Σχεδόν όλες οι ιδεολογίες και τα πολιτικά μορφώματα, από τον μαρξισμό ως την μοναρχία, τοποθετούν στο κέντρο του ενδιαφέροντος τον ηγέτη. Τον έναν που επιδρά με τον λαό, που διαμορφώνει και διαμορφώνεται από αυτόν. Ή του ηγέτη που έρχεται ως…απεσταλμένος του Θεού. Και στις δύο περιπτώσεις ο ηγέτης, λειτουργεί πάνω από την κοινωνία και a priori για το καλό της. Είτε λοιπόν ο ηγέτης υπηρετεί τον Θεό, είτε την Ιστορία, το θέμα είναι ότι πουθενά δεν αναφέρονται οι λαϊκές δυνάμεις, ως κινητήριοι μοχλοί.
Οι ιδεολογίες-δόγματα ακόμη κι αν έχουν διαφορετικές αφετηρίες, δεν υπολογίζουν τον αστάθμητο παράγοντα που ονομάζεται άνθρωπος. Τον αντιμετωπίζουν ως ακόλουθο, παρία, δούλο, όργανο ή “σύντροφο”. Λες και ο καθένας μας ως πολίτης δεν έχει καμία δυνατότητα να παρέμβει στην διαμόρφωση των γεγονότων. Ειδικά οι αριστερές ιδεολογίες (και κυρίως αυτές που αποκτούν θέσεις εξουσίας) ακόμη και τις εξεγέρσεις τις θεωρούν απαραίτητες μόνο αν “ωριμάσουν οι συνθήκες”, δηλαδή μόνο αν εκείνες δώσουν έγκριση. Στα θεοκρατικά κράτη, οι πολίτες μένουν έρμαια των “θεόπνευστων” πολιτικών που ακολουθούν ένα σχέδιο “από ψηλά”. Στα δεξιά πάλι καθεστώτα, ας είναι καλά το…έθνος.
Δεξιοί και αριστεροί αλλοιώνουν τον πραγματικό διαμορφωτή των εξελίξεων, τοποθετώντας τον σε δεύτερη μοίρα. Είτε πρέπει να προσκυνάς τον Έναν, είτε το Κόμμα, πέφτεις θύμα της ίδιας παγίδας του ίδιου δόγματος. Μας μαθαίνουν να είμαστε -καθένας μας- δεύτεροι, παθητικοί. Ακόμη κι αν η χώρα σου ξεπουλιέται, μένεις στην άκρη παρατηρώντας την καταστροφή περιμένοντας τα θεσμικά όργανα να σε σώσουν, γιατί έχουν την νομιμοποίηση γι’ αυτό. Αλλά ακόμη κι αν έχεις χάσει την πίστη σου στους θεσμούς και έχεις απονομιμοποιήσει την εξουσία, το δόγμα του Ενός λειτουργεί σε ένα δεύτερο στάδιο. Σε κάνει να πιστεύεις και να ελπίζεις σε μια πολιτική-ιδεολογική-κοινωνική οντότητα, που θα έρθει (σαν άλλος υπερήρωας) να σε λυτρώσει. Και πάλι βέβαια χωρίς εσύ να συμμετέχεις ως μοχλός εξελίξεων.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η Εξουσία θέλει να έχει εναλλακτικές για να χειραγωγεί τους ανθρώπους, έτσι ώστε όταν φτάσει ένα καθεστώς σε αδιέξοδο και αμφισβητηθεί, να συνεχίσουν οι πολίτες να πιστεύουν πως μόνο οι “ειδικοί” έχουν δικαίωμα διαχείρισης της εξουσίας. Οι κηδεμόνες\χειραγωγοί μας πείθουν ότι δεν είναι σωστό να διαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας. Δεν γίνεται να περιμένουμε πως στα κέντρα λήψης αποφάσεων θα αποφασίσουν άλλοι για τα προβλήματά μας, ασχέτως της ιδεολογίας που πρεσβεύουν. Αν θέλουμε άμεση δημοκρατία, ή οτιδήποτε άλλο αλλάζει τους κοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ ημών, χρειάζεται να ξεπεράσουμε αυτόν τον δογματικό τρόπο σκέψης και να γίνουμε υπεύθυνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου