Διαβάζοντας το γνωστό κείμενο που κυκλοφορεί για τον Πέτρο Κωστόπουλο με τίτλο "Η γλίτσα του νεοπλουτισμού" ένιωσα παράξενα.
Παράξενα, που ο Κωστόπουλος κατάντησε από μαιευτήρας, μουνόπανο, παράξενα, που οι περισσότεροι από όσους κάποτε τον έγλειφαν, σήμερα του πετάνε δυο φορές σκατά στη μούρη.
Παράξενα, που η ελπίδα της κουφάλας πεθαίνει τελευταία ακόμα και τώρα, την εποχή της απόλυτης κατάρρευσης, που αντί να μαζευτούμε όλοι στα λαγούμια μας για περισυλλογή και ανασυγκρότηση, ανοίγουμε τη μασέλα με τους κοφτερούς κυνόδοντες διάπλατα και σκίζουμε σάρκες από την αλλοτινή μας σάρκα.
Ξόδευε λέει ο Κωστόπουλος και ζούσε βασιλιάς στ΄ανάκτορα.
Είχατε δει τα σπίτια όσων δούλευαν για χρόνια στην ΙΜΑΚΟ; Εγώ είχα δει αρκετά και ξέρω.
Μέσα στη χλίδα, τη ντιζαϊνιά, το μπον φιλέ και τη σαμπάνια. Τους Chesterfield τους καναπέδες ή έστω πιστές αντιγραφές τους, τα στόρια τα μουράτα, το τζιπ στην πυλωτή και της τρελής τα μάτια.
Και όχι μόνο αυτοί. Όλοι όσοι δούλευαν τόσα χρόνια στα περιοδικά, τη διαφήμιση και την τηλεόραση, ζούσανε με ένα δάχτυλο χρυσό στον κώλο.
Πιλάλα για μεγάλη ζωή, ταξίδια, γκομενιλίκια, κόκες, ρούχα, εξόδους, ακριβά σχολεία στα παιδιά τους, δάνεια για σπίτια στα βουνά και στα νησιά.
Και ο πιο απλός συντάκτης, τεχνικός, κομμώτρια, βοηθός, είχε κολλήσει λαϊφστιλίτιδα, παίρνοντας το παράδειγμα από όσα κουρδιζόταν να (ανα)παράξει, απ’ τους προϊσταμένους του κι απ’ τον Κωστόπουλο βεβαίως, που ήταν ο Guru τους.
Γιατί είναι γεγονός, πως ο Κωστόπουλος παρέσυρε τη χώρα ολόκληρη στο άγχος του αποκτήματος, της γκλαμουριάς, της μόστρας και της μεγάλης της ζωής.
Πριν από αυτόν, όσοι δούλευαν σε περιοδικά, διαφήμιση και τηλεόραση, συντάκτες, φωτογράφοι, μοντέλα, δημοσιογράφοι, δεν διέφεραν πολύ από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Έκαναν απλώς λίγο αλλιώτικη δουλειά με άστατο ωράριο, συναναστρέφονταν προσωπικότητες (όχι Βίσσες και Βανδήδες) και ίσως ήτανε πιο «τυχεροί» στα ερωτικά τους.
Η Ράτκα και ένα δυο ακόμα μαγαζιά στο Κολωνάκι, χωρούσαν όλους όσους ήταν πιο ψαγμένοι, πιο φραγκάτοι, πιο ανήσυχοι, πιο εφετζήδες. Οι υπόλοιποι στα σπίτια τους, κανονική ζωή σαν όλους.
Ναι, τους έσκαψε το λάκκο ο Κωστόπουλος με την παράνοια που είχε, αν και άλλος θα την αποκαλούσε απλώς, «πνεύμα επιχειρηματικό».
Αλλά αν αυτός πουλούσε ως πνεύμα, εκείνοι γιατί αγόραζαν;
Πώς γίνανε όλοι από το πουθενά στελέχη και παράγοντες της αγοράς ή υπάλληλοι με φράγκα και υφάκι, κοινωνοί της τέχνης, της ψυχαγωγίας, της καλής ζωής, της καλοπέρασης, της άποψης που επιβάλλεται παντού κι ας είναι και παντόφλα;
Γιατί ήταν σαν τα μούτρα του Κωστόπουλου ή κάτι παραπάνω. Θα επιμείνω εδώ, πουλούσε αυτός κι αυτοί αγόραζαν. Και το μεταπουλούσανε στην κοινωνία, στο κοινό τους, στη γκόμενα, στη μάνα τους την ίδια.
"Πάσαρε στον άλλον το όνειρο και ύστερα πράγματα για να το επιπλώσει".
Μόνο που αυτοί τσιμπήσανε ακόμα πιο πολύ. Και αγοράσανε για πάρτη τους, το μεγαλύτερο κομμάτι.
Από στελέχη, γραμματείς και φαρισαίους, μέχρι ο θυρωρός της εταιρίας. Όποιος περνούσε δίπλα τους κολλούσε το όνειρο.
Τα "πουστράκια", οι γκόμενοι, οι γκομενίτσες και οι μουνάρες, που έκαναν να μοιάζουν με κυψέλες όλες αυτές οι εταιρίες και τα κανάλια, ζήσανε τη ζωή του Κωστόπουλου και των αφεντικών τους, σε μικρότερη κλίμακα βεβαίως.
Με δανεικά απ΄τις τράπεζες όπως τα αφεντικά τους, όπως όλοι μας.
Όμως, άλλο να χρωστάς χίλια Ευρώ και άλλο εκατό χιλιάδες.
Πού είναι τώρα όλοι αυτοί; Πτωχεύσανε και πήγαν σπίτια τους. Τους ξέρασε η αγορά, τους μπούχτισε.
Στις «δευτεράντζες» τέλειωσε ήδη το ταμείο ανεργίας, φεσώθηκαν και καμιά δεκαριά μισθούς, πέρασε η επήρεια το υπνωτικού και πάθαν πλάκα. Τα χώνουνε σ΄αυτούς που τους "παρέσυραν".
Άρχισαν να πουλιούνται στη Σέριφο, στο Μετς, στην Κηφισιά, τα σπίτια, σαν τα κουλούρια στο σχολείο. Τα Άουντι, οι Πόρσε, οι μηχανές, τα όργανα γυμναστικής, τα Rolex, τα έργα τέχνης, τα γλυπτά, οι κάμερες, τα βίντεο, οι πίνακες και οι σαβούρες από τα ταξίδια στην Ινδία, δέκα-δέκα.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τάσσομαι κατά της μεγάλης και άνετης ζωής, αρκεί να σου ανήκει. Δεν είμαι κατά της αντικειμενομάζωξης, αρκεί να την πληρώνεις.
Μα πάνω απ’ όλα, μην ξιπάζεσαι.
Τόσα χρόνια όλοι αυτοί δε δώσανε του αγγέλου τους νερό. Γιατί αν έδιναν, θα είχε κι ο άλλος. Κι ήταν εμπόδιο στην ανέλιξη.
Περιοδικά, διαφήμιση, τηλεόραση, εφημερίδες, τώρα τέλος.
Με τα μισθά απλήρωτα, το λέω πάλι. Τη γκλαμουριά αγάμητη, σαν τη γριά πουτάνα.
Και οι Κωστόπουλοι λένε "στ΄ αρχίδια μου" κι εσύ τσαντίζεσαι. Κλάσε τα αρχίδια του αν μπορείς. Μπορείς; Ούτε αυτό, γιατί κατάλαβες ποιος είσαι.
Ένα τίποτα, όσο κι εγώ κι η κοπελίτσα που γαμούσες στο γραφείο για να την πάρεις για μοντέλο, να βρει ένα ρόλο στη σειρά, να γίνει δημοσιογράφος, να γίνει σταρλετίτσα.
Ένα τίποτα, σαν το πατέρα σου που ήτανε εργάτης/δικηγόρος/φούρναρης και του πουλούσες μούρη ότι φτιάχτηκες. Κι αν σου ζητούσε κάνα φράγκο, ίσως Χριστούγεννα και Πάσχα.
Και ξαφνικά σου φταίει κάθε «Κωστόπουλος» του χώρου.
Να φταίει στη μάνα μου, βεβαίως, να φταίει στη γειτόνισσα, βεβαίως, να φταίει στην εμποροϋπάλληλο, αμέ, αλλά όχι σε σένα.
Σε σένα λέω, που ήσουνα γρανάζι του και σου χρωστάει τώρα γράσο. Που έστησες κώλο και σε πήρε με μπλοκάκι απ΄το πρώτο μπαμ της κρίσης.
Κι αν αντιδρούσες, ήξερες, θα ερχόταν να σου φάει τη δουλειά το απέναντι αρχίδι, που σου μοιάζει. Αυτό, που τώρα οι δυο μουντζώνετε παρέα τον Κωστόπουλο.
Έφτιαξες τον Κωστόπουλο, συντήρησες τον Κωστόπουλο, αντέγραψες τον Κωστόπουλο, μαγκιά σου.
Δικιά σου τώρα η ευθύνη. Τι ευθύνη έχει αυτός, να μη σε νοιάζει, θα του το πουν οι δράκοι του, άμα τον λυπηθούνε.
Άστον λοιπόν κι εκείνον να πτωχεύσει με την ησυχία του, να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κοίτα πώς πέφτουν κάτω ένας- ένας, σαν να υπάρχει δικαιοσύνη. Κοίτα πώς μπαίνουν φυλακή, με τους κλεφτοκοτάδες.
Καλλιτεχνάρα μου, διαφημιστή και φωτογράφε, συντάκτη δημοσιογράφε, που έκανε να! η κωλοτρυπίδα σου να γίνεις σαν εκείνους, άραξε στο λαγούμι τώρα πια και κάνε το σταυρό σου που δε μπήκες φυλακή, με τους συνγκλαμουρίτες.
Αν και είμαι σίγουρη ότι αν αύριο ο Κωστόπουλος είχε καινούρια ιδέα, πρωί-πρωί θα την αγόραζες.
http://itsaousa.blogspot.com
Το άρθρο στο ποίο αναφέρετε η αγαπημένη μας Τσαούσα είναι το παρακάτω:
99… ένας αριθμός που έγινε μόδα. Ένας αριθμός που κάποιους τους φοβίζει και κάποιους άλλους τους κάνει να αισθάνονται ανακούφιση. Για τον Πέτρο της διπλανής πόρτας ή αλλιώς τον Πέτρο που έκανε το lifestyle της Μυκόνου τρόπο ζωής μάλλον είναι ανακούφιση αφού πατώντας πάνω στα καλοφτιαγμένα παραθυράκια του νόμου, δεν θα χρειαστεί να δώσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που χρωστάει σε φωτογράφους, δημοσιογράφους, διαφημιστές…Και ορισμένες διευκρινήσεις για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα για το πως η Τσαούσα πήρε αφορμή να γράψει τα όσα έγραψε: H Εύα Μανωλαράκη που υπογράφει το κείμενο ως παιδί της σύγχρονης Ελλάδας του βύσματος έβαλε την μητέρα της Πόπη Τσαπανίδου να παρακαλέσει τον Κωστόπουλο για δουλειά και επίσης αν τώρα χέζει εκεί που έγλυφε δείχνει και την ηθική της.
Όλα ξεκίνησαν το 1987, τότε που ο μικρός Βολιώτης βρέθηκε στην Αθήνα και έχοντας γερές πλάτες έφτιαξε ένα ανατρεπτικό –για την εποχή- περιοδικό. Το ΚΛΙΚ. Για πρώτη φορά βρίσκεται στη θέση του διευθυντή, για πρώτη φορά συναντά την επιτυχία και ο μαγικός κόσμος των media άνοιξε τις αγκάλες του για εκείνον. Στο πλάι του βρισκόταν ο Άρης Τερζόπουλος. Μαζί απογείωσαν το «Κλικ» και ο Πέτρος έμαθε τι θα πει «καλή ζωή».
Λίγα χρόνια μετά στη ζωή του εμφανίστηκαν ο Πάνος Μαρινόπουλος και ο ιδιοκτήτης κατασκευαστικής, Δάκης Ιωάννου. Μαζί οι τρεις τους ίδρυσαν την ΙΜΑΚΟ το 1993 και από εκεί που ο Πέτρος ήταν απλά ένας εκδότης ενός επιτυχημένου περιοδικού, όπου έδειχνε κώλους και βυζιά, κατέληξε να είναι συνιδρυτής ενός από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους με τίτλους περιοδικών που έκανα πάταγο. «Nitro», «Mirror», «Down Town» αλλά και ξένοι τίτλοι που αγοράστηκαν έναντι αδράς αμοιβής όπως το «Esquire» και το «ΟΚ!». Ο Κωστόπουλος αισθάνεται σαν τον Μήδα, το επίπεδο ζωής του αλλάζει και το high life γίνεται καθημερινότητα του. Ο κόσμος τον λατρεύει και τον θαυμάζει. Το απλό παιδί της ελληνικής επαρχίας από μια ταπεινή οικογένεια του μόχθου, η οποία δύσκολα τα έφερνε βόλτα έγινε ο μεγιστάνας του lifestyle που παίρνει μικρά ονόματα και τα αναγάγει στο talk of the town. Μεγάλα parties με δευτεροκλασάτες ψευτο-celebrities που δημιούργησε ο ίδιος μέσα από τα περιοδικά του, βόλτες στα πελάγη με τα πανάκριβα φουσκωτά του, εξώφυλλα αλά James Dean και τα πούρα αποτελούν πλέον τρόπο ζωής.
Μόλις η ΙΜΑΚΟ ανεβαίνει στην κορυφή, εξαγοράζει τις μετοχές του Μαρινόπουλου και του Ιωάννου και γίνεται ο απόλυτος εκδότης. Απλώνει τα πλοκάμια του στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ και πλασάρεται ως το «καλό και άνετο αφεντικό»…και στην αρχή τα καταφέρνει. Στελεχώνει την εταιρεία με δικά του άτομα, που αγαπάνε την δουλειά και παλεύουν να ανεβάσουν ακόμα πιο πολύ τις πωλήσεις της ΙΜΑΚΟ. Η εταιρεία εισάγεται στο Χρηματιστήριο, οι πωλήσεις των περιοδικών της εταιρείας καλπάζουν και ο Κωστόπουλος είναι και με τη βούλα μέχρι το 2002 ο βασιλιάς του lifestyle.
Δημιουργεί την ψευδαίσθηση στο αγοραστικό κοινό πως έχει ανάγκη να μάθει ποιος βγαίνει με ποιον, τι φοράει η κυρία του κυρίου, που πήγε ο τάδε τραγουδιστής διακοπές με την παράνομη σχέση του και ο κόσμος τσιμπάει. Φτιάχνει έναν κόσμο μέσα στην γκλαμουριά, τον περικλείει μέσα σε μία φούσκα ώστε να φαντάζει άπιαστος και γυαλιστερός και ωθεί τον κόσμο να αγοράζει με μανία τα περιοδικά του και αναμένει την επόμενη επιχειρηματική κίνηση του αυτοδημιούργητου Βολιώτη.
Ωστόσο, η «πτώση» δεν άργησε να έρθει. Ο Πέτρος έκανε μεγάλα ανοίγματα με γνώμονα την ματαιοδοξία του να μπορέσει να εξαπλωθεί στον χώρο και να μονοπωλήσει κατατροπώνοντας τους αντιπάλους. Η ακριβή ζωή σε συνδυασμό με τα υπέρογκα δάνεια που πήρε –με την βοήθεια και ανοχή των τραπεζικών ιδρυμάτων αλλά κυρίως των καλών γνωριμιών του-για να δώσει ανάσες στην IMAKO φαίνεται ότι ήταν το τίμημα της προηγούμενης επιτυχίας. Οι κυκλοφορίες των περιοδικών της IMAKO κατρακύλησαν, το ρευστό τελείωσε και η αίγλη ξεθώριασε. Αυλικοί που ήταν γύρω του, όταν άρχισαν να βλέπουν την κατρακύλα της εταιρίας λάκισαν και αποχώρησαν και όσοι έμεναν έσφιγγαν τα δόντια και περίμεναν πότε θα διορθωθεί η κατάσταση. Πλέον οι μόνιμοι συνεργάτες του μισθολογίου μειώθηκαν δραματικά και τις θέσεις τους πήραν τα «μπλοκάκια». Νέα, απαίδευτα παιδιά , χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λόγο, που κατεβάζουν το κεφάλι και υπομένουν τις αντίξοες συνθήκες περιμένοντας να φτιάξει η κατάσταση. Μία κατάσταση η οποία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Από το 2010 οι υπάλληλοι οι οποίοι περνάνε 10-11 ώρες την ημέρα στο σομόν κτήριο της Μαρίνου Αντύπα μένουν απλήρωτοι. Ο ίδιος τους διαβεβαιώνει πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μπορέσει να τους πληρώσει. Ταυτόχρονα όμως αγοράζει το ένα σκάφος μετά το άλλο, απολαμβάνει τις διακοπές του σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, τρώει και φωτογραφίζεται σε πανάκριβα εστιατόρια, λίγες ώρες αφού είχε κλαφτεί μπροστά στους εκατοντάδες εργαζόμενους του ότι βάζει χρήματα από την τσέπη του –τα οποία δεν του περισσεύουν- για να μπορέσει να στηρίξει την εταιρία.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο ίδιος διαβεβαίωσε τους απελπισμένους πλέον εργαζόμενους του πως το πρόβλημα ρευστότητας φτάνει στο τέλος του. Ενώ μόλις τον Δεκέμβριο του 2011 ο ίδιος άνθρωπος δηλώνει πως χρήματα δεν υπάρχουν. Μετά από μία σειρά μειώσεων στους μισθούς -οι οποίοι όμως ούτως ή άλλως δεν έχουν καταβληθεί εδώ και μήνες- ο Πέτρος ανακοινώνει πως όποιος θέλει μπορεί να παραιτηθεί και να πάρει τα χρωστούμενα. Αρκεί αυτό να γίνει μέχρι και το τέλος του 2011 -για να μπορέσει να κλείσει τα βιβλία του. Δίνει εντολή στα διευθυντικά στελέχη του να παραιτηθούν ώστε να μην τους πάρει ο κατήφορος μαζί με την ΙΜΑΚΟ και αφήνει τα περιοδικά του στον αέρα. Η αλλοτινή αίγλη του Nitro και του Down Town θάφτηκε κάτω από τα χρέη και έμεινε στο τυπογραφείο. Το νέο του «παιδί», το People, που δεν μετράει πάνω από 2 χρόνια κυκλοφορίας μένει στο συρτάρι του υλατζή και δεν ανακοινώνεται το πότε θα ξανά κυκλοφορήσει. Το «In Style» ετοιμάζει τεύχος Μαρτίου και δεν θα κυκλοφορήσει Φεβρουάριο. Το ΟΚ! και το yupi.gr πουλήθηκαν στον Φιλιππόπουλο και φήμες θέλουν να ετοιμάζεται να πουλήσει και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του. Όλα αυτά συμβαίνουν και ο Κωστόπουλος όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα αλλά αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση ανακοινώνοντας με υπεροπτικό ύφος ότι δεν ενδιαφέρεται για το τι ζουν τα παιδάκια που του κάνουν τη δουλειά: «Στα αρχίδια μου που είστε απλήρωτοι, στα αρχίδια μου όσοι κάνουν επίσχεση, μου έχετε γίνει τσιμπούρια, στ’ αρχίδια μου αν δεν μπορείτε να ζήσετε. Στα αρχίδια μου τι χρωστάτε- να μην ψωνίζατε» δηλώνει αγανακτισμένος. Ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές, απειλές και εξώδικα είναι πλέον καθημερινότητα για την ΙΜΑΚΟ καθώς οι εκατοντάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι –οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στο Νέο Ηράκλειο να εργαστούν- παλεύουν με δικηγόρους να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα πριν ανακοινώσει ότι η ΙΜΑΚΟ υπάγεται στο διάσημο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.
Το άλλοτε cool αφεντικό έβγαλε την μάσκα, πήρε το πούρο του ανά χείρας και άρχισε να δείχνει τις ανασφάλειες του, τον εγωισμό του και την ανευθυνότητα του κάνοντας την ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει από τα χρέη της εταιρίας του και γιατί όχι να διαφύγει στο εξωτερικό τώρα που ο κλοιός σφίγγει και «τσιμπάει» και τους «celebrities».
http://www.koutipandoras.gr/?p=14798
Εύα Μανωλαράκη
http://anergoidimosiografoi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου