Η παράδοση σκοτώνει!
Πόσες φορές έχουμε ακούσει «για το πόσο καλά ήταν τα πράγματα παλιότερα».
Δεν έχει υπάρξει εξάλλου αντιδραστικό, αν όχι φασιστικό ρεύμα που να μην επικαλεστεί τη παράδοση και την επιστροφή σε ένα προηγούμενο άδολο παρελθόν. Ένα παρελθόν φαντασιακό, αποκαθαρμένο από την ταξική πάλη και τις σχέσεις εξουσίας.
Αυτοί λοιπόν, οι μαυροφορεμένοι με τα θρησκευτικά λάβαρα και συμπολεμιστές των ναζιστικών καθαρμάτων, που επικαλούνται στην σημερινή Ελλάδα τις θρησκευτικές και εθνικές παραδόσεις, μαζεύονται έξω από τα θέατρα και καίνε βιβλία, απέναντι τους αντικρίζουν, τους ομοϊδεάτες τους Τούρκους. Κρατώντας τις παραδόσεις, διαφυλάττοντας τα έθιμα, που όμως έχουν ένα σκληρό πυρήνα ανελευθερίας και σκοταδισμού, δολοφονούν γυναίκες στο όνομα της τήρησης των εθίμων.
Που όμως συντηρούν σχέσεις κυριαρχίας και μεταξύ άλλων την υποταγή της γυναίκας στον πατέρα, στον σύζυγο, στον εργοδότη.
Τουρκία της μαντίλας, του φονταμενταλισμού, της εξαθλιωμένης εργατικής τάξης και των πληθυσμών της Ανατολίας, του εθνικιστικού και ρατσιστικού μίσους που συνοδεύει και καθοδηγεί τον πόλεμο κατά της Κουρδικής μειονότητας, αντίπαλο και εχθρό όλων των γειτονικών κρατών. Συμμάχου της αστικής Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με την παρέμβαση στην Συρία, μετά από συνεννόηση Σαμαρά-Νταβούτογλου να προστίθεται στη λίστα των βάρβαρων ιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων.
Παρένθεση: ενώ στη «βάρβαρη» Ανατολή συμβαίνουν αυτά, στη «Πολιτισμένη» Δύση και πιο συγκεκριμένα στις ΗΠΑ,ηλεκτρονική σελίδα με το όνομα Γυναίκες Εναντίον του Ρόμνει (που στα αγγλικά διαμορφώνει την λέξη W.A.R., δηλαδή πόλεμος) έχει διαμορφωθεί με αφορμή την πολιτική του Ρόμνει απέναντι στις γυναίκες. Πιθανότατα λόγω τις θρησκευτικής του πίστης, καθώς ο υποψήφιος πρόεδρος είναι μέλος της Εκκλησίας των Μορμόνων γνωστή για την συντηρητική της στάση προς τις γυναίκες. Η Εκκλησία των Μορμόνων μεταξύ άλλων, πιστεύει ότι μια γυναίκα μπορεί να πάει στον παράδεισο μόνο μέσω του συζύγου της, δηλαδή εάν παντρευτεί!
Διαβάζουμε στην εφημερίδα εφημερίδα Ταράφ (29/10/2012)
Διαφυγή από το έθιμο θανάτου
Η Αϊτέν που υποχρεώθηκε να παντρευτεί στα 16 της, με δολοφονημένο τον αδερφό της στον οποίο είχε καταφύγει, περιέγραψε στην Ταράφ αυτά που έζησε. Βία σε βάρος γυναίκας, εχθροί που δεν διστάζουν να χύσουν αίμα, μια γυναίκα αποκομμένη από τα παιδιά της, που κατέφυγε σε άσυλο με αστυνομική προστασία και εορτασμός μαζί με τα παιδιά.
Η ζωή της 22χρονης Αϊτέν είναι σαν ένα σενάριο ταινίας που τα περιλαμβάνει όλα αυτά. Το πραγματικό της όνομα, το μέρος όπου μένει και η πόλη στην οποία μένουν τα παιδιά της μας είναι γνωστά αλλά κρυφά. Εμείς την είπαμε ¨Αϊτέν¨ κι αυτή είπε ¨Ας είναι αρκεί να μην γραφτεί το πραγματικό μου όνομα¨. Φόβος της είναι οι δολοφόνοι του αδερφού της που ακόμη την κυνηγάνε. Στην πραγματικότητα κι αυτοί δεν της είναι ξένοι. Είναι συγγενείς του άντρα της προς τον οποίο υπέβαλλε αίτημα διαζυγίου. Είναι σίγουρο πως αν μάθουν την πόλη όπου μένει, θα έρθουν και θα την σκοτώσουν. Μάλιστα παρά το ότι είναι υπό αστυνομική προστασία, είναι πασιφανές πως αυτό δεν την γαληνεύει.
¨Ο άντρας μου, η πεθερά μου, η κουνιάδα μου¨
Δεύτερη μέρα Μπαϊραμιού. Είμαστε σε ένα μικρό σπίτι στα ΝΑ. Πριν να αρχίσουμε την κουβέντα με την Αϊτέν, όλοι βγαίνουν από το δωμάτιο. Εδώ είναι το σπίτι του πατέρα της. Φιλά τα παιδιά της που πριν δύο λεπτά ήταν στην αγκαλιά της, τα ξαποστέλνει έξω από το δωμάτιο και αρχίζει να διηγείται την απίστευτη ιστορία της: ¨ Μόνο 16 χρονών ήμουν. Όπως γίνεται πάντα εδώ με πάντρεψαν σε μικρή ηλικία. Πρώτα με έδερνε η πεθερά μου, μετά η κουνιάδα μου και μετά άρχισε και ο άντρας μου. Γέννησα τα παιδιά μου αλλά ούτε την χαρά τους δεν μπόρεσα να ζήσω. Όταν μετά από κάποιο διάστημα η βία στράφηκε και εναντίον των παιδιών μου, τα πήρα και πήγα στο σπίτι του πατέρα μου. Αλλά πάντοτε αντιμετώπιζα την πίεση του τύπου ¨Άντρας σου είναι, και αγαπάει και βαράει. Η θέση της γυναίκας είναι δίπλα στον άντρα της¨. Δεν άντεξα και κατέφυγα στον μόνο άντρα που μου άνοιξε την αγκαλιά του, στον αδερφό μου. Υπέβαλλα αίτημα διαζυγίου. Μετά από αυτό στόχος του άντρα μου έγινε ο αδερφός μου. Εντέλει οι συγγενείς του άντρα μου τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν στη μέση του δρόμου. Τότε η οικογένεια μου μου είπε πως ¨Ο αδερφός σου πέθανε εξαιτίας σου¨ και μου γύρισαν την πλάτη. Δεν άντεξα και έβαλα τα παιδιά μου στην υπηρεσία προστασίας. Εγώ κατέφυγα σε μια πόλη στην Μαύρη Θάλασσα που δεν την ήξερα καθόλου και εγκαταστάθηκα σε ένα άσυλο γυναικών.¨
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Αϊτέν η βία που αναστάτωσε την ζωή της συνεχίστηκε και στο άσυλο. Η ίδια δεν εδάρη, αλλά συνάντησε γυναίκες που δέρνονταν για το παραμικρό. Και όταν εναντιώνονται σε αυτό, είτε απαγορεύεται επί μακρόν η έξοδος , είτε σε αφήνουν μια μέρα πεινασμένη.
Μαζί με την φίλη της έπιασε σπίτι. Συμφώνησε με μια φίλη της στο άσυλο, βρήκε μια δουλειά ως λαντζέρισα για 25 λίρες την μέρα και έπιασαν ένα σπίτι. Λέει : ¨ Δύσκολο να το πεις σπίτι. Ένα άδειο δωμάτιο. Την κουρτίνα την έδωσε ο ιδιοκτήτης. Μόνος μου στόχος ήταν να δουλέψω και να κερδίσω χρήματα ώστε να μπορέσω να φέρω τα παιδιά κοντά μου. Λένε πολλά για τις δύο γυναίκες που πιάσαμε το σπίτι, αλλά εμείς βουλώσαμε τα αυτιά μας. Στο μεταξύ έμαθα ότι κοντά στο μέρος όπου ζω, υπάρχει ένας συγγενής μου. Ήξερα πως μπορεί να με σκοτώσουν. Κατέφυγα στην αστυνομία αι μου παρείχαν ¨προστασία μετά από κλήση¨. Δηλαδή θα ενημερώνω για όπου πηγαίνω και θα με προστατεύουν. Όταν ήρθε το Μπαϊράμι, τους είπα πως θέλω να δω τα παιδιά μου. Μου είπαν πως από όποιο νομό περνούσα θα με προστάτευε η αστυνομία. Μάζεψα τα χρήματα για το εισιτήριο και πήρα το λεωφορείο. Από την μια άκρη της Τουρκίας στην άλλη. Αλλά θα έβλεπα τα παιδιά μου, οπότε δεν με πείραζε καθόλου¨.
Κάτι που μειώνει έστω και λίγο τον θυμό της είναι ότι οι δικοί της στηρίζουν τα παιδιά της. Άλλωστε εκεί όπου συναντηθήκαμε είναι το σπίτι του πατέρα της. Μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδι, την περίμενε αστυνομική ομάδα. Ανέφερε : ¨Προηγούνταν περιπολικό, στην μέση το αυτοκίνητο της οικογένειας μου και πίσω πάλι περιπολικό. Πήγα στο σπίτι και δόξα τω Θεώ είδα τα παιδιά μου. Έκλαιγαν και το μεγάλο μου είπε «Μαμά πότε θα έρθεις δίπλα μας, μας λείπεις πολύ». Μπόρεσα να πω « Κάνετε υπομονή. Να βρω μια καλή δουλειά και θα είμαστε όλοι μαζί». Τώρα το μόνο που θέλω είναι μια δουλειά να δουλέψω και να μπορέσω να πάρω τα παιδιά μου δίπλα μου. Τίποτε άλλο δεν ζητώ από το κράτος μου¨.
Μετά από το τέλος του Μπαϊραμιού με δάκρυα στα μάτια αποχωρίζεται τα παιδιά της. Φεύγοντας από το σπίτι του πατέρα της ανεβαίνουμε και εμείς στο αυτοκίνητο του πατέρα της. Από πίσω μας πολιτικό αυτοκίνητο της αστυνομίας με 4 αστυνομικούς μέσα. Αφήνουμε την Αίτέν στο ΚΤΕΛ. Αστυνομικός την συνοδεύει την ώρα που βγάζει εισιτήριο. Λόγω μπαϊραμιού δεν βρίσκει εισιτήριο να πάει απευθείας και θα πάει με ανταπόκριση. Ποιοι θα βρίσκονται στο λεωφορείο δεν είναι σαφές, μπορεί δίπλα της να κάτσει κάποιος από αυτούς που την κυνηγάνε. Μετά το ταξίδι της τηλεφώνησα και μου είπε πως είναι πολύ καλά. Όταν την ρώτησα μέχρι ποιο σημείο την προστάτευσε η αστυνομία, η απάντηση ήταν εντυπωσιακή : ¨Οι αστυνομικοί ακολούθησαν το λεωφορείο μέχρι την έξοδο της πόλης και μετά μου είπαν πως ¨Από το σημείο αυτό και μετά θα σε προστατεύσουν αστυνομικοί του νομού. Αυτοί θα σε αναζητήσουν». Τέλος πάντων ήρθα καλά. Ε αν είναι να με σκοτώσουν, ας με σκοτώσουν τι να κάνω. Αφού είδα τα παιδιά μου αυτό μου φτάνει¨.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 Diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου