Ένας μεταμοντέρνος πρωθυπούργος

(ιλαροτραγωδία)

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι αμιγώς χιουμοριστικό. Κι αυτό σημαίνει ότι έχω πολύ καιρό να σκεφτώ κάτι αστείο. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο, ας κάνω μια περιήγηση στο διαδίκτυο για να δώσω τροφή στο χιούμορ.

Λοιπόν...

«Η Ελλάδα είναι μοντέρνα ευρωπαϊκή χώρα και η κυβέρνηση θα προστατέψει με κάθε κόστος τις ξένες επενδύσεις.»

Τάδε έφη ο Έλληνας πρωθυπούργος.

Ο τονισμός στην παραλήγουσα δεν είναι τυχαίος. Ας εξηγήσω πριν συνεχίσω με την αποδόμηση της φράσης.

Γράφει ο Γελωτοποιός

Η ελληνική γλώσσα είναι η «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της.

Οι Έλληνες (από τους αρχαίους ως τους μοντέρνους) διέπρεψαν κατά κύριο λόγο στους τομείς που σχετίζονται με τη γλωσσική ικανότητα:

Ποίηση, θέατρο, φιλοσοφία, γεωμετρία, δημοκρατία, εμπόριο, συκοφαντία, προδοσία, γλείψιμο, φλυαρία.

Από τους κανόνες της γραμματικής, ίσως ο πιο ενδεικτικός του μεγαλείου αυτής της γλώσσας, είναι ο σχετικός με τον τονισμό των λέξεων που ως δεύτερο συνθετικό έχουν το «έργο».

Ακούστε και θαυμάστε!

Όταν το έργο που γίνεται είναι θετικό τότε η λέξη τονίζεται στη λήγουσα.

Για παράδειγμα: Δημιουργός, αμπελουργός, ξυλουργός, τεχνουργός, μελισσουργός, θαυματουργός, δραματουργός, υφαντουργός, στιχουργός κλπ.

Όταν το έργο είναι αρνητικό τότε τονίζεται στην παραλήγουσα: Ραδιούργος, κακούργος, πανούργος.

Και μετά πήγαν όλοι στην παραλία.

Αν ξεπεράσουμε το φιλολογικό πουριτανισμό και παίξουμε με αυτόν τον κανόνα μπορούμε να αλλάζουμε τόσο εύκολα το νόημα κάθε λέξης, απλά μεταθέτοντας τον τόνο.

Ένας γιατρός, ο οποίος χειρουργεί, μπορεί να είναι χειρουργός («σε ευχαριστώ, γιατρέ μου, έσωσες το παιδάκι μου»), αλλά μπορεί να είναι και χειρούργος (όπως ο Παπαμιχαήλ σε εκείνη την ταινία όπου έπινε ένα μπουκάλι ρούμι πριν από κάθε εγχείρηση).

Με τον ίδιο τρόπο τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί να είναι υπούργοι και υφυπούργοι, ενώ ο «primus inter pares» να είναι πρωθυπούργος.

Ας συνεχίσουμε τώρα το ανέκδοτο του μήνα, τη φράση του πολυαγαπημένου μας πρωθυπούργου.

«Η Ελλάδα είναι», λέει, «μια μοντέρνα ευρωπαϊκή χώρα...» Για σταθείτε!

Έχω μια άγνωστη λέξη. Ας ανοίξουμε το λεξικό να δούμε τι ακριβώς σημαίνει «μοντέρνος».

μοντέρνος, επίθετο [<ιταλ. moderno]: ο σύμφωνος με τη μόδα

Ωραία. Οπότε ακολουθούμε τη μόδα ως έθνος.

Και τι θα φορεθεί φέτος στα ευρωπαϊκά σαλόνια;

Ανεργία, δημοσιονομικός έλεγχος και ποινές για τους «αδύναμους κρίκους», υποβάθμιση από ΑΑΑ σε Β, C κλπ (πόσα γράμματα έχει η αγγλική αλφάβητος;), αστυνομοκρατία, εξώσεις και αυτοχειρία, τοξικά ατυχήματα (δείτε τι συνέβη στο ορυχείο χρυσού της Φιλανδίας), φίμωση της ελευθερίας του λόγου (σε αυτό πάντα πρωτοπόρος η Ρωσία, αφού δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς το παρελθόν σου), ελαχιστοποίηση του κράτους πρόνοιας, μεγιστοποίηση του κέρδους των τραπεζών.

Ε, μη μείνουμε πίσω και μας λένε οπισθοδρομικούς και ντεμοντέ, εμάς που τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού.

Και μετά πήγαν όλοι στην παραλία.

Η μόνη μου αντίρρηση σε σχέση με τη φράση του πρωθυπούργου μας είναι ότι η Ελλάς δεν είναι μοντέρνα ούτε και πρόκειται να γίνει.

Η χώρα μας πέρασε άμεσα από τον κλασικισμό στο μεταμοντερνισμό.

Το πολίτευμα μας δεν είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, όχι.

Είναι εμπορευόμενη σουρεαλιστική τραπεζοκρατία.

Οπότε ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος πρωθυπούργος;

Ας προχωρήσουμε στο δεύτερο μέρος της φράσης για να καταλάβετε τι εννοώ.

Λοιπόν...

«...η κυβέρνηση θα προστατέψει με κάθε κόστος...»

Σκεφτείτε ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος τρόπος για να ολοκληρωθεί αυτή η φράση. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα:

α) την εδαφική μας ακεραιότητα

β) την ελευθερία μας

γ) το βιοτικό επίπεδο των πολιτών

δ) το μέλλον της χώρας μας

ε) το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση του ορυκτού μας πλούτου.

Όποιο και να διαλέξετε το συμπέρασμα είναι ότι είστε πολύ πεζοί και δεν μπορείτε να εκτιμήσετε τη γλωσσική μεγαλοφυΐα του πρωθυπούργου μας.

Αυτός, ως γνωστόν, είναι εγγονός σπουδαίας πεζογράφου και φίλος ακόμα σπουδαιότερου ποιητή.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίος ο γλωσσικός του αταβισμός, αυτή η παλινδρόμηση στις ποιητικές δεξαμενές των γονιδίων του.

«...η κυβέρνηση θα προστατέψει με κάθε κόστος... τις ξένες επενδύσεις.»

Έξοχο δείγμα σουρεαλιστικού πατριωτισμού, δεν νομίζετε;

Και μετά πήγαν όλοι στην παραλία.

Προσέξτε και κάτι ακόμα, το οποίο αποδεικνύει ότι ο πολυαγαπημένος μας πρωθυπούργος είναι σπουδαίος λογουργός.

Αναφέρεται το «με κάθε κόστος», αλλά δεν προσδιορίζεται ποιο θα είναι αυτό το κόστος και ποιοι θα κληθούν να το πληρώσουν. Νομίζετε ότι είναι παράβλεψη ή ατόπημα; Λάθος.

Ο λογοτέχνης πρέπει να αφήνει τον αναγνώστη του να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, να τον κάνει να σκέφτεται, να ονειρεύεται, να γίνεται και εκείνος τουτοιοτρόπως δημιουργός.

Ακούγοντας το «με κάθε κόστος», ο καθένας από εμάς μπορεί να φανταστεί το χειρότερο και το καλύτερο.

Δεν είναι αυτό μεγαλοφυές;

Προσωπικά πιστεύω ότι ο πρωθυπούργος μας θα έπρεπε να τιμηθεί –και μόνο γι’ αυτή τη φράση του- με το νόμπελ λογοτεχνίας. Στον Τσόρτσιλ γιατί το δώσανε, ήταν καλύτερος;

Ας τελειώσουμε αυτό το κείμενο με τη διευκρίνηση ότι ο Γελωτοποιός δεν έχει σκοπό να κακολογήσει τον αιρετό μας πρωθυπούργο, ακριβώς επειδή είναι αιρετός, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η πλειονότητα των Ελλήνων τον ψήφισε. Οπότε κάθε προσπάθεια δυσφήμισης του έργου του θα ήταν απαξίωση του θεσμού της δημοκρατίας.

Ας τον χαιρετήσουμε λοιπόν όπως ενδείκνυται:

Άβε Μαρία... Συγνώμη, λάθος χαιρετισμός.

Άβε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε θεωρούν (καταλληλότερο πρωθυπουργό).

----------

Δυστυχώς ούτε αυτό το κείμενο ήταν αμιγώς χιουμοριστικό, αλλά στο μοντέρνο θαυμαστό μας κόσμο, δεν μπορούμε παρά να παράγουμε μιγαδικές θεωρήσεις της πραγματικότητας.

«Και μετά πήγαν όλοι στην παραλία», όπως έλεγε η Ίλια στο «Ποτέ την Κυριακή», δίνοντας μια χαρούμενη κατάληξη σε κάθε τραγωδία.