγότερο για μια βδομάδα.»

Μου φάνηκε υπερβολική, έτσι αποφάσισα να ζητήσω τη γνώμη ενός ειδικού για άντρες: Πήγα στον κτηνίατρο.

Η κτηνίατρος, που εκείνη την ώρα κούρευε ένα γλυκό σκυλάκι (με φίμωτρο στο στόμα... το σκυλάκι, όχι η κτηνίατρος), μου είπε ότι ίσως να χρειαζόμουν και αντιλυσσικό ορό.

«Μα τι λέτε;» της είπα. «Γάτα με δάγκωσε, όχι κόμπρα.»

Εκείνη αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη ενός συναδέλφου της, «ειδικού σε τέτοια πράγματα», αν και δεν κατάλαβα σε τι ήταν ειδικός: Στα δαγκώματα των γατών;

Ο ειδικός είπε ότι μάλλον δε χρειαζόταν αντιλυσσικός, αφού η γάτα ήταν αστική, αλλά θα έπρεπε να επικοινωνήσω με το Λοιμωδών για τα περαιτέρω.

Από το νοσοκομείο μου είπαν ότι είναι απαραίτητο το αντιτετανικό εμβόλιο και η αντιβίωση (500άρα).

Τελικά η διάσωση της γάτας μου στοίχισε 30 ευρώ και μιας βδομάδας αποχή από το αλκοόλ.

Εννοείται πως αν ξαναδώ γάτα παγιδευμένη θα καλέσω την πυροσβεστική.

Ποιο ήταν το ηθικό μάθημα αυτού του παθήματος;

Το παγιδευμένο ζώο δαγκώνει όποιον βρει μπροστά του.

Και η αναγωγή στην ανθρώπινη κοινωνία;

Αυτή τη στιγμή έχουν ρίξει ένα κεπέγκι μπροστά από τους Έλληνες (και όχι μόνο).

Ποιοι το έχουν κατεβάσει; Οι «καταστηματάρχες», καθώς και εκείνοι που μόνη τους έγνοια είναι να προστατέψουν τους «καταστηματάρχες».

Τα ζώα είναι παγιδευμένα, αλλά προσπαθούν να μην το «βλέπουν». Κοιτάνε ανάμεσα από τα κάγκελα, δεν κοιτάνε τα κάγκελα.

Δυστυχώς οι «καταστηματάρχες», σε αντίθεση με το Γελωτοποιό, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη γάτα, παρά μόνο για την επιχείρηση τους.

Οι γάτες είναι αδέσποτες και αναλώσιμες και αν κάνα δυο ψοφήσουν στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν δεν έχει καμιά σημασία, αρκεί να ανοίξει η επιχείρηση και να μεταφερθούν τα HP της Κίνας σε όλον τον κόσμο.

Γιατί ο κόσμος χρειάζεται υπολογιστές, δε χρειάζεται φοιτητές.

Έτσι οι γάτες πεθαίνουν...

Φανταστείτε ένα αχανές κεπέγκι και πίσω τους να είναι παγιδευμένες εκατομμύρια και δισεκατομμύρια γάτες.

Αν εκείνες προσπαθήσουν να εμποδίσουν τους «καταστηματάρχες» νομίζετε ότι θα τις λυπηθούν;

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι το παγιδευμένο ζώο δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εχθρό από το φίλο. Δεν καταλαβαίνει ποιος θέλει να το βοηθήσει και ποιος να το εξοντώσει.

Έτσι επιτίθεται σε όποιον βρει μπροστά του.

Και δεν είναι μακριά αυτή η μέρα, που οι γάτες θα αρχίσουν να αλληλοσπαράζονται, γιατί θα είναι πολύ αργά για να συνειδητοποιήσουν ποιος κατέβασε το κεπέγκι.

Το παγιδευμένο ζώο βλέπει μόνο εχθρούς.

ΥΓ: Η εν λόγω γάτα είναι μια χαρά. Την επομένη την είδα να περνάει από μπροστά μου. Της φώναξα, αλλά δε φάνηκε να με θυμάται. Μόνο έτρεξε να κρυφτεί.

Tου Γελωτοποιού