Το παλαιικό, 80’s σύνθημα «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία…» αδυνατεί να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα το πρωί στη Θεσσαλονίκη: κυριολεκτικά, σε κάθε γωνία των οικοδομικών τετραγώνων, τουλάχιστον γύρω από τη ΔΕΘ και το Δημαρχείο, όχι μόνο υπάρχει αστυνομία, αλλά υπάρχει πολύ αστυνομία. Ταυτόχρονα εδώ και δυο μέρες ομάδες των 10, των 20 και των 30 μοτοσυκλετιστών αστυνομικών μαρσάρουν παντού μέσα στην πόλη, διμοιρίες και κλούβες των ΜΑΤ παρκάρουν στο κέντρο, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και στάθμευσης των αυτοκινήτων εκτείνονται από το Βαρδάρη ως την …Καλαμαριά και τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα.Όλα αυτά, προφανώς, συμβάλλουν σε ένα πρωτόγνωρο κλίμα τρομοκρατίας: όλοι φοβούνται «τα χειρότερα», χωρίς να ξέρει κανείς πια μπορεί να είναι αυτά. Θα πρέπει να είναι χιλιάδες οι τρομοκρατημένες μητέρες ανά τη χώρα που έχουν παρακαλέσει –ή απειλήσει- τα παιδιά τους να μην κατέβουν στην πορεία της ΔΕΘ. Είναι σίγουρο ότι ήδη, η βίαιη καταστολή σχεδόν όλων των διαδηλώσεων εδώ και μερικά χρόνια έχουν τραβήξει από το δρόμο χιλιάδες διαδηλωτών – αν και είναι επίσης σίγουρο ότι έχουν σμπρώξει στο δρόμο πολλούς άλλους.
Προφανώς, σε αυτό το κρεσέντο βίας έχουν πολλές φορές χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι ανόητες βίαιες ενέργειες κάποιων διαδηλωτών. Αυτά τα γεγονότα όμως δεν μπορούν να αποκρύψουν τη βασική στρατηγική που διαφαίνεται πίσω από κάθε αστυνομική επιχείρηση και είναι η συνειδητή κλιμάκωση της βίας. Η κυβέρνηση σπέρνει κυριολεκτικά και συνειδητά το φόβο, ποντάροντας στην απομαζικοποίηση, και ακόμα περισσότερο, στην κοινωνική απονομιμοποίηση των κινητοποιήσεων. Στρέφει τη μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, μεγεθύνει, με τη βοήθεια του παραμορφωτικού φακού, τα όποια περιστατικά βίαιης αντίδρασης και –κυρίως- προσπαθεί συνειδητά να διαφημίζει τη δική του δύναμη πυρός. Από αυτή τη σκοπιά ασκεί μια συνειδητή, τρομοκρατική πολιτική: χρησιμοποιεί τον τρόμο, πραγματικό και μεταφυσικό, για να ασκεί πολιτική και να διατηρεί την εξουσία της πάνω στην κοινωνία.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν κάνει καμία προσπάθεια για να μετριάσει την ένταση των αντιδράσεων: αντίθετα, τις τροφοδοτεί όχι μόνο με τις επίσημες εξαγγελίες των νέων μέτρων, αλλά και με τις «ανεπίσημες» κραυγές τύπου Λοβέρδου. Από αυτή τη σκοπιά, οι επιθέσεις του Λοβέρδου (όπως παλιότερα του Πάγκαλου και άλλων) ίσως δεν είναι μόνο μια προσπάθεια προσωπικής και κομματικής σπέκουλας πάνω στα γνωστά κυρίαρχα ιδεολογήματα καφενειακού τύπου, αλλά μια συνειδητή προβοκάτσια με την κυριολεκτική έννοια του όρου: ακολουθώντας το γνωστό «δόγμα του σοκ», η κυβέρνηση προσπαθεί να αναισθητοποιήσει όσο το δυνατό περισσότερο την ελληνική κοινωνία. Για αυτό επιλέγει να περάσει όλες τις «μεταρρυθμίσεις» μαζί (ακόμα και όσες δεν επιβάλλονται από πουθενά αλλού, όπως αυτή στην εκπαίδευση), για αυτό και επιτρέπει στο Λοβέρδο και τον Πάγκαλο να βρίζουν όλο τον κόσμο, για αυτό δεν κάνει ούτε μισό βήμα πίσω, πουθενά.
Συνδυάζοντας το δέος μπροστά στην ανίκητη στρατιωτικά κατασταλτική μηχανή και το σοκ από τα απανωτά χτυπήματα, η κυβερνητική στρατηγική θυμίζει την ιστορική ονομασία της αμερικάνικης επίθεσης στο Ιράκ. Ο φόβος αποτελεί πια το βασικότερο σύμμαχο μιας κυβέρνησης που έχει χάσει κάθε άλλο ιστορικό της σύμμαχο – πρόσφατα, ακόμα και ο Πρετεντέρης μοιάζει να το σκέφτεται.
Φόβος όχι μόνο της κοινωνίας απέναντι στο κράτος, αλλά και φόβος εντός της κοινωνίας. Η ρατσιστική ρητορεία για παράδειγμα, την οποία υιοθετεί και τροφοδοτεί η κυβέρνηση (του Λοβέρδου πάλι προεξάρχοντος), επιστρατεύεται πάλι για να δημιουργήσει μια υγειονομική ζώνη φόβου γύρω από τον κάθε πολίτη, ή καλύτερα την κάθε «οικογένεια», να υποδείξει τους εχθρούς που επιβουλεύονται την ευημερία και –κυρίως- να καταδείξει ότι μόνο το ισχυρό κράτος μπορεί να προσφέρει ασφάλεια. Η κατακόρυφη αύξηση των Σωμάτων Ασφαλείας, τη στιγμή που όλες οι υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες διαλύονται, δεν αποτελεί μόνο μια οχύρωση απέναντι στα κινήματα, αλλά και μια έμπρακτη πολιτική παρέμβαση που σκοπεύει στην εμπέδωση του φόβου.
Κανείς δεν ξέρω μέχρι που θα φτάσει αυτή η στρατηγική, αλλά το μπλοκ της εξουσίας δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι έτοιμο για όλα: χαρακτηριστικές είναι οι φωνές μεγάλων δημοσιογράφων που καλούσαν την κυβέρνηση να επιτεθεί σε όλα τα μέτωπα αποβάλλοντας το «κόμπλεξ μην έχουμε νεκρό». Τα κινήματα από την πλευρά τους δεν μπορεί να περιμένουν να φτάσουμε στα χειρότερα, όποια και να είναι αυτά: κάθε εντατικοποίηση της καταστολής, κάθε επίθεση της αστυνομίας, κάθε θύμα βίας αποτελεί άλλη μια ήττα της κοινωνίας.
Η μόνη διέξοδος που μπορεί να απεγκλωβίσει ολόκληρη την κοινωνία από τη στρατηγική της βίας, είναι το ξεπέρασμα του φόβου: από αυτή τη σκοπιά, το βήμα κάθε διαδηλωτή και κάθε διαδηλώτριας φέτος στη ΔΕΘ, θα έχει δέκα φορές παραπάνω πολιτικό βάρος. Και η αποφασιστικότητα κάθε φοιτητή και κάθε φοιτήτριας να επιστρέψει στην κατειλημμένη σχολή του μετά την πορεία –τη στιγμή που η κυβέρνηση στήνει ήδη το σκηνικό της σύγκρουσης μιλώντας για «αντιεξουσιαστές που θα επιχειρήσουν να βρουν καταφύγιο στο πανεπιστήμιο» – θα έχει εκατό φορές παραπάνω σημασία.
μανικάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου