Βασιλευόμενη δημοκρατία

γράφει ο πιτσιρίκος

Τον Δεκέμβριο του 1974 διεξήχθη στη χώρα μας δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος. Οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας αλλά η βασιλευόμενη δημοκρατία δεν έπαψε ποτέ να είναι το πολίτευμα της χώρας. 

Κρίνοντας από τη εξέλιξη της δημοκρατίας στη χώρα μας –μετά το 1974- είναι προφανές πως οι Έλληνες δεν ψήφισαν το 1974 υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας αλλά κατά του βασιλιά Κωνσταντίνου (προσωπικά). Έκριναν ανεπιθύμητο το πρόσωπο, όχι τον θεσμό.

Η βασιλευόμενη δημοκρατία συνεχίζεται στη χώρα μας και μετά το 1974. Επίσημα, το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η προεδρευόμενη δημοκρατία αλλά, ουσιαστικά έχουμε βασιλευόμενη δημοκρατία. Μόνο που οι βασιλικές οικογένειες είναι τώρα περισσότερες από μία.

Η Ελλάδα είναι μια πολύ δημοκρατική χώρα που μπορεί ο παππούς σου να ψήφιζε τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο πατέρας σου τον Ανδρέα Παπανδρέου και εσύ να ψηφίζεις τον Γιώργο Παπανδρέου. Ή ο παππούς σου και ο πατέρας σου να ψήφιζαν Κωνσταντίνο Καραμανλή και εσύ τον Κώστα Καραμανλή. Έχεις πολλές επιλογές στη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Η δημοκρατία έχει μόνο Παπανδρέου και Καραμανλή.

Βέβαια, η δημοκρατία έχει και Κώστα Σημίτη, αλλά πάντα με την στήριξη ενός Παπανδρέου. Θα ήταν τραγικό για τη δημοκρατία μας να αναλάβει πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του. Θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι – θα μας κορόιδευε όλος ο πλανήτης. Οπότε, ο Γιώργος Παπανδρέου στήριξε τον Κώστα Σημίτη, μέχρι να έρθει η δική του ώρα να γίνει βασιλιάς – συγγνώμη, πρωθυπουργός. Τα είχανε συμφωνήσει κιόλας για τη διαδοχή στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Φύγε εσύ, έλα εσύ.

Η δημοκρατία έχει και Κωνσταντίνο Μητσοτάκη – τον ανιψιό του Ελευθερίου Βενιζέλου. Βέβαια, μόνο και μόνο επειδή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν άτεκνος και ο συνονόματος ανιψιός του δεν είχε τελειώσει ακόμα καλά-καλά τις σπουδές του. Δεν γίνεται να κάνεις πρωθυπουργό κάποιον που δεν έχει πάει ακόμα φαντάρος. Γιατί, στην Ελλάδα, στο στρατό γίνεσαι άντρας.

Το ότι όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί από τις ίδιες οικογένειες ψηφίστηκαν από το εκλογικό σώμα αποδεικνύει πως οι Έλληνες τον θέλουν τον βασιλιά τους. Μόνο που θέλουν να τον ψηφίζουν κιόλας. Και να αλλάζουν και βασιλική οικογένεια πού και πού. Για να νοστιμίζει η δημοκρατία. Βασιλευόμενη δημοκρατία εκ περιτροπής.

Το φθινόπωρο του 2009 –λίγο πριν τις εθνικές εκλογές- στο στούντιο του ΣΚΑΙ ήταν καλεσμένος ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης. Τον είχα ρωτήσει αν το ικανότερο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και αν φανταζόταν τον Σεπτέμβριο του 1974 –όταν ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ- πως, μετά από 25 χρόνια, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος πρωθυπουργός θα ήταν ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, μόνο και μόνο επειδή ήταν γιος του ιδρυτή του κόμματος.

Ο κ. Κακλαμάνης, ως πολιτικός, δεν απάντησε ακριβώς στις ερωτήσεις. Ουσιαστικά, η απάντησή του ήταν του τύπου «να τον δούμε και τον Γιώργο, μην τον αποπαίρνουμε από τώρα». Γιατί να μην τον δούμε; Πρωθυπουργό της χώρας τον κάναμε – σιγά το πράγμα. Σάμπως, θα επηρεάσει τις ζωές μας; Μια χαρά τα πάει, άλλωστε.

Κάτι ακόμα που είχα πει στον κ. Κακλαμάνη ήταν πως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μέρος του προβλήματος της χώρας και όχι μέρος της λύσης του προβλήματος. Του είχα πει πως, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μιλάει για την αξιοκρατία που έχει ανάγκη η χώρα, η φράση του ακυρώνεται αμέσως από το γεγονός ότι ο ίδιος οφείλει τη θέση του στο όνομα του πατέρα του – είναι σαν τον παπά που από τη μιά μιλάει για φιλευσπλαχνία και ελεημοσύνη και από την άλλη έχει μια κοιλάρα μέχρι απέναντι, οπότε καταλαβαίνεις πως τρώει το φαγητό που θα έθρεφε καμιά δεκαριά πεινασμένους.

Αν θυμάμαι καλά, ο κ. Κακλαμάνης είχε απαντήσει πως δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον αρνητικά εξαιτίας του διάσημου πατέρα του. Καλά, δεν έκρινα και το γιο του Γιάννη Πάριου – αναφέρθηκα σε κάποιον που εκείνη την εποχή ήταν υποψήφιος για πρωθυπουργός.

Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία είναι δυο βαθύτατα αντιδημοκρατικά κόμματα, αφού τα μέλη τους επιλέγουν τους αρχηγούς τους, με μοναδικό κριτήριο την οικογενειακή σχέση τους με τον ιδρυτή του κόμματός τους. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, είναι πάλι απαραίτητο ο εκλεκτός να έχει την αποδοχή του συγγενή του ιδρυτή του κόμματος. Ο Κώστας Σημίτης είχε τη στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς –ας μην κρυβόμαστε- τη στήριξη του Κώστα Καραμανλή. Αν ο γιος του Καραμανλή δεν ήταν νήπιο, την χτύπαγε άνετα την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής εξελέγησαν από το εκλογικό σώμα δείχνει τη βαθιά δουλοπρέπεια που μας διακατέχει σαν λαό και την πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουμε. Είναι η αποδοχή πως κάποιες οικογένειες είναι πιο άξιες από τις υπόλοιπες και τα μέλη τους έχουν ηγετικά προσόντα που απορρέουν από το επώνυμό τους. Και αυτό θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό στην ελληνική «δημοκρατία».

Φυσικά, οι βασιλικές οικογένειες της πολιτικής ζωής του τόπου είχαν –και έχουν- τη στήριξη κάποιων άλλων οικογενειών που έχουν στην κατοχή τους τα ΜΜΕ και σχεδόν όλη την επιχειρηματική ζωή της χώρας. Και αυτές οι λίγες οικογένειες είναι επίσης βασιλικές. Είναι οι βασιλικές οικογένειες των νταβατζήδων που διαπλέκονται επί δεκαετίες με τις βασιλικές οικογένειες των πολιτικών.

Αν στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θα είχαμε περισσότερα δημοψηφίσματα στη χώρα μας, όπως συμβαίνει στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Στην υποτιθέμενη ελληνική δημοκρατία, το τελευταίο δημοψήφισμα έγινε πριν από 37 χρόνια και αφορούσε το πολίτευμα της χώρας.

Έκτοτε, μπορεί στη δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα αλλά στην ελληνική δημοκρατία υπήρχαν μόνο μονόδρομοι – από την είσοδο στην ΕΟΚ μέχρι το Μνημόνιο όλα ήταν μονόδρομος.

Και αφού ήταν μονόδρομος, δεν έγινε ποτέ κανένα δημοψήφισμα. Εμάς δεν μας ρώτησε ποτέ κανείς για τίποτα. Αποφάσισαν –και για εμάς- οι βασιλιάδες και οι ακόλουθοί τους. Και εμείς το αποδεχτήκαμε. Μόνο που στη δημοκρατία –εκτός από αδιέξοδα- δεν υπάρχουν και μονόδρομοι.

Θα πρέπει να τελειώνουμε με τις βασιλικές οικογένειες αυτής της χώρας – πολιτικές και μη. Και πρέπει να τελειώνουμε τώρα που οι βασιλιάδες είναι γυμνοί και καταρρέουν. Ας εφαρμόσουμε -έστω και με 37 χρόνια καθυστέρηση- το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974 που έβαζε τέλος στη βασιλευόμενη δημοκρατία.

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το πρόβλημα για τη χώρα μας είναι πως στα αδιέξοδα δεν υπάρχει δημοκρατία.