Αγωνία

γράφει ο πιτσιρίκος

Αυτό που είναι προφανές τους τελευταίους μήνες είναι η αγωνία που έχουν χιλιάδες Έλληνες να μάθουν τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας. Όλοι θέλουν να μάθουν το παρακάτω. Θέλουν να μάθουν τι θα γίνει μετά. 

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο Ναυτικό, είχα ζήσει μια πολύ αστεία εμπειρία. Ένα βράδυ, τον μήνα της προπαίδευσης, βλέπαμε στο σινεμά την «Ολέθρια Σχέση» με τον Μάικλ Ντάγκλας και την Γκλεν Κλόουζ. Το σινεμά ήταν γεμάτο από ναύτες και αξιωματικούς.

Είχα δει την «Ολέθρια Σχέση» -όταν είχε παιχτεί στους κινηματογράφους- και βαριόμουν φρικτά, αλλά δεν είχε και τίποτε άλλο να κάνεις μέσα στο στρατόπεδο, οπότε παρακολουθούσα κι εγώ την ταινία.

Ο ναύτης που καθόταν στα αριστερά μου –και μου ήταν παντελώς άγνωστος- είχε καταλάβει πως εγώ είχα δει την ταινία και συνέχεια με ρωτούσε τι θα γίνει παρακάτω.

Από κάποια στιγμή και μετά, είχα αρχίσει να τα διασκεδάζω γιατί ο τύπος τα είχε κάνει πάνω του – την ζούσε την ταινία. Οπότε, του ‘λεγα κι εγώ άλλ’ αντ’ άλλων. Τον είχα κάνει πύραυλο.

Έβριζε συνέχεια την Γκλεν Κλόουζ, την αντροχωρίστρα, και προς το τέλος της ταινίας -που η Γκλεν Κλόουζ είναι μέσα στην μπανιέρα και όλοι νομίζουν πως τα έχει τινάξει-, πετάγεται από το κάθισμά του και φωνάζει «Ψόφησες μωρή καριόλα!».

Βέβαια, την επόμενη στιγμή, η Γκλεν Κλόουζ πετιέται από την μπανιέρα με ένα μαχαίρι στο χέρι και ο τύπος προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου και με αγκαλιάζει σφιχτά. Εγώ έχω πεθάνει στα γέλια και αυτός –που δεν έχει καταλάβει τι έχει κάνει- με ρωτάει «Τι θα γίνει τώρα; Τι θα γίνει τώρα;».

Αυτόν τον τύπο μου θυμίζουν οι περισσότεροι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο – ρωτάνε συνέχεια τι πρόκειται να γίνει μετά. Η ζωή, όμως, δεν είναι ταινία που έχει παιχτεί, και κάποιος την έχει δει και μπορεί να σου πει τι θα γίνει παρακάτω.

Παρακολουθώντας τις δυο ομιλίες των οικονομολόγων στη λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα –και τις ερωτήσεις που ακολούθησαν-, άκουσα πολλούς ανθρώπους να ρωτάνε τους οικονομολόγους ποια είναι η πιο σίγουρη λύση ή η πιο καλή επιλογή.

Καταλαβαίνω πως η αβεβαιότητα πανικοβάλλει πολλούς ανθρώπους και είναι λογικό να αναζητούν μια απάντηση για το τι τους περιμένει. Βέβαια, μέσα σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που θυμίζει καζίνο, πού να ξέρει ο οικονομολόγος ποια είναι η καλύτερη λύση;

Αυτή που μοιάζει ως η καλύτερη λύση σήμερα μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική σε μερικούς μήνες, ενώ το πιο εφιαλτικό σενάριο μπορεί να αποδειχτεί –μετά από ένα χρόνο- σωτήριο. Τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με την ημέρα.

Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει κάποιος –δεν θυμάμαι ποιος-, εμείς ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια αλλά οι αγορές «ψηφίζουν» κάθε μέρα, «ψηφίζουν» κάθε στιγμή.

Με την αγωνία που έχουν οι άνθρωποι να μάθουν τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα – και στους ίδιους-, φαντάζομαι πως τα μέντιουμ και οι καφετζούδες θα κάνουν τρελές δουλειές αυτήν την εποχή. Από κει που οι πελάτισσές τους ήθελαν να μάθουν αν τις απατάει ο άντρας τους, τώρα θα ρωτάνε αν βλέπουν κάπου στο φλιτζάνι καμιά δραχμή.

Υποθέτω πως η αγωνία των Ελλήνων έχει να κάνει με το γεγονός ότι καταλαβαίνουν πως το μέλλον τους δεν είναι στα δικά τους χέρια αλλά εξαρτάται από το πώς θα συμπεριφερθούν οι αγορές, το ΔΝΤ, η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και –βέβαια- η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα, στα οποία σχεδόν κανείς δεν έχει πια εμπιστοσύνη.

Άλλωστε, οι Έλληνες πολιτικοί είναι πια διακοσμητικοί και άβουλοι• δεν παίζουν κανένα ρόλο στις εξελίξεις, αφού η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή – με το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης να είναι δικό τους.

Όταν καταλαβαίνεις πως η ζωή σου δεν βρίσκεται στα χέρια σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις δεν είναι να ρωτάς δεξιά και αριστερά τι πρόκειται να γίνει μετά, αλλά να προσπαθήσεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.

Η μαζική έξοδος των πολιτών στις πλατείες –και οι κινητοποιήσεις- αυτό το νόημα έχουν. Οι πολίτες βλέπουν τις ζωές τους να διαλύονται, τις επιχειρήσεις και τα μαγαζιά να κλείνουν, την ανεργία να φουντώνει, τους νέους Έλληνες να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τα καταστροφικά σενάρια να διαδέχονται το ένα το άλλο, τους πολιτικούς να ξεπουλάνε τη χώρα και να παραμένουν ατιμώρητοι, και αποφασίζουν να ενωθούν και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Όταν ξέρεις πως πρόκειται να σε εκτελέσουν, δεν κάθεσαι να περιμένεις την ημέρα της εκτέλεσης – προσπαθείς να βρεις τρόπο να ξεφύγεις. Ακόμα κι αν σε πυροβολήσει ο φρουρός την ώρα που πας να πηδήσεις τον τοίχο, είναι προτιμότερο από το να πεθαίνεις κάθε μέρα, περιμένοντας να έρθουν να σε πάρουν για να σε οδηγήσουν στην κρεμάλα. Τουλάχιστον, βάζεις τέλος στην αγωνία σου. Με δική σου κίνηση, όχι των άλλων.

Είναι η αγωνία που έχει κινητοποιήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας και οδήγησε στη μεγάλη έξοδο στις πλατείες. Βέβαια, από τη στιγμή που η αγωνία σταμάτησε να τους καθηλώνει –αλλά, αντιθέτως, τους ενεργοποίησε-, έχουν αρχίσει να αγωνιούν πάρα πολλοί άλλοι. Και πολύ καλά κάνουν και αγωνιούν.

Οι άνθρωποι πλημμύρισαν τις πλατείες και ο φόβος έφυγε από αυτούς και πήγε στους απέναντι. «Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο» φωνάζουν εδώ και χρόνια οι αναρχικοί, που πιάνουν τα μηνύματα πολύ πριν από όλους τους άλλους.

Μη ρωτάς τι θα γίνει παρακάτω. Τώρα η ζωή μας είναι στα δικά μας χέρια. Αρκεί να μείνουμε ενωμένοι. Ο καθένας μόνος του είναι χαμένος. Ήταν η ιδιωτεία που μας οδήγησε εδώ – δεν μπορεί να είναι πάλι η ιδιωτεία που θα μας σώσει. Ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουμε είναι η ενότητα και η αλληλεγγύη.

Και θα τα καταφέρουμε πιτσιρίκο; Είναι η σίγουρη λύση; Τι να σου πω; Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος. Από την άλλη, αν οι άνθρωποι δεν αποφάσιζαν να ρισκάρουν, θα ήμασταν ακόμα στις σπηλιές.

(Ρίσκο δεν είναι να παίρνει ένας λαός την τύχη του στα χέρια του. Ρίσκο είναι να την αφήνει στα χέρια των άλλων. Δυστυχώς, αυτό κάναμε για πάρα πολλά χρόνια. Και τώρα είμαστε ένα βήμα πριν να χάσουμε οριστικά τη χώρα μας. Και την αξιοπρέπειά μας. Αέρααααααααααααααααααααααααα!!!)