Κοντεύουμε να ξεχάσουμε την πραγματική ζωή. Έχουμε αντικαταστήσει την ουσία της, με ένα λιπαρό και γλοιώδες υποκατάστατο. Τοξικές έννοιες για την νοητική μας υγεία, όπως: “βιώσιμο χρέος”, “μετενέργεια”, “ανταγωνιστικότητα”, έχουν αγκιστρωθεί με το ζόρι, αφού η μηντιακή λάσπη τις ξέβρασε στα απόνερα της αστικής κατάθλιψης.
Χρειάζεται να ξεράσουμε όλους αυτούς τους ορισμούς, που καμία σχέση δεν έχουν με την ψυχική μας υγεία. Να αποβάλλουμε όλα τα σλόγκαν των διαφημίσεων, όλα τα ψέματα των πολιτικών (κι ας το ξέρουμε ότι είναι ψέματα). Να πετάξουμε από μέσα μας την επιθυμία για όλα τα gadgets που έχουν μετατρέψει την ζωή μας σε διαχείριση καταστάσεων. Οτιδήποτε καταβροχθίζουμε ως βουλιμικοί, από δυσάρεστες ειδήσεις, μέχρι προγράμματα, πίνακες, βαθμολογίες και αναλύσεις, να τα αφοδεύσουμε.
Η πραγματική ζωή δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Δεν έχει ανάγκη από αναπαραστάσεις. Αν απομακρυνθείς για 4-5 μέρες από την Αθήνα (αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα), δεν διαβάσεις εφημερίδες, δεν μπεις στο ίντερνετ και βέβαια δεν δεις ούτε δευτερόλεπτο τηλεόραση, θα νιώσεις το μυαλό σου ελαφρύτερο.
Ακόμη και μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, το φως ενός κεριού, αρκεί. Το φως που μπορεί να διακρίνει ο καθένας μας, είναι αυτό που μπορεί να αντανακλάται από μέσα του. Η κατασκευασμένη πραγματικότητα, δεν είναι παρά ένα αντιληπτικό παιχνίδι, που προσπαθεί να μας πείσει πως τα σημαντικά είναι αυτά που μόνο βλέπουμε και ακούμε. Δεν μας αφήνει να σκεφτούμε με την καρδιά. Γι’ αυτό μια εκκαθάριση από οτιδήποτε περιττό και βλαβερό, πρέπει να μπει πρώτη στην to-do-list.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου