Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ημέρες του 2011 αποτέλεσαν μια μαύρη κηλίδα στο βιβλίο της πρόσφατης Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, οι μέρες αυτές δεν μπορούν να εξετασθούν ξεχωριστά από τις ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών, αλλά μόνο ως συνέχεια και συνέπειά τους. Το 2011, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να ιδωθεί ως αποτέλεσμα-αντίδραση αλλά και ωςεκκίνηση-ερέθισμα. Ως το αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού, που οδηγεί σε σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στρατηγικές, αλλά και ως εκκίνηση δράσης ενός παγκόσμιου κινήματος για την αυτονομία.Η Αραβική Άνοιξη, ακόμη κι αν δεν πέτυχε όλα αυτά για τα οποία συνεχίζουν να δίνουν τη ζωή τους χιλιάδες πολίτες, αποτελεί την αφετηρία της αφύπνισης λαών που στέναζαν κάτω από δικτατορίες. Η τραγωδία της Φουκουσίμα έδωσε ώθηση στο κίνημα ενάντια στα πυρηνικά και στην αναζήτηση μεθόδων παραγωγής ενέργειας σε συνεργασία με τη φύση.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων σε Ευρώπη και Αμερική, επανέφερε τα προτάγματα της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας, της εναλλακτικής οικονομίας και έβγαλε ένα ογκώδες λίθο από το τείχος της απάθειας. Το ρατσιστικό πογκρόμ της Αθήνας και οι ναζιστικές θηριωδίες σε όλη την Ευρώπη αποκάλυψαν για άλλη μια φορά τον τρόμο που μπορεί να προκαλέσει ο ενστερνισμός εθνικιστικών και ναζιστικών ιδεοληψιών. Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας αποτέλεσε ένα παράδειγμα σύγχρονου γαλατικού χωριού, που σε συνδυασμό με τον αγώνα των απεργών της χαλυβουργίας μας δείχνουν το δρόμο της αντίστασης ενάντια στις αποφάσεις της κάθε εξουσίας. Ο αναγκαστικός σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά και η στάση των κομμάτων της αριστεράς σε διάφορες περιπτώσεις μας αποκάλυψαν ολοφάνερα πως το παρόν πολιτικο-οικονομικό σύστημα οδηγείται προς το τέλος, αρκεί εμείς να δράσουμε, δημιουργώντας την ιστορία μας μέσα από την αυτοθέσμιση, την αυτοοργάνωση, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη στοχευμένη σύγκρουση με τις εκφάνσεις του φαντασιακού της κοινωνίας που πεθαίνει…
Η Αραβική άνοιξη
Στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της Τυνησίας, τον Δεκέμβριο 2010, ένας 27χρονος άνδρας, ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι, αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα του. Το γεγονός αυτό, λίγες μέρες αργότερα, πυροδότησεγενικευμένο λαϊκό ξεσηκωμό με αποτέλεσμα την ανατροπή του δικτάτορα Μπεν Αλί.
- Αμερικανίδα τουρίστρια που βρισκόταν στην Αίγυπτο λίγο πριν ξεσπάσει η λαϊκή εξέγερση, αποφασίζει να μην εγκαταλείψει τη χώρα, όπως έκαναν άλλοι επισκέπτες, αλλά να μείνει και να διαδηλώσει μαζί με τους κατοίκους, σε ένδειξη αλληλεγγύης
Η εξέγερση της Τυνησίας είναι σημαντική, όχι μόνο λόγω του ντόμινο που προκάλεσε (η εξέγερση θα μεταφερθεί, σύντομα, και στην Αίγυπτο, όπου και θα ανατρέψει το καθεστώς Μουμπάρακ στα τέλη του Ιανουαρίου. Παράλληλα, οι υπόλοιπες Αραβικές χώρες δεν μένουν ανεπηρέαστες. Στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη, στην Ιορδανία, στο Μαρόκο, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Συρία οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες αφήνουν πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς, ζητώντας το αυτονόητο: δημοκρατία και πολιτικές ελευθερίες), αλλά και γιατί αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση άξια να μελετήσει κανείς. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο περιέγραφε την Τυνησία ως ένα «οικονομικό θαύμα μακροοικονομικής διαχείρισης». Στην πραγματικότητα, αποτελεί ένα ακόμη αποτυχημένο πείραμα Νεοφιλελευθερισμού που ξεκάθαρα απέδειξε ότι τα διάφορα καπιταλιστικά θαύματα όχι μόνο αγνοούν πλήρως την εν γένει πραγματικότητα, αλλά περιορίζονται και σε μια πλασματική ευημερία, όπως την θέλουν και την παρουσιάζουν οι οικονομικές εξισώσεις και οι στατιστικές των οικονομολόγων-τεχνοκρατών.
Η εξέγερση θα μεταφερθεί και στη Λιβύη, όπου ο στυγερός δικτάτορας, Μουαμάρ Καντάφι, δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει ακόμη και αντι-αεροπορικές οβίδες εναντίον των διαδηλωτών με σκοπό να τους καταστείλει (πράγμα που πέτυχε). Οι εκτελέσεις αντιφρονούντων αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών στους 10.000. Όμως, η εξέγερση δεν θα λάβει το επιθυμητό τέλος: την ανατροπή του Καντάφι και την εγκαθίδρυση ενός, έστω και αστικοδημοκρατικού καθεστώτος. Την κατάσταση θα εκμεταλλευτούν οι δυνάμεις της Δύσης, που με τη στάση τους θα πατρονάρουν την επαναστατική ηγεσία που αναδύεται στη Βεγγάζη. Σκοπός τους, η αντικατάσταση ενός δικτάτορα που δεν μπορούν να ελέγξουν όπως ήθελαν, από κάποιον που θα εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Αφήνοντας όμως στην άκρη την υπόθεση της Λιβύης, της οποίας η έκβαση εξακολουθεί, ακόμη και μετά τη δολοφονία του Καντάφι, να μη είναι ορατή, η Αραβική άνοιξη αποτελεί σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που μας πέρασε. Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικάντηδων της Δύσης και διαφόρων σαλτιμπάγκων δημοσιογράφων που στην ουσία για αυτούς οι Αραβικές χώρες αποτελούσαν μια καλή ευκαιρία για την περαιτέρω εξάπλωση του Νεοφιλελευθερισμού, τα κινήματα στον Αραβικό κόσμο έδωσαν την ευκαιρία στους λαούς αυτούς να ξεσηκωθούν μαζικά, δίχως καθοδηγητές και ηγέτες, να προσπαθήσουν μέσω της συλλογικότητας, του δρόμου και των πλατειών, να εκφραστούν πολιτικά και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Οι κινητοποιήσεις, εκτός των άλλων, διέλυσαν το περίφημο δυτικό στερεότυπο περί «κλειστών και θρησκόληπτων» Αραβικών κοινωνιών, δείχνοντας παράλληλα, ότι έχουν αποκτήσει δικές τους δυναμικές αντίστασης στον Ισλαμικό Φονταμενταλισμό: η απομόνωση του ακροδεξιού κόμματος των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο από τους εξεγερμένους, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τέλος, οι τρόποι δράσης των εκεί εξεγερμένων όχι μόνο δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από αυτούς που βλέπουμε σήμερα στη Δύση, αλλά απεναντίας, όλο και περισσότεροι ακτιβιστές σε όλο το Δυτικό κόσμο φετιχίζονται με την Αιγυπτιακή επανάσταση. Στο σημείο αυτό, ας πάρουμε τα λεγόμενα ενός διαδηλωτή της πλατείας Ταχρίρ και ας αντικαταστήσουμε το όνομα του Μουμπάρακ με αυτό του Σαρλ ντε Γκολ! Αν μη τι άλλο, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σύνθημα παρμένο από τον Μάη του 68:
Όσο ο Μουμπάρακ καθυστερεί την απόφασή του να φύγει, τόσο πιο όμορφη και δημιουργική γίνεται η επανάσταση. Θέλω να μας δώσει περισσότερο χρόνο, ώστε να κάνουμε μια πιο όμορφη επανάσταση.
Ωστόσο, ο δρόμος της χειραφέτησης μοιάζει ιδιαίτερα μακρύς, αν κρίνουμε από την κτηνώδη καταστολή τόσο της Συριακής κυβέρνησης (πάνω από 4.000 οι νεκροί σε όλη τη χώρα), όσο και της Αιγυπτιακής χούντας (το μεταβατικό στρατιωτικό καθεστώς). Τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει όπως όλα δείχνουν ή, μάλλον, όλα τώρα αρχίζουν… ‘Όπως και να ‘χει, η Αραβική άνοιξη συνεχίζει να βαδίζει στον δύσκολο δρόμο της κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης, με σύμμαχό της κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη του κόσμου και αντίπαλό της κάθε δυνάστη…
Η Κερατέα αντιστέκεται
- Κατάσταση πολιορκίας στην Κερατέα
Οι πολίτες της Κερατέας, απομακρυνόμενοι από νεκρούς διασπαστικούς τίτλους, ενώθηκαν ώστε να αποτρέψουν την περιβαλλοντική και πολιτιστική καταστροφή που ερχόταν με κυβερνητική απόφαση στην περιοχή τους. Εργολάβοι και κυβέρνηση επιχειρούν την δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή Οβριόκαστρο, πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα επικίνδυνο για την υγεία των κατοίκων (άλλωστε οι ΧΥΤΑ έχουν απαγορευτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση).
Καθημερινά στήνουν οδοφράγματα για να αποτρέψουν τον ερχομό των εργολάβων, ενώ αρκετές διμοιρίες ΜΑΤ προβαίνουν σε ξυλοδαρμούς, χρήση απαγορευμένων χημικών, αντλιών νερού, εκφοβισμούς και ψυχολογική βία. Είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο η σύλληψη πολιτών που κατηγορούνται ψευδώς για κακουργήματα, είτε γιατί είχαν πάνω τους ένα πακέτο τσιγάρα και ένα φουλάρι είτε απλά γιατί πήγαν να βοηθήσουν τον αδερφό τους που είχαν συλλάβει τα ΜΑΤ και συνέλαβαν κι αυτούς. Οι συγκρούσεις γενικεύονται. Η περιοχή θυμίζει κάτι από εμφύλια σύρραξη. Οι κάτοικοι καθημερινά απωθούνται εκατοντάδες μέτρα από τα οδοφράγματα. Όταν, όμως, επιστρέφουν αντικρίζουν τα αυτοκίνητα τους σπασμένα, χωρίς πινακίδες και με κλήσεις από την Τροχαία Κερατέας. Ως απάντηση, εκατοντάδες πολίτες επιτίθενται στο Αστυνομικό Τμήμα της Κερατέας. Ρίχνονται μολότοφ ακόμα και μέσα στα κτίρια ενώ πολλά υπηρεσιακά αυτοκίνητα αναποδογυρίζονται.
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ εισβάλλουν σε κατοικημένη περιοχή. Αφορμή στάθηκαν οι έφοδοι που πραγματοποίησαν άντρες της αστυνομίας σε σπίτια «ύποπτων» κατοίκων πραγματοποιώντας προσαγωγές – έφοδοι που με βάση τους κατοίκους έγιναν δίχως την παρουσία εισαγγελέα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα υπέστη καρδιακή προσβολή και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Οι κάτοικοι συγκεντρώνονται έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Νέες ταραχές ξεκινούν. Οι διμοιρίες απαντούν κάνοντας αλόγιστη χρήση χημικών και δακρυγόνων με ρίψεις ακόμα και σε μπαλκόνια σπιτιών, ενώ όσοι βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά που δεν μπορούν να αναπνεύσουν, ξυλοκοπούνται. Οι ταραχές συνεχίζονται έως τα ξημερώματα. Η περιοχή τίθεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στον απόηχο: γιατροί παρατηρούν αύξηση δερματικών εξανθημάτων σε παιδιά. Μια έγκυος γυναίκα αποβάλλει. Οι τοξικολογικές εξετάσεις επιβεβαιώνουν ότι ο θάνατος του οφείλεται στα χημικά.
Οι συγκρούσεις που ξεκίνησαν στις 11 Δεκεμβρίου του 2010 και συνεχίστηκαν για περισσότερους από τρεις μήνες έληξαν στις 18 Απριλίου (2011), όταν με απόφαση του Ειρηνοδικείου Λαυρίου υπήρξε προσωρινή αναστολή των εργασιών στην περιοχή. Τα ΜΑΤ αποχώρησαν την ίδια μέρα, μετά από 128 μέρες συνεχούς παρουσίας.
Ημέρες Υπατίας
300 μετανάστες που συμμετέχουν στο Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης αποφασίζουν να προχωρήσουν σε μαζική απεργία πείνας διεκδικώντας αξιοπρέπεια. «Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας». Έτσι, τα ξημερώματα της Κυριακής 23 Ιανουαρίου, φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά. Εκατοντάδες αλληλέγγυοι τους υποδέχονται με συνθήματα και χειροκροτήματα. Δύο μέρες αργότερα η απεργία ξεκινά. Οι μετανάστες παραχωρούν συνέντευξη Τύπου στο κτίριο της Νομικής Σχολής, όπου στεγάζονταν προσωρινά. Απέναντι τους θα σχηματιστεί ένα «μαύρο μέτωπο» παραπληροφόρησης: ΜΜΕ και πολιτικάντηδες (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ανήκουν σε αριστερές παρατάξεις) κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα αποστροφής για τους απεργούς, συκοφαντώντας και λοιδορώντας: μιλούν για βανδαλισμούς στο κτίριο, ενώ αργότερα διαπιστώνεται ότι καμία φθορά στο κτίριο δεν έχει γίνει. Ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης δηλώνει ότι δεν θα γίνει καμία νομιμοποίηση, είτε μαζική είτε μεμονωμένη. Ν.Δ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΔΗ.ΣΥ. προτείνουν την ολοκληρωτική κατάργηση του ασύλου ενώ ο πρωθυπουργός απαιτεί να εφαρμοστεί ο νόμος. Έτσι, γίνεται προσωρινή άρση του ασύλου. Η αστυνομία παρεμβαίνει ενώ η Πρυτανεία μαζί με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις βρίσκουν κτίριο για μετεγκατάσταση, το νεοκλασικό της Υπατίας. (Μέρος των μεταναστών στεγάζονταν στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όπου και δεν αντιμετώπισαν προβλήματα έξωσης).44 ημέρες! Τόσο χρειάζεται για να λάβει κάποιος μια υπόσχεση πως σύντομα θα πάψει να ζει σαν κυνηγημένος εγκληματίας σε μια χώρα όπου εργάζεται επί οχτώ χρόνια! 40 ημέρες τόσο από την μεριά των απεργών (λοιμώξεις, λιποθυμίες, 82 απεργοί αναγκάστηκαν να μεταφερθούν στα νοσοκομεία) όσο και των αλληλέγγυων που ήταν αναγκασμένοι να δέχονται τη λάσπη και τον ρατσισμό της Ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση, τελικά, δέχεται να παραχωρήσει στους απεργούς προσωρινές άδειες παραμονής που θα ανανεώνονται κάθε 6 μήνες, με την προϋπόθεση ότι οι απεργοί δεν έχουν υποπέσει σε κάποιο νομικό παράπτωμα («καθεστώς ανοχής»). Τους παραχωρείται, επίσης, η δυνατότητα να ταξιδεύουν στις χώρες προέλευσής τους και το δικαίωμα εισόδου στην Ελλάδα νόμιμα. Παράλληλα, μετατρέπεται το όριο νομιμοποίησης των μεταναστών από τα 12 χρόνια στα 8 ενώ μειώνονται τα απαραίτητα ένσημα σε 120 από 200, για την ανανέωση των αδειών παραμονής.
Η μερική νίκη των απεργών και του αυτο-οργανωμένου κινήματος που δεν καπελώνεται από διάφορες κομματικές γραφειοκρατίες (μερική διότι τα αιτήματά τους δεν ικανοποιήθηκαν απόλυτα) είχε πανευρωπαϊκό αντίκτυπο. Παρά την κατασυκοφάντησή τους από τα Βρετανικά ΜΜΕ, και από διάφορους ακροδεξιούς ηθικολόγους που κάνουν λόγο για αυστηρή επιβολή του νόμου (για αυτούς οι νόμοι δεν αλλάζουν ποτέ και δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση) έδωσε ελπίδες σε εκατομμύρια μετανάστες σε όλη την Ευρώπη που αντιμετωπίζουν τον φόβο της απέλασης. Παράλληλα, την ίδια ημέρα (10/3/2011), για πρώτη φορά άνοιξε ο διάλογος για την αλλαγή της ευρωπαϊκής οδηγίας Δουβλίνου ΙΙ, που, επί της ουσίας ποινικοποιεί τις μεταναστευτικές ροές στη χώρα ενώ έστειλε και το μήνυμα ότι το καθεστώς του μνημονίου δεν είναι τελικά ανίκητο.
Ράδιο-Φουκουσίμα
Στις 7 Απριλίου, ένας σεισμός της τάξεως των 9 ρίχτερ (ο μεγαλύτερος σεισμός που χτύπησε ποτέ την Ιαπωνία) προκάλεσε παλιρροϊκά κύματα (τσουνάμι) που έφτασαν τα 40,5 μέτρα. Τα κύματα αυτά έφτασαν μέχρι τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα προκαλώντας την υπερθέρμανση τριών από αυτούς και τη μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή, μετά από αυτή του Τσέρνομπιλ το 1986. Καθώς η ποσότητα ραδιενέργειας που διέρρευσε στην ατμόσφαιρα ήταν τεράστια, τα ραδιενεργά στοιχεία εντοπίστηκαν στις Η.Π.Α., την Αλάσκα, την Αυστρία, την Αυστραλία, καθώς και στον Ειρηνικό Ωκεανό. Τον Ιούλιο, ραδιερνεργά στοιχεία εντοπίστηκαν σε τρόφιμα, όπως σπανάκι, φύλλα τσαγιού κτλ, ακόμη και 200 χλμ μακριά από την εστία της μόλυνσης. Μια περιοχή 20 χιλιομέτρων γύρω από τους αντιδραστήρες έχει πλέον αποκλειστεί, καθώς θα χρειαστούν δεκαετίες μέχρι το ποσοστό ραδιενέργειας να φτάσει πάλι στα επιτρεπτά όρια. Στις αρχές του Δεκέμβρη, μάλιστα η ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα χρειαστούν 40 χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί η αποξήλωση του εργοστασίου.Εκατό χρόνια, λοιπόν, μετά την καταγραφή της δυνατότητας μετατροπής της ύλης σε ενέργεια στην περίφημη εξίσωση του Αϊνστάιν (E = mc²) η Φουκουσίμα αποδεικνύει ότι παρά το βασικό ιδεολόγημα της πλήρους καθυπόταξής της μέσω των εργαλειακών τεχνικών υπάρχει πάντα ένα υπόλειμμα μιας άγριας φύσης που αντιστέκεται. Η καταστροφή της Φουκουσίμα έχει μια συμβολική αξία, καθώς δείχνει ότι παρά τον οικονομικό και τεχνοφιλικό μεσσιανισμό που γενικώς επικρατεί, η κοινωνία της κατανάλωσης όχι απλώς δεν είναι «άτρωτη» αλλά, επιπλέον, βασίζεται σε ιδιαίτερα σαθρά, από οικολογικής (και ανθρωπολογικής) άποψης, θεμέλια.
Οι 60.000 διαδηλωτές στο Τόκιο ενάντια στην πυρηνική ενέργεια (19 Σεπτεμβρίου) θέλησαν να τονίσουν πως η βασική επιχειρηματολογία περί δήθεν αξιακής ουδετερότητας της επιστήμης φαντάζει αστεία τη στιγμή μιας τέτοιας καταστροφής. Τι είναι αυτό που ώθησε άραγε τη χώρα με την μεγαλύτερη σεισμικότητα στον πλανήτη και με εκατομμύρια θύματα από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μόλις πέντε χρόνια αργότερα να χτίσει πυρηνικά εργοστάσια; Αναμφισβήτητα η επιστήμη δεν ήταν καθόλου ουδέτερη όταν δια στόματος των κυρίαρχων ελίτ διαβεβαίωνε την κοινωνία για την ασφάλεια του εγχειρήματος. Και πώς μπορεί να είναι αξιακά ουδέτερη μια έρευνα που στοχεύει δήθεν στην αλήθεια όταν το πόρισμά της έχει ως αποκλειστικό σκοπό το κέρδος;
Το πογκρόμ: Ημέρες τρόμου!
Μετά τη δολοφονία ενός Έλληνα από μετανάστες στην προσπάθειά τους να τον ληστέψουν, τον Μάιο 2011 στην Αθήνα, οι ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις βρίσκουν αφορμή να εξαπολύσουν πογκρόμ κατά όλων των μεταναστών και όσων Ελλήνων δηλώνουν ανοιχτά τις αντιρατσιστικές τους θέσεις (π.χ. καταλήψεις αναρχικών – αντεξουσιαστών). Αποτέλεσμα του κύματος ρατσιστικής βίας 1 νεκρός και πάνω από 50 τραυματίες, μόνο στην Αθήνα. Οι επιθέσεις επεκτάθηκαν και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Το γεγονός ότι η ρατσιστική βία δεν γενικεύτηκε αλλά περιορίστηκε γρήγορα στις συνήθεις πράξεις βίας των γνωστών ακροδεξιών οργανώσεων φαίνεται πως ήταν, εν μέρει, αποτέλεσμα του “κινήματος των αγανακτισμένων” που παρά τα όποια προβλήματα γρήγορα πήρε ένα προοδευτικό – αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, ενεργοποιώντας σε κάποιο βαθμό προοδευτικές (με την ευρεία έννοια) αλλά ανομοιογενείς δυνάμεις της κοινωνίας που είχαν αποστασιοποιηθεί πλήρως από την πολιτική και τις πολιτικές δράσεις για πολλά χρόνια.
Οι αγανακτισμένοι στις πλατείες
Μάης 2011: Με κύριό τους αίτημα μια πιο συμμετοχική δημοκρατία, και αγώνα για ένα πολιτικό σύστημα που δεν θα ελέγχεται από την παγκόσμια ολιγαρχία, χιλιάδες Ισπανοί κατέλαβαν πλατείες και δρόμους μεγάλων πόλεων διεκδικώντας το αυτονόητο… μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όπως ακριβώς καλεί και το μανιφέστο του συνδέσμου“Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”, οι συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις κατάφεραν να περιορίσουν νεκρούς διαχωριστικούς τίτλους και ενώθηκαν κάτω από ένα κοινό στόχο: αγώνας για μεγαλύτερη συμμετοχή στις αποφάσεις που επηρεάζουν την πολιτική ζωή του τόπου, αντί απλώς να ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια έναν δικτάτορα.
Οι Ισπανοί, λοιπόν, κατάφεραν και ένωσαν τις φωνές τους με τρόπο δημιουργικό, κατασκηνώνοντας στις πλατείες (κατά το πρότυπο της Αιγυπτιακής Επανάστασης στην Ταχρίρ) παίζοντας μουσική, τραγουδώντας, ζωγραφίζοντας, οργανώνοντας οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης στον δρόμο. Σε αυτό το κλίμα, δε φέρνουν μόνο το αίσθημα της αγανάκτησης, αλλά και ένα μήνυμα αισιοδοξίας και αλληλεγγύης. Βγήκαν να διαδηλώσουν με χαρά και σεβασμό προς όλους τους συνανθρώπους τους, απομακρύνοντας από μέσα τους κάθε αίσθημα μισαλλοδοξίας. Αντιμετώπισαν με επιτυχία τις προκλήσεις της αστυνομίας και με τις καθημερινές τους συγκεντρώσεις στις πλατείες προσπάθησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους (λαϊκές συνελεύσεις και δημοψηφίσματα που δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να μιλήσει).
Σε λιγότερο από ένα μήνα, το κίνημα θα φτάσει και στην Ελλάδα. Βέβαια, εδώ παρουσιάζει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Ενώ οι Ισπανοί, άφησαν πίσω τους τις ταμπέλες και τις σημαίες, την 27η Μαΐου ένας όχλος σημαιοφόρων θα κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, φωνάζοντας εθνικιστικά και γηπεδικά συνθήματα. Η κατάσταση θα αντιστραφεί σύντομα όταν στο κάτω μέρος της πλατείας θα στηθεί μια παρόμοιου τύπου με τις Ισπανικές πλατείες, λαϊκή Συνέλευση. Ο κάθε πολίτης θα έχει το δικαίωμα να συζητήσει, να ακούσει και να ακουστεί, να προτείνει και να επιλέξει (οι μόνοι που έχουν συνειδητά και ρητά αποκλειστεί είναι οι μισαλλόδοξοι της Χρυσής Αυγής και κάθε είδους ρατσιστική συμπεριφορά). Οι συνελεύσεις γίνονται πολυπληθείς και σύντομα διεκδικούν το σύνθημα: «Άμεση Δημοκρατία τώρα και παντού». Είναι ίσως η πρώτη φορά όπου ένα νέο πολιτικό πρόταγμα καταφέρνει να αντιπροτείνει λύσεις δημοκρατικές, μακριά από την ολιγαρχική αντιπροσώπευση και τον νεκρό Λενινισμό.
Τα κόμματα της αριστεράς, κυρίως της Σταλινικής, καθώς και πολλοί αναρχομαρξιστές, αποδοκίμασαν το κίνημα, κατονομάζοντάς το ως υποκινούμενο. Όμως, οι πλατείες έδειξαν ξεκάθαρα πως ο λαός κατάφερε να απογαλακτιστεί από τη Λενινιστική νεκροφιλία. Το πλήθος έδρασε με δική του πρωτοβουλία, δίχως να περιμένει γραμμή από τα κεντρικά γραφεία κάποιου κόμματος ή συνδικάτου. Σίγουρα, ωστόσο, ο όχλος της πάνω πλατείας αποτελεί ένα μεγάλο ζήτημα. Αναμφισβήτητα ο όρος «αγανακτισμένοι» θα μπορούσε εύκολα να καπηλευθεί από επικίνδυνες ιδεολογικές οργανώσεις/παρατάξεις: ο καθένας θα μπορούσε να είναι αγανακτισμένος με κάτι. Ένας ακροδεξιός με τους Εβραίους ή τους μουσουλμάνους, ένας επιχειρηματίας με τους εργαζόμενους που έχει μισθώσει. Όμως, θα άξιζε να στρέψουμε την προσοχή μας περισσότερο στην κάτω πλατεία, στις συνελεύσεις, οι οποίες κατάφεραν να κινητοποιήσουν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ακόμα και αυτούς που δεν είχαν ποτέ τους κατέβει σε πορείες. Εκεί υπερψηφίστηκε η συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία της 15ης Ιούνη, ενώ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, μαζική διήμερη απεργία έλαβε χώρα στις 28/29 Ιούνη, διοργανωμένη από την πλατεία. Και τις δύο φορές δεν έλειψε η κτηνώδης καταστολή της αστυνομίας. Πλέον ο κόσμος κάνει λόγο για καθεστώς παρά για μια απλή κυβέρνηση. Ο αριθμός των κουτιών δακρυγόνου που χρησιμοποιήθηκαν με σκοπό να κατασταλούν οι διαδηλώσεις ξεπερνά τα 3.000! Κι ενώ η καταστολή στην πλατεία Συντάγματος θυμίζει Τυνησία (πάνω από 500 οι τραυματίες), η στάση των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ αρχίζει να τρομάζει. Οι ακριβοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, επιτίθενται λυσσαλέα στους απεργούς/διαδηλωτές, κάνοντας λόγο για μια μάζα τεμπέληδων χουλιγκάνων που επιτίθεται αδιακρίτως σε καταστήματα και αστυνομικούς. Ο πόλεμος της προπαγάνδας ενάντια στην Ελλάδα έχει αρχίσει να φουντώνει, με εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου να απαιτούν δραστικότερα μέτρα καταστολής και αυστηρή επιβολή του νόμου σε μια «τόσο απείθαρχη χώρα», μέχρι και επέμβαση του Ευρωστρατού, είτε έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. (Είχε μάλιστα προηγηθεί πανεργατική Απεργία, όπου κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, ο Ιωάννης Καυκάς θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση. Οι μαρτυρίες μιλούν για χτυπήματα με πυροσβεστήρες και ανεστραμμένα γκλοπς. Θα πάρει εξιτήριο 20 μέρες μετά. Την ίδια μέρα ένα βίντεο δείχνει την λύσσα των ΜΑΤ και ο Φώτης Δήμου συλλαμβάνεται στον σωρό και του φορτώνουν μια τσάντα μολότοφ).Σε κάθε κινητοποίηση, αυτό που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι η μαζικότητα. Όχι η μαζικότητα σε μια πανεργατική απεργία μιας μέρας, όπου μετά την λήξη της όλα θα είναι και πάλι όπως πριν, αλλά η αυθόρμητη μαζικότητα του ανθρώπου που αρνείται να επιστρέψει στην κανονικότητα, και παραμένει στην πλατεία, μέσα σε ένα κλίμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης! Τέλος, το βασικό δίδαγμα όλης αυτής της ιστορίας, είναι πως θα πρέπει επιτέλους να ξεφορτωθούμε τις ιδεολογικές μας παρωπίδες, όποιες και αν είναι αυτές. Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι να κατανοήσουμε πως ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται. Απλά ξεπερνιέται…
Η Νορβηγία θρηνεί
Ο απολογισμός της διπλής επίθεσης της Παρασκευής 22 Ιουλίου, στο Όσλο της Νορβηγίας, κόστισε την ζωή 93 ανθρώπων. Κατηγορούμενος είναι ο Νορβηγός ακροδεξιός Άντρες Μπέχρινγκ Μπρέιβικ ο οποίος ομολόγησε τις πράξεις του και τις χαρακτήρισε «απεχθείς, αλλά απαραίτητες» σύμφωνα με το δικηγόρο του, Γκήαρ Λίπσταντ.
Σε βίντεο που ανέβηκε στο YouTube ο δράστης υποκινούσε σε «πόλεμο» εναντίον των μουσουλμάνων. Στο ίδιο βίντεο (που η υπηρεσία του Youtube έκρινε ακατάλληλο και διέγραψε από τους server της), ο δράστης εμφανίζεται με αδιάβροχο και κρατώντας αυτόματο όπλο. Οι εν λόγω φωτογραφίες εμφανίζονται στο τέλος του σχεδόν 12λεπτου βίντεο με τίτλο «Ιππότες Σταυροφοριών 2083». Οι Νορβηγικές αρχές επιβεβαίωσαν επίσης, ότι ο Μπρέιβικ δημοσίευσε αντι-ισλαμικό μανιφέστο μίσους 1.500 σελίδων (εντός του οποίου εκθειάζει και δηλώνει ανοιχτή υποστήριξη σε Ελληνικές ακροδεξιές παρατάξεις και οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων του ΛΑ.Ο.Σ. και της Χρυσής Αυγής) - μόλις λίγες ώρες πριν πραγματοποιήσει τις επιθέσεις – στο οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως σταυροφόρος και επιτίθεται σε Μαρξιστές και ελευθεριακούς φιλοσόφους όπως οι Βίλχεμ Ράιχ, Έριχ Φρομ, Μαρκούζε κ.α. που σύμφωνα με τον ίδιον διαφέντευαν την πολιτική ορθότητα και τον πολιτισμικό Μαρξισμό, ενώ παράλληλα πρέσβευαν την ανεκτικότητα προς το «διαφορετικό», τα δικαιώματα των μειοψηφιών και των κοινωνικά ασθενών, τη σεξουαλική έρευνα και απελευθέρωση και ασκούσαν κριτική στον αυταρχισμό. Στο “μανιφέστο” αυτό περιγράφει τον τρόπο κατασκευής εκρηκτικών, καθώς και τα κίνητρα που τον οδήγησαν στη βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Όσλο και στην επίθεση με αυτόματο σε κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος στο νησί Οτόγια. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Όταν αποφασίσεις να χτυπήσεις είναι καλύτερο να σκοτώσεις πολύ περισσότερους από αρκετούς, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να μειώσεις τον επιθυμητό ιδεολογικό αντίκτυπο του πλήγματος.»Η επίθεση του Μπρέιβικ, παρά τη μακαβριότητά της, έσπασε ένα τεράστιο ταμπού που για πολλές δεκαετίες φώλιαζε στον Δυτικό κόσμο (κάτι που όλοι γνωρίζαμε αλλά προτιμούσαμε να μην αναφερόμαστε σ’ αυτό, ή να το επισκιάζουμε καλύπτοντάς το με άλλα «σημαντικότερα» θέματα). Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία δεν ξεπεράστηκαν ποτέ. Στην πραγματικότητα, οι επιθέσεις του Νορβηγού μακελάρη αντανακλούν το εντονότατα πολιτικό ζήτημα μεταξύ Ισλάμ/Ανατολής και Δύσης. Όμως πίσω από το ζήτημα αυτό, κρύβεται ένα άλλο, αυτό της Ευρωπαϊκής πολιτισμικής κληρονομιάς. Πέρα από την δημοκρατία, την ισότητα και την ισοπολιτεία (προτάγματα και έννοιες που έχοντας χαθεί για πολλούς αιώνες μετά την πτώση της Αθηναϊκής δημοκρατίας, την κατάκτησή της από τους Μακεδόνες, την εισβολή των Ρωμαίων και, τέλος,την επικράτηση του Χριστιανικού σκοταδισμού) η Ευρωπαϊκή κληρονομιά χαρακτηρίζεται και από τον επεκτατισμό και τον ρατσισμό: κατά την περίοδο του μεσαίωνα και της Αναγέννησης ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο ότι η λευκή φυλή υπερείχε των υπόλοιπων. Αυτού του είδους η κληρονομιά δεν εξαλείφθηκε, δεν έσβησε, ακόμη και μετά από δεκαετίας πάλης ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και τον αποκλεισμό μειονοτήτων. Η οικονομική ευημερία της δεκαετίας 70, 80 και 90 είχε ως αποτέλεσμα οι φωνές αυτές να πάψουν προσωρινά να αποτελούν κυρίαρχες ιδεολογικές γραμμές (ιδιαίτερα έπειτα από τις φρικαλεότητες του ΔΠΠ). Η οικονομική κρίση όμως, καλλιέργησε κλίμα για να αναδυθούν ξανά στην επιφάνεια, επενδύοντας στη λογική του μετανάστη ως αποδιοπομπαίου τράγου. (Στην πραγματικότητα, όλο το αντι-Ισλαμικό μένος των ακροδεξιών ελάχιστα έχει να κάνει με την καταπιεστική φύση του Ισλάμ, όπως οι ίδιοι λένε, αλλά με το ζήτημα του ότι «εδώ είναι Ευρώπη και η Ήπειρος αυτή ανήκει στη λευκή φυλή»).
Στη συνέχεια, τρομοκρατημένη από τις αποκαλύψεις, η Βρετανική ακροδεξιά tabloid The Sun παρουσιάζει την επίθεση του Μπρέιβικ ως μια ακόμη βομβιστική απόπειρα της Αλ-Κάιντα (πράγμα που υποστήριζε σύσσωμος ο Δυτικός τύπος, μέχρι την αποκάλυψη του δράστη). Με τη σύλληψη του Μπρέιβικ η Sun παύει να φιλοξενεί την είδηση ως πρωτοσέλιδο, ενώ τα υπόλοιπα Διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, παρουσιάζουν τον δράστη ως παρανοϊκό, αρνούμενα ότι τα κίνητρα της επίθεσής του ήταν ιδεολογικά, προωθώντας την άποψη πως η αιτία που τον έκανε να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του ήταν κάποια ψυχική ασθένεια.
Το Λονδίνο στις φλόγες
Αυθόρμητη ειρηνική πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την Πέμπτη 4 Αυγούστου λαμβάνει χώρα την επομένη στο Tottenham, μια περιοχή του βορειο-ανατολικού Λονδίνου. Οι διαδηλωτές απαιτούν ν΄ αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι αργά το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιίστικο και οργισμένο πλήθος. Το προκλητικό σπρώξιμο μιας δεκαεξάχρονης νεαρής από την αστυνομία εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τους διαδηλωτές. Αρχίζουν οι πρώτες συγκρούσεις. Σπάζονται αστυνομικά αυτοκίνητα, δημοσιογραφικά, βιτρίνες πολυτελών καταστημάτων της περιοχής. Την επομένη, η εξέγερση θα εξαπλωθεί και σε άλλες περιοχές της πόλης, όπως το Brixton και το Hackney, περιοχές που έχουν πυροδοτήσει έντονες φυλετικές εξεγέρσεις στο παρελθόν, ενώ μέσα σε δύο ημέρες οι ταραχές θα εξαπλωθούν κι εκτός Λονδίνου.Χιλιάδες πολυκαταστήματα λεηλατήθηκαν είτε πυρπολήθηκαν, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό κτιρίου της Sony στο Croydon. Η (ακρο)δεξιά κυβέρνηση απαντά με καταστολή. Ο τύπος επιτίθεται, καταδικάζοντας απερίφραστα τους «βανδαλισμούς» και τις καταστροφές και κάνοντας έκκληση να επέμβει ο στρατός, φιμώνοντας ταυτόχρονα κάθε αντίθετη γνώμη (χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόπειρα φίμωσης του Darcus Howe, κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στο BBC, ο οποίος προσπαθούσε να εξηγήσει ότι οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν μόνο με βανδαλισμούς, αλλά, στην ουσία, επρόκειτο για κοινωνική εξέγερση). Ο πρωθυπουργός David Cameron, κάνει λόγο για ανάγκη σκληρής επιβολής του νόμου και μιλά για «έλλειψη ηθικών αρχών στην Βρετανική κοινωνία», η οποία όντας αλλοτριωμένη από την κομφορμιστική κουλτούρα, έχει ήδη αρχίσει να καταδικάζει τα γεγονότα, κάνοντας εκκλήσεις στην κυβέρνηση να επέμβει άμεσα ο στρατός, μαζεύοντας υπογραφές με σκοπό να πραγματοποιηθούν εξώσεις στις οικογένειες όσων συμμετείχαν σε επιθέσεις και λεηλασίες καταστημάτων, ζητώντας την επαναφορά της θανατικής ποινής, την επαναφορά της βέργας και της σωματικής τιμωρίας στα σχολεία, ενώ στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ένας χυδαίος συντηρητισμός ξεχύνεται, με αποκορύφωμα την σελίδα υποστήριξης της αστυνομίας στο Facebook, που μάζεψε πάνω από 900.000 εγγραφές μέσα σε λίγες ημέρες. Δεν έλειψαν επίσης και περιστατικά διαπόμπευσης και χαφιεδισμού (που δυστυχώς στη Βρετανία είναι μια πράξη ευρέως αποδεκτή). Στους δρόμους του Μπέρμιγχαμ, βαν με τοποθετημένη γιγαντοοθόνη, γυρνά προβάλλοντας φωτογραφίες των υπόπτων για συμμετοχή στα επεισόδια. Όπως, άλλωστε, δήλωσε και ο διοικητής της αστυνομίας, χιλιάδες πολίτες τηλεφώνησαν καταδίδοντας πρόσωπα. Στις αντιδράσεις πολλών ακτιβιστών ενάντια στο κυνήγι των μαγισσών που εξαπέλυσε η Βρετανική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός απάντησε ότι «θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρους τις ψευτο-ανησυχίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα» (φράση που συχνά ακούμε από εκφραστές νεοναζιστικών οργανώσεων).
Χιλή: το φοιτητικό κίνημα στους δρόμους…
25 Αυγούστου: Μεγάλης έκτασης επεισόδια έλαβαν μέρος κατά τη διάρκεια της διήμερης απεργίας που κήρυξε η Κεντρική Ένωση Εργατών (CUT), απαιτώντας συνταγματικές αλλαγές, άμεση μείωση της φορολογίας και δωρεάν δημόσια εκπαίδευση. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις διαρκούν ήδη τρεις μήνες και είναι οι μεγαλύτερες στη χώρα μετά το τέλος της δικτατορίας το 1990. Η συγκεκριμένη απεργία ήταν η πρώτη διήμερη κινητοποίηση που συνέβη ποτέ στην ιστορία της Χιλής.
Περίπου 80 συνδικάτα από συγκοινωνίες και υπηρεσίες υγιεινής συμμετείχαν στην απεργία, καθώς επίσης και κόμματα, φοιτητές, συνδικαλιστές και διάφορες αναρχικές οργανώσεις. Οι απεργοί μπλοκάρισαν τα κεντρικά σταυροδρόμια της πόλης του Σαντιάγκο, και στις γειτονιές της περιφέρειας τα μέσα μαζικής μεταφοράς έγιναν στόχος διαδηλωτών που τους πετούσαν πέτρες εμποδίζοντας την μετακίνηση των απεργοσπαστών. Η αστυνομία χρησιμοποίησε χημικά και αντλίες νερού προκειμένου να τους διαλύσει. Στην περιοχή της La Pincoya, στο βόρειο Σαντιάγο, έξω από το 54ο αστυνομικό τμήμα, πυρπολήθηκε ένα βαν Hyundai το οποίο είχε κλαπεί σε άλλη περιοχή. Το 21ο αστυνομικό τμήμα της κεντρικής διεύθυνσης καραμπινιέρων δέχθηκε, επίσης, επίθεση. Πρόκειται για το ίδιο τμήμα στο οποίο υπάγονταν οι δολοφόνοι των αδερφών Ραφαέλ και Εδουάρδο Βεργάρα Τολέδο στις 29 Μάρτη 1985. Τουλάχιστον 300 λεωφορεία υπέστησαν ζημιές.Κατά την διάρκεια των επεισοδίων, αστυνομικός άνοιξε πυρ κατά του δεκαεξάχρονου μαθητή, Manuel Gutiérrez Reinoso. Ο αδελφός του 16χρονου, που βρίσκονταν μαζί του την ώρα του πυροβολισμού, περιέγραψε έναν μπάτσο να πυροβολεί τρείς φορές μέσα από το παράθυρο ενός αστυνομικού οχήματος. Οι ίδιοι δεν συμμετείχαν στα επεισόδια. Βρίσκονταν, όμως, εκεί για να δούν τις συγκρούσεις. Όπως παραδέχτηκε και ο εκπρόσωπος της αστυνομίας, ο έφηβος πυροβολήθηκε από αστυνομικό στο στήθος κοντά σε «οδοφράγματα ασφαλείας» και, τελικά, υπέκυψε στα τραύματά του. Eνας ακόμα έφηβος, ο Mario Pinto Parraguez, που πυροβολήθηκε από την αστυνομία στο μάτι, έχασε τη ζωή του λίγες ώρες πριν. Ο 18χρονος βρέθηκε ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το πώς εξελίχτηκαν τα γεγονότα (αντίθετα με την περίπτωση της δολοφονίας του Μανουέλ). Η αστυνομία και ο Τύπος προωθούν το σενάριο της δολοφονίας του Μάριο από ένα ναρκέμπορο, ώστε η ευθύνη να μη βαρύνει τους καραμπινιέρους που συνηθίζουν να πυροβολούν αδιακρίτως εναντίον διαδηλωτών.
Occupy Wall Street – Occupy Everything
Παρά την συστηματική συκοφάντησή του και την απόκρυψη των βασικών διεκδικήσεών του, το κίνημα που ξεκίνησε στις 17 Σεπτέμβρη, καλεσμένο από ριζοσπαστικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στον χώρο του αντικαταναλωτικού κινήματος και της διαδικτυακής απελευθερωτικής δράσης συνεχίζει ακόμη και σήμερα απτόητο. Το κίνημα αυτό προσπάθησε να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης όχι σε κάποια περιοχή μακριά από τις Η.Π.Α., αλλά στην καρδιά της οικονομικής της λειτουργίας, στο χρηματιστήριο της Wall Street.Καθώς τα προτάγματα του κινήματος της Wall Street, όπως η άμεση δημοκρατία, η οικονομική αυτονομία, η κατάληψη στέγης, η απεργία διαρκείας δεν μπορούν να αφομοιωθούν από το σε κρίση καπιταλιστικό σύστημα των Η.Π.Α., η πολιτικο-οικονομική ελίτ στράφηκε εναντίον του είτε χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ, είτε επιλέγοντας τηναπρόκλητη επίθεση της αστυνομίας και συλλαμβάνοντας εκατοντάδες άτομα, είτε χρησιμοποιώντας νομικά μέσα ώστε να καταστήσει παράνομη την κατάληψη δημοσίων χώρων (όπως πάρκα…) από τους διαδηλωτές, είτε διαδίδοντας πως πρόκειται για μία …συνωμοσία των αντεξουσιαστών ώστε να επιβραδύνουν την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη (πριν ένα μήνα αποκαλύφθηκε η πρόταση της εταιρίας CLGC στην Ένωση Αμερικανικών Τραπεζών να της αναθέσει μια έρευνα σχετικά με το κίνημα OWS προκειμένου να δημιουργηθεί αρνητική εικόνα για αυτό και «εκείνους οι οποίοι το υποστηρίζουν»).
Το κίνημα των Occupiers (παρά την εχθρότητα που συνάντησε από την Αμερικανική κοινωνία και τα ΜΜΕ) πέτυχε την πρώτη γενική απεργία στις Η.Π.Α., μετά από πολλά χρόνια, στο Oakland, όταν χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν το λιμάνι της πόλης, αντιστεκόμενοι σε αυτούς που επιχειρούσαν να καταστήσουν το κίνημα απλά ένα αβλαβές ηθικολογικό διάβημα. Οι πολίτες της Αμερικής ξύπνησαν βλέποντας τί οικοδομήθηκε όσο η κοινωνία βρισκόταν σε λήθαργο. Οι επιχειρήσεις είχαν εξαγοράσει την αστυνομία (η JP Morgan Chase χάρισε 4,6 εκατ. δολάρια στο Ίδρυμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης), το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας έδωσε στρατιωτικού τύπου οπλικά συστήματα σε αστυνομικούς, το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι, υπονομεύεται από αδιαφανείς απαιτήσεις για γραπτές άδειες. Παρόμοια γεγονότα, φυσικά, ζήσαμε και στην Ελλάδα με την αστυνομία να διαλύει απρόκλητα και φασιστικά τις συνελεύσεις στο Σύνταγμα, να επιτίθεται σε…σκηνές και να τσακίζει κυριολεκτικά τους διαδηλωτές έχοντας χάσει κάθε όριο στην άσκηση βίας. Στη συμπλήρωση 2 μηνών από την εκκίνηση του κινήματος, μεγάλες διαδηλώσεις σε Νέα Υόρκη, Σικάγο, Σιάτλ, Σεντ Λούις, Λος Άντζελες, Ουάσιγκτον, Ντένβερ και Ντάλας σημαδεύτηκαν από εκτενείς συγκρούσεις και πρωτοφανή άσκηση βίας από τις αστυνομικές ομάδες, καθώς και μαζικές συλλήψεις διαδηλωτών.
Όσο περνάει ο καιρός, το κίνημα των Occupiers που εμπνεύστηκε από την Αραβική Άνοιξη και τους Αγανακτισμένους της Ευρώπης διαδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο έχοντας φτάσει μέχρι και την Ιαπωνία, προσελκύοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους στον αγώνα, όπως λένε, ενάντια στο 1% και στους θεσμούς που αυτοί θέσμισαν για το 99%. Με δράσεις όπως η επανακατάληψη κατασχεθέντων από τράπεζες κτιρίων, εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες, δράσεις για την εξασφάλιση της δημόσιας δωρεάν υγείας για όλους, καταλήψεις χώρων εργασίας και λιμανιών, παρεμβάσεις σε τραπεζικά καταστήματα και έντονη διαδικτυακή αντιπληροφόρηση, το παγκόσμιο αυτό κίνημα φαίνεται πως βρίσκεται απλά στην αρχή του…
Οκτώβρης, μήνας ταραχών και εξελίξεων
Στις 19-20 Οκτωβρίου, οι ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν σε διήμερη πανελλαδική απεργία ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν τεράστια. Πάνω από 700.000 κατέκλυσαν το Σύνταγμα την 19η Οκτωβρίουγια να διαδηλώσουν ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Όπως και σε κάθε διαδήλωση, έτσι και την ημέρα αυτήν δεν έλειψαν οι συγκρούσεις μεταξύ του μαύρου μπλοκ και των ΜΑΤ που περιφρουρούσαν το κοινοβούλιο. Η δεύτερη ημέρα ήταν καθοριστική: Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μικρότερη. Σε αντίθεση με την προηγούμενη, τα μέλη του ΠΑΜΕ αποφάσισαν να παραμείνουν στο Σύνταγμα, περιφρουρώντας την Βουλή και φράζοντας το πέρασμα για άλλους διαδηλωτές. Η ενέργειά τους προκάλεσε αντιδράσεις σε μεμονωμένα άτομα του μπλοκ: «Δεν Πληρώνω». Οι αψιμαχίες δεν άργησαν. Το κλίμα εντάθηκε όταν ομάδες του μαύρου μπλοκ επιτέθηκαν στα μέλη του ΠΑΜΕ που είχαν σχηματίσει αλυσίδα μπροστά στο κοινοβούλιο. Μετά την επίθεση που δέχτηκαν, όρμηξαν με μανία εναντίον του μαύρου μπλοκ και άλλων διαδηλωτών τραυματίζοντας και τρομοκρατώντας δεκάδες. Στην συνέχεια, άνδρες των ΜΑΤ επεμβαίνουν κάνοντας εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και χημικών, με αποτέλεσμα να βρει το θάνατο ένας 53χρονος οικοδόμος συνδικαλιστής (του ΠΑΜΕ). Η ηγεσία του ΚΚΕ, δίχως ίχνος σεβασμού προς το θύμα και την οικογένειά του χρησιμοποιεί το τραγικό συμβάν για να στοχοποιήσει έναν πολιτικό χώρο και να παρουσιάσει τον εαυτό του πάλι ως «θύμα προβοκατόρων». Η 20η Οκτωβρίου, αν και πρόκειται για βαριά ήττα ενάντια στην κυβέρνηση του μνημονίου, φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο του Σταλινισμού.Οι εκρήξεις οργής δε σταματούν όμως εδώ. Στην προκαθορισμένη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου πολίτες διαφόρων παρατάξεων παρεμβαίνουν. Ακυρώνεται η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση καταρρέει κάτω από την πίεση. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αποφασίζει να διεξάγει δημοψήφισμα με αφορμή την εκταμίσευση της 6ης δόσης του δανείου και τη συμφωνία της 26ης/27ης Οκτωβρίου. Το γεγονός αυτό προκαλεί αντιδράσεις στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες. Πλέον είναι ολοφάνερο ότι ο βασικότερος εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η δημοκρατία. Οι αντιδράσεις θα γίνουν αφορμή για να φουντώσουν τα σενάρια περί «τεμπέλη Έλληνα» και να ξεσπάσει ένας ακόμη διασυρμός παγκόσμιας εμβέλειας, που σε πολλές περιπτώσεις, αγγίζει τα όρια του εξευτελισμού. Στη Βρετανία, η Ελληνική κρίση θα μετατραπεί σε reality show.Δεκάδες δημοσιεύματα tabloid εφημερίδων μιλούν πλέον ανοιχτά με μίσος εναντίων των Ελλήνων – γεγονός που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και τη ζωή των ελλήνων μεταναστών – θεωρώντας τους υπαίτιους για την πιθανή κατάρρευση της Ευρωζώνης… Η προπαγάνδα του Νεοφιλελευθερισμού, όπως όλα δείχνουν, έχει καταφέρει να διεισδύσει αρκετά βαθιά στη νοοτροπία των ανθρώπων του σύγχρονου καπιταλισμού.
Θρυμματισμένη Ευρωζώνη
Μετά την υπογραφή από την ελληνική Κυβέρνηση του Μνημονίου και την υπαγωγή της χώρας στην τριπλή διεθνή οικονομική επιτήρηση, η δυσαρέσκεια απέναντι στην Κυβέρνηση αυξανόταν διαρκώς, κυρίως λόγω της λήψης αλλεπάλληλων μέτρων λιτότητας που παρά τις προσδοκίες κάποιων, αποδείχτηκαν εντελώς αναποτελεσματικά όπως ήταν επόμενο, αφού οι νεοφιλελεύθερες μονεταριστικές πολιτικές δεν μπορεί παρά να είναι αποτυχημένες από όποια οπτική γωνία κι αν ειδωθούν.Η εμφάνιση της κίνησης των αγανακτισμένων που σύντομα έφερε στο προσκήνιο ριζοσπαστικά αιτήματα (σε σχέση με αυτά που υποτίθεται πως διεκδικούν τα κόμματα της αριστεράς) και η γενίκευση της κρατικής καταστολής, σύντομα δημιούργησε μία εντελώς έκρυθμη κατάσταση που κατέλαβε κάθε δραστηριότητα και κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.
Η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έγινε καθολική πεποίθηση σε ολόκληρη την κοινωνία, εξαναγκάζοντας τον τότε Πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, να αναζητήσει, σε συνεργασία με τους διεθνείς οργανισμούς που επιτηρούν την χώρα και τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις που ασπάζονται τις ίδιες πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων με κάθε τίμημα, την πιο “αναίμακτη” και διπλωματική λύση που θα μπορούσε να κατευνάσει τα πνεύματα.
Η συμφωνία-απάτη της 26ης-27ης Οκτωβρίου για το περιβόητο “κούρεμα του χρέους”, η επιμήκυνση αποπληρωμής του και η νέα δανειακή σύμβαση, ήταν η αφορμή για την ενεργοποίηση μιας προειλημμένης ή, σε κάθε περίπτωση, αναπόφευκτης, απόφασης για πολιτική συμμαχία όλων των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων. Ο στόχος ήταν φανερός: επιβολή κάθε αντιδημοκρατικής, αντικοινωνικής και αντιλαϊκής πολιτικής μέσω της δημιουργίας ενός μύθου περί ευρείας πολιτικής νομιμοποίησης των πολιτικών αυτών στο όνομα του “άμεσου κινδύνου για χρεοκοπία της χώρας” που βρίσκεται στο “χείλος του γκρεμού”.
Η χώρα έγινε “Πατρίδα”, η εξαθλίωση μετονομάστηκε σε “επαχθή αλλά αναγκαία πραγματικότητα”, η ίδια η κοινοβουλευτική “δημοκρατία” πέρασε στο περιθώριο μπροστά στην ανάγκη επιβολής μιας Κυβέρνησης που δεν ψήφισε κανείς αλλά “είχε τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, αφού στηρίζεται από τα κόμματα που στο παρελθόν είχαν συγκεντρώσει το 81% των ψήφων”.
Η Κυβέρνηση Παπαδήμου, στελεχωμένη από Νεοφιλελεύθερους σοσιαλιστές,συντηρητικούς και ακροδεξιούς, ανέλαβε το έργο να πραγματοποιήσει τις επιλογές του διεθνούς και εγχώριου τραπεζικού κεφαλαίου υπό την απατηλή επίφαση της προσπάθειας αποφυγής ενός εθνικού ολέθρου, αποκοιμίζοντας την σοκαρισμένη και αποπροσανατολισμένη ελληνική κοινωνία που υπνωτισμένη και κουρασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό δείχνει ανοχή στη “νέα” (αλλά στην πραγματικότητα πολύ παλαιά) Κυβέρνηση. Αν και οι εκλογές και ο χρόνος διεξαγωγής τους βρέθηκαν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης των κοινοβουλευτικών κομμάτων – μιας αντιπαράθεσης που θυμίζει κακή παράσταση ενός ψόφιου μπουλουκιού – γρήγορα ξεχάστηκαν… Οι εκλογές θα γίνουν όταν είναι δυνατόν να γίνουν… Η Αριστερά τις θέλει εδώ και τώρα, ελπίζοντας ότι θα εισπράξει και εκλογικά τη δημοσκοπική της άνοδο. Η Αριστερά που δεν κατάφερε να ματαιώσει ούτε ένα αντιλαϊκό μέτρο, που δεν κατάφερε να οργανώσει έστω ένα μικρό πυρήνα αντίστασης σε κάποιο τομέα της κοινωνικής ζωής.
Ίσως η μόνη ανακούφιση για τον μέσο Έλληνα πολίτη… να είναι η αίσθηση ότι το πρόβλημα χρέους επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη ευρωζώνη πολύ πιο γρήγορα από όσο θα φανταζόταν ακόμα και ο πιο υποψιασμένος τεχνοκράτης των Βρυξελλών.
Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης (αυτοί οι παράξενοι ναοί του καπιταλισμού που κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι χρησιμεύουν), αφού υποβάθμισαν δεκάδες ευρωπαϊκές τράπεζες (μεταξύ των οποίων και αρκετές γερμανικές) διαμόρφωσαν μια εικόνα οικονομικής κατάρρευσης και για την Ιταλία, την έβδομη οικονομία του κόσμου. Το κόστος “διάσωσης” της Ιταλίας, με πληθυσμό λίγο πάνω από 60 εκ. αποδεικνύεται δυσβάστακτο για το ευρώ. Μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία αλλά και την Ισπανία που είναι σε οριακό σημείο εδώ και αρκετό καιρό, “οι Αγορές” και οι “κερδοσκόποι” επιτέθηκαν (αλήθεια πόσο γελοία μπορεί να γίνει η χρηματοπιστωτική διάλεκτος;) στην Ιταλία, προκαλώντας και εκεί μία κυβερνητική κρίση αντίστοιχη της δικής μας. Ο υπερσυντηρητικός, διαπλεκόμενος και υπερφίαλος πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μπερλουσκόνι, εξαναγκάζεται σε παραίτηση και το τιμόνι της χώρας που οδεύει προς την “δημοσιονομική εξυγίανση” μέσω της κατάλυσης κάθε θεσμού που είχε να κάνει με το κοινωνικό κράτος και της φτωχοποίησης του λαού της Ιταλίας, αναλαμβάνει ο ιταλικός κλώνος του νυν έλληνα Πρωθυπουργού, Μάριο Μόντι. Ένας ηγέτης που δεν νομιμοποιείται ούτε καν με τα κατ’ επίφαση κοινοβουλευτικά “δημοκρατικά” κριτήρια, αναλαμβάνει και εκεί να κάνει τη βρώμικη δουλειά του τραπεζικού κεφαλαίου.
Φαίνεται πως η άλλοτε “δημοκρατική” Ευρώπη, η “Ευρώπη των λαών” και του ενιαίου νομίσματος, που κόμπαζε για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία της που λειτουργούσε εξασφαλίζοντας ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες της, αποφάσισε πως μπροστά στο ενδεχόμενο απώλειας κερδών των ελίτ και κυρίως του τραπεζικού κεφαλαίου, είναι προτιμότερο να μην αφήσει τίποτα όρθιο, προχωρώντας με πείσμα στον χιμαιρικό Νεοφιλελεύθερο παραλογισμό της. Ίσως έτσι να είναι και καλύτερα: οι λαοί και οι κοινωνίες της “Δύσης” μπορούν πια να δουν ότι η αντιπροσωπευτική ολιγαρχία δεν λειτουργεί, ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μια μεγάλη απάτη – ένα λάστιχο αξιών που το τραβάνε τα κυρίαρχα στρώματα προς όποια κατεύθυνση θέλουν, αναλόγως τη συγκυρία.
Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας όλης της ευρωζώνης φαντάζει πλέον ως μια πιθανότητα και οι εξελίξεις που δρομολογούνται δεν μπορούν να προβλεφθούν. Όμως η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο ολοκληρωτισμός είναι φαινόμενα παρόντα και ορατά σε όλους. Απομένει στους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης να αναλάβουν τις τύχες τους, παρακάμπτοντας κάθε ετερόνομη πρακτική πολιτικής οργάνωσης. Φαίνεται πως το δίλημμα “αυτονομία ή βαρβαρότητα” είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.
Οι πύλες της φωτιάς
Στις 12 Οκτωβρίου η ιδιοκτησία της Ελληνικής Χαλυβουργίας κάλεσε το επιχειρησιακό σωματείο και ζήτησε τη μετατροπή των συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε μερικής, από 8ωρο σε 5ωρο, χρησιμοποιώντας την πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας μέθοδο του εκβιασμού, ένεκα της “κρίσης”. Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να υπογράψουν ότι αποδέχονται τη δυσμενή μεταβολή των συμβάσεων τους που θα επέφερε μειώσεις αποδοχών έως και 40%, ειδάλλως θα ακολουθούσαν απολύσεις 180 εργαζομένων. Η απάντηση των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων ήταν αρνητική κι έτσι η ιδιοκτησία, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει, ανακοίνωσε στις 31 Οκτωβρίου τις απολύσεις 34 εργαζομένων.
Με νέα γενική συνέλευση, οι εργάτες αποφάσισαν την κήρυξη απεργίας, η οποία εξελίχθηκε σε απεργία διαρκείας, καθώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα ακόμη πιο δυνατή, χάρη στην πρωτοφανή αλληλεγγύη που εκφράζεται από συλλογικότητες και μεμονωμένα άτομα από όλη την Ελλάδα (ακόμη και από το εξωτερικό), αλλά και την πίστη των εργατών στην δύναμη τους. Οι απολύσεις έχουν πλέον φτάσει τις 51, όπως όμως δηλώνουν οι χαλυβουργοί με ανακοίνωση της 25ης Δεκεμβρίου: “Νικήσαμε τον φόβο, της σιωπής το κράτημα, της τρομοκρατίας το δίλημμα και βγαίνουμε νικητές στην πάλη και στον αγώνα που ξεκινήσαμε μόνοι αλλά αμέσως γίναμε αμέτρητοι. Ενώσαμε δυνάμεις ψυχής και γίναμε πιο σκληροί και από το ατσάλι που φτιάχνουμε, το νιώθουν άλλωστε όσοι μας επισκέπτονται, αλλά σας θέλουμε όλους να κάνετε το ίδιο. Βγάλτε από μέσα σας την φωνή της ψυχή σας, μιλήστε παντού για τον πανεργατικό ξεσηκωμό, μη διστάζετε καθόλου. Εσείς έχετε το δίκιο, άλλοι πρέπει να φοβούνται και φοβούνται. Παντού ανάψτε φωτιές χαλυβουργίας. Στηρίξτε τον διπλανό σας. Μαζί ενώστε τις φωνές σας για να βγει η μεγάλη φωνή της νίκης”.
Στο δρόμο για το 2012…
Το 2012 βρίσκει την κοινωνία αμήχανη και ξέπνοη, βυθισμένη στα διάφορα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα που δημιουργούνται από την αιχμαλωσία μας σε θεσμούς ετερόνομους. Είναι βέβαιο πως θα χρησιμοποιηθούν πολλές μέθοδοι αποπροσανατολισμού της κοινωνίας-θήραμα με σκοπό να χάσει κάθε αντανακλαστικό για ουσιαστική και δημιουργική αντίδραση. Η μόνη διέξοδος από το λήθαργο, η δράση: Δράση που δεν θα περνά μέσα από εκλογικές διαδικασίες και άλλα εργαλεία κατευνασμού της οργής, που δεν θα στηρίζεται σε γραφειοκρατικές διαδικασίες και ψηφοθηρικές τακτικές. Δράση που θα αμφισβητεί το τώρα, επιδιώκοντας τη ρήξη με το πριν, στοχεύοντας στο αύριο. Μακριά από ελιτισμούς, ματαιόδοξες πρωτοπορίες και μονοχρωμία, ήρθε η ώρα να επιδιώξουμε το ανακάτεμα των χρωμάτων, μέσα από την συνεργασία, την υγιή αλληλεπίδραση και την άμεση δημοκρατία, στην πράξη.
Η κοινωνία αναζητά διέξοδο, και πολλοί επίδοξοι ηγέτες θα προσπαθήσουν να παρουσιαστούν (υποστηριζόμενοι από τους συνήθεις μηχανισμούς χειραγώγισης) ως οι “εκλεκτοί” που γνωρίζουν τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Παλαιότερα ήταν στρατιωτικοί, αργότερα «πολιτικοί», ίσως στο μέλλον να ‘ρθει η σειρά των ίδιων των επιχειρηματιών ν’ αναλάβουν τη “σωτηρία”, την “ευημερία”, την εγγύηση της “εθνικής ανεξαρτησίας”. Είναι στο χέρι μας να ξηλώσουμε τους προεδρικούς θώκους, να καταργήσουμε απ’ το πολιτικό λεξικό τον όρο «ηγέτης». Είναι στο χέρι μας να εναντιωθούμε στα αδιέξοδα και (αυτο)καταστροφικά επιχειρηματικά πλάνα για το 2012, να πάμε κόντρα στους προϋπολογισμούς, κόντρα στην εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, κόντρα στην τηλεοπτικοποίηση της καθημερινότητάς μας, κόντρα σε κάθε κανονικότητα που μας διαβρώνει • στις επίσημες αργίες, στις κανονισμένες διακοπές, στην ισόβια μονοτονία και αποχαύνωση • κόντρα στο μέλλον που ετοιμάζεται χωρίς εμάς.
Ενάντια στο ζοφερό μέλλον, λοιπόν, ας θεσπίσουμε το παρόν στο πλαίσιο μιας αυτόνομης κοινωνίας. Αυτονομία που δεν θα περιορίζεται μόνο στην πολιτική, αλλά θα επεκτείνεται στην φιλοσοφική, οικονομική, καλλιτεχνική, σεξουαλική σφαίρα της ζωής. Ας αγωνιστούμε για την απάλειψη της γραφειοκρατικής οργάνωσης, της διάκρισης σε διευθυντές και εκτελεστές, μέσα από το πέρασμα στην Άμεση Δημοκρατία. Ας ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, όχι μόνο ως οικονομικό σύστημα, αλλά και ως σύνολο ιδεών και αξιών, εγκαθιδρύοντας τον εκδημοκρατισμό της οικονομίας με την κυριαρχία καταναλωτών/παραγωγών. Ας πολεμήσουμε το καπιταλιστικό φαντασιακό της αέναης “ανάπτυξης” και της κυριαρχίας επί της φύσης, ας αγωνιστούμε για τον αρμονικό επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Ας κοιτάξουμε τη σεξουαλικότητα μας κατάματα και χωρίς φόβο, δίχως να κρυβόμαστε απ’ τις ίδιες μας τις επιθυμίες, χάριν υποκριτικών κοινωνικών συμβάσεων. Δημιουργούμε την ιστορία μας έχοντας επίγνωση ότι είναι μια δυναμική διαδικασία και όχι μια στατική κατάσταση.
Ίσως ο δρόμος για την πραγμάτωση των επιθυμιών μας να είναι η δημιουργία πανευρωπαϊκών δικτύων για την αυτονομία, με οριζόντιες δράσεις και παρεμβάσεις. Μπορούμε ν’ αγωνιστούμε για το μέλλον που θέλουμε να κερδίσουμε για εμάς, με εμάς.
Πηγή: eagainst.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου