Και η συγγενική εγγύτητα:
Αν συμβεί σε εσάς τον ίδιο... Εντάξει, σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε τίποτα να πούμε, γιατί ούτως ή άλλως δε θα μπορείτε να διαβάζετε εφημερίδες μετά ούτε θα σας νοιάζει ποιος πέθανε και ποιος ζει.
Αν συμβεί στο παιδί σας... (Γι’ αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε να αστειευτούμε ούτε να σχολιάσουμε).
Αν συμβεί στη/στον σύζυγο σας η αντίδραση σας θα εξαρτηθεί από τη σχέση που έχετε (και μπορεί να φτάσει από το θρήνο ως το –συγκαλυμμένο- πανηγύρι).
Αν συμβεί στον αδελφό σας θα στενοχωρηθείτε πολύ (αν και αυτό είναι σχετικό) και ίσως να περάσει πολύς καιρός μέχρι να το ξεχάσετε.
Αν συμβεί στους γονείς σας (οι οποίοι, τρομάρα τους, μπήκαν να κάνουν μπάνιο μαζί) θα θρηνήσετε μέχρι να βρεθείτε αντιμέτωποι με το επόμενο προσωπικό σας θέμα.
Αν συμβεί στη γιαγιά σας (η οποία είχε φτάσει και τα ενενήντα) θα το αποδεχτείτε λίγο μετά την κηδεία.
Αν συμβεί στον ξάδερφο της θείας της γυναίκας σας θα ρωτήσετε: «Σε ποιον;»
Πέρα όμως από τους τρεις βασικούς παράγοντες για την αξία μιας είδησης υπάρχει και ένας τέταρτος, ο οποίος είναι λίγο δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά πολλές φορές μπορεί να είναι πιο σημαντικός από τους προηγούμενους τρεις. Αυτόν θα τον ονομάσουμε: «Ο παράγοντας της διασημότητας» -ή πιο κωμικά- «ταμπλόιντ-θάνατος».
Όταν πέθανε ο παππούς μου, στα 85 του χρόνια, δεν το έμαθε κανείς πέρα από τους συγχωριανούς του και τους συγγενείς του. Αν όμως αύριο πεθάνει ο Μίκης Θεοδωράκης (χτύπα ξύλο) θα γίνει παγκόσμια είδηση –για μια μέρα.
Αμέσως θα σκεφτείτε ότι αυτό είναι φυσιολογικό, αφού ο Μίκης πρόσφερε τόσο πολλά στον κόσμο, ενώ ο παππούς μου ήταν ένας απλός άνθρωπος που πέθανε σε βαθιά γεράματα μονολογώντας.Όμως η προσφορά στην ανθρωπότητα δεν κάνει έναν θάνατο-ταμπλόιντ. Άλλωστε οι larger than life άνθρωποι προσφέρουν με τη ζωή τους, όχι με το θάνατο τους.
Πριν λίγο καιρό πέθανε ο γιος του Σιλβέστερ Σταλόνε. Δεν ξέρω τι είχε προσφέρει αυτός ο ίδιος στην ανθρωπότητα, αλλά ο διάσημος μπαμπάς του δεν έχει προσφέρει και περισσότερα. Αλλά είναι διάσημος κι αυτό αρκεί για να μπει ο θάνατος του γιου του στις εφημερίδες.
Η πτώση της Μadonna από τη σκηνή (και η συνακόλουθη της Άννας Βίσση που θα την αντιγράφει μέχρι και στο θάνατο) είναι πιο σημαντική –για τα media και τους αναγνώστες- από το θάνατο εκατό παιδιών στη Νέα Γουινέα («που;»).
Η επίδραση του παράγοντα «θάνατος-ταμπλόιντ» δεν εξαντλείται στα πρόσωπα, αλλά μπορεί να αφορά και στις χώρες –ή τις πόλεις.
Αν ένας καταστρεπτικός τυφώνας χτυπάει το Τρινιντάντ στην Καραϊβική (πράγμα το οποίο συμβαίνει πολύ συχνά), κανείς δε θα νοιαστεί, εκτός και αν οι νεκροί ξεπεράσουν τις λίγες χιλιάδες.
Αν, πάλι, καταστρέψει μια αμερικανική πόλη όπου δεν έχει γίνει ποτέ ταινία, κάπου ανάμεσα στη Φλόριντα και στην Νέα Αγγλία, θα περάσει στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων (κάτω από την πτώση της Βίσση).
Αλλά ο τυφώνας Σάντυ θα χτυπήσει την Νέα Υόρκη, τη Μητρόπολη, το Μεγάλο Μήλο, το μέρος όπου ο Σκορτζέζε και ο Γούντι Άλεν έκαναν τις καλύτερες ταινίες τους και τα Φιλαράκια έπιναν καφέ, το μέρος όπου γεννήθηκε ο Σούπερμαν και τραγούδησαν οι Ramones.
Κι αυτό είναι είδηση!
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι εξωγήινοι, όταν αποφασίζουν να κατακτήσουν τον πλανήτη ξεκινάνε καταστρέφοντας την Νέα Υόρκη (πριν συνεχίσουν με το Παρίσι, το Λονδίνο, άντε και τις Πυραμίδες στο Κάιρο, για να δείξουμε την παγκοσμιότητα της επίθεσης).
Θα ήταν πιο φυσιολογικό να ξεκινούσαν με την Πόλη του Μεξικού: Με ένα σμπάρο είκοσι εκατομμύρια τρυγόνια!
Και για να σκεφτούμε λιγάκι πιο πολιτικοποιημένα –μη μας κατηγορήσουν και για εξ’ αμελείας ή εκ προθέσεως παραπληροφόρηση:
Ο τυφώνας Σάντι, ο θάνατος του γιου του Σταλόνε και η πτώση της Βίσση, δεν έχει καμιά επίδραση στη ζωή του Έλληνα -ή του Ουρουγουανού.
Τη στιγμή που ένας ολόκληρος λαός (που ένας ολόκληρος πλανήτης) βιάζεται είναι πολύ χρήσιμες τέτοιες εντυπωσιακές ειδήσεις, οι οποίες λειτουργούν σαν λιπαντικό που κάνουν πιο ανώδυνο το βιασμό.
Είναι καλό να ασχολούμαστε με την Νέα Υόρκη, όταν στη χώρα μας συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω δημοσιογράφοι.
Είναι καλό να ασχολούμαστε με τους εκλεγμένους νεοναζί, όταν ψηφίζεται από τους εκλεγμένους εγκληματίες η οικονομική γενοκτονία μιας ολόκληρης χώρας –ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Είναι καλό να ασχολούμαστε με την πτώση της Βίσση, καθώς υποθάλπουμε το φασίστα εαυτό μας.
Είναι καλό να ασχολούμαστε με την τραγωδία στο Χυτήριο, ενώ αποδεχόμαστε το χουντικό παραλήρημα των κατοχικών παρελάσεων.
Είναι καλό να βλέπουμε ποδόσφαιρο, ενώ κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και σπίτια.
Είναι καλό για όλους αυτούς που ξέρουν ότι κάθε τυφώνας και σεισμός, κάθε πτώση και κάθε ταμπλόιντ-θάνατος τους βοηθάει να αυξάνουν και να ασφαλίζουν τα κέρδη τους, εις βάρος των εκατομμύρια ανώνυμων θεατών.
Κι αυτό το ξέρουν οι δισεκατομμυριούχοι, οι τραπεζικοί, οι πολιτικοί και οι καναλάρχες-μεγαλοεκδότες.
Οι οποίοι πριν κοιμηθούν προσεύχονται: «Δως μου, θεέ, ένα τσουνάμι, έναν τυφώνα, έναν πόλεμο, κάτι τραγικό και μεγάλο κι εγώ θα σου ανάψω μια χώρα στο μπόι μου.»
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου