Ποιά δημοκρατία;

cogito ergo sum


Είναι αδύνατον πλέον να παρακολουθήσω τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων δίχως η πίεσή μου να χτυπήσει κόκκινο όποτε ακούω, είτε από τους ίδιους τους τηλεδημοσιογραφίσκους είτε από τους -προσεκτικά επιλεγμένους- καλεσμένους τους, να γίνεται αναφορά στην "κοινοβουλευτική δημοκρατία". Σ' αυτή την δημοκρατία, την οποία όλοι αυτοί κάνουν πως την σέβονται ως το πιο ιερό των ιερών αλλά που εγώ επιμένω να την αποκαλώ απλώς "δημοκρατία ΤΟΥΣ".

Η.όρος "κοινοβουλευτική δημοκρατία", λοιπόν, είναι απολύτως υποκριτικός, αφού δεν μιλάμε ούτε για κοινοβουλευτική (μιας κι οι βουλευτές δεν συν-σκέπτονται αλλά, απλώς, ψηφίζουν με όρους κομματικής νομιμοφροσύνης) ούτε  για δημοκρατία.
Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο "κληρονομική κομματοκρατία", αλλά δεν θέλω τώρα να τον σχολιάσω. Θέλω μόνο να αναρωτηθώ για ποια δημοκρατία μιλάμε. Γι' αυτήν όπου η δύναμη του λαού περιορίζεται μόνο στο να οδηγείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες ίσα-ίσα για να επικυρώσει τις αποφάσεις που έχουν παρθεί ερήμην του; Και, μάλιστα, αυτός ο λαός οδηγείται στην κάλπη όντας ιδεολογικά χειραγωγημένος και διαρκώς υπό το κράτος εκβιασμών, μεθόδων πολιτικής τρομοκρατίας, εξαπάτησης, εξαγοράς συνειδήσεων, διαπαιδαγωγημένος από τα γεννοφάσκια του να βλέπει την επιφάνεια των πραγμάτων και κυρίως να θεωρεί φυσικό και αιώνιο το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Αυτή η παρωδία ονομάζεται δημοκρατία! Αλλά ποιά δημοκρατία καταργεί κάθε λαϊκό δικαίωμα στην εργασία, στην μόρφωση, στην αξιοπρεπή ζωή, στην υγεία, στην ασφάλεια των γηρατειών, στο καθαρό περιβάλλον; Ποιά δημοκρατία βγάζει όλες τις απεργίες παράνομες; Ποιά δημοκρατία διασύρει κάθε ταξική συλλογική διαμαρτυρία; Ποιά δημοκρατία στήνει "αγροτοδικεία" ή "μαθητοδικεία" ή "εργατοδικεία" όποτε ξεσηκώνονται αγρότες ή μαθητές ή εργάτες; Σε ποιά δημοκρατία η δικαιοσύνη συστρατεύεται με την εργοδοσία στον απηνή διωγμό της συνδικαλιστικής δράσης; Ποιά δημοκρατία εξευτελίζει και καταρρακώνει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους;

Η αστική "κοινοβουλευτική δημοκρατία" δείχνει έντονα την φθορά και την παρακμή της στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Η ανάμειξη βουλευτών και υπουργών σε διαφόρων ειδών σκάνδαλα, η λαϊκή διαπίστωση ότι οι "εκπρόσωποι του λαού" παίζουν παιχνίδια πίσω από τις πλάτες του, καθώς και η σαπίλα της εξαγοράς και της κερδοσκοπίας που κυριαρχεί σε πλήθος κρατικών υπηρεσιών, δικαιολογημένα επισύρουν την λαϊκή αγανάκτηση. Από την άλλη, η εξήγηση της καπιταλιστικής κρίσης όχι ως τέτοιας, αλλά ως αποτέλεσμα μη πραγματικών αιτιών (χρέη, μίζες, καταχρήσεις κ.ά.) οδηγεί στη διαμόρφωση απόψεων μιας ηθικιστικής απόρριψης του κοινοβουλίου, που εκφράζεται με το σύνθημα "έξω οι κλέφτες", συμπαρασύροντας κλέφτες και μη κλέφτες και βάζοντας αστούς και μη αστούς πολιτικούς στον ίδιο ντορβά.

Ας μείνουμε λίγο σ' αυτούς τους τελευταίους, οι οποίοι, με το σύνθημα "έξω οι κλέφτες", θεωρούν ότι στη θέση των "κλεφτών" πρέπει να έρθουν οι τίμιοι για να ορθοποδήσει και ο λαός. Η συγκεκριμμένη καραμέλλα έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία, αφού πιπιλίστηκε κατά κόρον από άτομα ευρύτερης αποδοχής (π.χ. Θεοδωράκης, Λαζόπουλος κλπ). Δεν θα αμφισβητήσω την ειλικρινή προαίρεση όλων αυτών αλλά είμαι πεπεισμένος ότι αυταπατώνται. Προφανώς, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι και ο πιο τίμιος και ηθικός αστός πολιτικός εφαρμόζει -έστω και άθελά του- την κεντρικά επιλεγμένη αντιλαϊκή πολιτική, είτε ανήκει σε κάποιο από τα αστικά κόμματα είτε εμφανίζεται ως ανεξάρτητος. Βλέπετε, ο κάθε αστός πολιτικός δεν μπορεί παρά να υπερασπίζεται την αστική του ιδεολογία. Αλλά αυτή ακριβώς η αστική ιδεολογία είναι που χαράσσει εκείνη την πολιτική η οποία εξυπηρετεί τα σχέδια τόσο της άρχουσας τάξης όσο και του κεφαλαίου.

Για να τελειώνουμε με τις παρανοήσεις, ας συνειδητοποιήσουμε ότι νόμιμο για το λαό (άρα, δημοκρατικό) είναι ό,τι εκφράζει το πραγματικό του συμφέρον και όχι οι νόμοι που ψηφίζουν τα αστικά κόμματα. Η ιστορία δεν τελειώνει στην καπιταλιστικής δομής κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η αστική εξουσία εγκαθιδρύθηκε μέσα από επαναστάσεις, στις οποίες κυριαρχούσε το σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο της νέας ανερχόμενης τάξης". Από τότε, κάθε λαϊκή δράση διεκδίκησης όλο και με κάποια "νομιμότητα" συγκρουόταν, όλο και κάποια "νομιμότητα" ανέτρεπε. Αλλά αυτή η πάλη κι αυτή η σύγκρουση έσπρωξαν μπροστά τον κόσμο. Κι αυτές είναι που, τελικά, θα δώσουν στην εργατική τάξη την θέση που της ανήκει, σε μια πραγματική δημοκρατία. Την δημοκρατία ΜΑΣ.