Ταξιδεύοντας στο Σύνταγμα

γράφει ο πιτσιρίκος                                                                                                                          
                                                       Όποιος βρέθηκε στη μεγάλη χτεσινή συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος δεν πρέπει να έχει πια καμία αμφιβολία για το πώς δρα το παρακράτος. Αυτό που άλλαξε χτες είναι ο τρόπος που αντιδρούν οι πολίτες.




Εδώ και πολλές μέρες, στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, ένα από τα κύρια θέματα ήταν ο τρόπος αντίδρασης σε ένα χτύπημα της Αστυνομίας. Έχοντας την πρόσφατη περίπτωση της Ισπανίας κατά νου, όλοι ήταν σίγουροι πως η Αστυνομία θα χτυπήσει τη διαδήλωση του Συντάγματος και θα προσπαθήσει να τη διαλύσει – μαζί, βέβαια, με τις σκηνές και τις υποδομές. Αναζητούσαν λοιπόν πιθανούς τρόπους αντίδρασης και συζητούσαν για το ποιοι θα είναι αυτοί.

Η πρώτη προσπάθεια της Αστυνομίας να διαλύσει τη διαδήλωση του Συντάγματος έγινε χτες. Τα χημικά που έπεσαν στην πλατεία Συντάγματος ήταν απίστευτα πολλά και αδικαιολόγητα– ειδικά, αν σκεφτείς πως οι διαδηλωτές είχαν κάνει σαφές πως διαδηλώνουν και θα συνεχίσουν να διαδηλώνουν με ειρηνικό τρόπο.


Οι ασφαλίτες που παρακολουθούν τις συνελεύσεις και δίνουν αναφορά στους ανωτέρους τους το ήξεραν πολύ καλά αυτό. Και σίγουρα, είχαν ακούσει τον προβληματισμό όλων των ομιλητών για τα χημικά. Ξύλο μπορείς να κάτσεις να φας ή μπορείς να ξαπλώσεις κάτω και να μην κουνιέσαι – τα χημικά, όμως, δεν αντέχονται. Η πρόταση να φοράμε όλοι αντιασφυξιογόνες μάσκες δεν προχώρησε, αν και είναι ο μόνος πραγματικά αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα χημικά.




Στη Βασιλέως Γεωργίου βρέθηκαν χτες κουκουλοφόροι. Είναι το αγαπημένο τους σημείο. Προσπερνώ το ότι επί 21 ημέρες δεν υπήρξε κάποιο βίαιο επεισόδιο στην πλατεία Συντάγματος. Προσπερνώ επίσης το ότι ήταν ολοφάνερο πως η πλειοψηφία αυτών των κουκουλοφόρων ήταν ασφαλίτες. Ας δεχτώ πως όλοι αυτοί ήταν ταραξίες που δεν είχαν καμία σχέση με την Αστυνομία.


Στη Βασιλέως Γεωργίου υπήρχαν εκατοντάδες ειρηνικοί διαδηλωτές. Αυτό που έκαναν τα ΜΑΤ ήταν να στέλνουν τους «ταραξίες» μέσα στους διαδηλωτές και να πετούν τελικά χημικά στους ανυπεράσπιστους διαδηλωτές, αφού οι «ταραξίες» είχαν λάβει τα μέτρα τους – μάσκες κλπ.


Σε ερώτηση οργισμένου διαδηλωτή στον αρχηγό της δύναμης των ΜΑΤ που ήταν στην Καραγιώργη Σερβίας «γιατί τους στέλνετε πάνω μας και μας πετάτε χημικά;», αυτός απάντησε πως «έγινε λάθος». Να δεχτώ πως ήταν λάθος. Τα λάθη, όμως, γίνονται μια φορά. Το συγκεκριμένο λάθος έγινε άπειρες φορές, με αποτέλεσμα η πλατεία Συντάγματος να πνιγεί στα χημικά και οι διαδηλωτές να τρέχουν να σωθούν (μαζί με τους τουρίστες). Η πορεία των συνδικάτων είχε ήδη τελειώσει, οπότε, η δύναμη των ΜΑΤ είχε τη δυνατότητα να «οδηγήσει» τους «ταραξίες» στη Σταδίου, όπου δεν υπήρχε κανένας διαδηλωτής. Δεν το έκανε.

Έχοντας παρευρεθεί σε δεκάδες πορείες τον τελευταίο χρόνο, ξέρω πια πότε θα εμφανιστούν οι «ταραξίες» και πότε θα χτυπήσουν τα ΜΑΤ. Δεν είμαι ο μόνος – το έχουν αντιληφθεί πια τουλάχιστον όλοι όσοι συμμετέχουν στις πορείες. Όλοι ξέρουμε πότε θα χτυπηθεί η πορεία. Μόλις μπαίνει στο Σύνταγμα. Χτυπιέται εκεί, ώστε –μόλις πέσουν τα δακρυγόνα- να διαλυθεί ο κόσμος και να μην φτάσει μπροστά στη Βουλή.

Το κακό με τις πορείες είναι ότι χτυπιούνται εύκολα και προβοκάρονται ακόμα πιο εύκολα. Όταν θέλεις να διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή, δεν έχεις κανένα λόγο να ξεκινάς από το Πεδίο του Άρεως ή την Ομόνοια – διαδηλώνεις κατευθείαν μπροστά στη Βουλή. Βέβαια, αυτό δεν συμφέρει κόμματα και συνδικάτα που θέλουν τους πελάτες τους χώρια. Γι’ αυτό μας ξέκαναν με ανούσιες πορείες και βόλτες για περισσότερο από ένα χρόνο, ενώ ήταν ολοφάνερο πως ο κόσμος ήθελε να διαδηλώσει στο Σύνταγμα.

Το σίγουρο είναι πως οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος –που διαδηλώνουν χωρίς κομματικές ταυτότητες- χάλασαν τη «συνταγή» της Αστυνομίας. Δίνοντας ραντεβού στο Σύνταγμα –και μένοντας εκεί-, έβαλαν δύσκολα στα ξεφτέρια της Ελληνικής Αστυνομίας. Το χειρότερο ,δε, είναι πως διαδηλώνουν ειρηνικά. Με συνθήματα, συνελεύσεις και μουσική.


Χτες λοιπόν, συνέβη κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Η διαδήλωση του Συντάγματος χτυπήθηκε ανελέητα με δακρυγόνα, αν και κανένας από τους διαδηλωτές δεν έκανε κάτι βίαιο. Με την πρόφαση των «ταραξιών», μας τρελάνανε στα χημικά. Αλλά το καινούργιο στοιχείο είναι ότι δεν φύγαμε. Η φωτογραφία που ακολουθεί έχει ενδιαφέρον.

Είναι γύρω στις 2 το μεσημέρι –δεν κοιτούσα και το ρολόι- και έχουμε καταφύγει στην οδό Φιλελλήνων, για να πάρουμε μια ανάσα. Στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος –την οποία αδειάσαμε αναγκαστικά λόγω των χημικών-, γίνεται πόλεμος ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους «ταραξίες». Το συνηθισμένο «παιχνίδι». Το μπλοκ των μεταναστών αποχωρεί από την Όθωνος –όπου βρισκόταν- και τότε ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι (νομίζω πως αυτός το ξεκίνησε) κάνει κάτι αναπάντεχο.

Γυρνάει προς τα πίσω, βλέπει τη Φιλελλήνων –που είναι γεμάτη από τη μια άκρη ως την άλλη με διαδηλωτές που δεν φεύγουν-, κάνει μια κίνηση με το χέρι και λέει «Πάμε!».

Πάμε; Πού πάμε; Η πλατεία έχει πνιγεί στα δακρυγόνα και μπροστά μας είναι οι ματατζήδες με τα γκλομπ,και οι «ταραξίες» με τα καδρόνια και τις κοτρόνες. Εμείς δεν έχουμε τίποτα – μόνο που είμαστε πάρα πολλοί.
Ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι σηκώνει τα χέρια ψηλά, αρχίζει να χτυπάει τις παλάμες του και να περπατάει προς την πλατεία. Κατά ένα περίεργο τρόπο, αρχίζουμε όλοι να περπατάμε προς την πλατεία και να χτυπάμε τις παλάμες μας.
Μέσα σε λίγα λεπτά, έχουμε βρεθεί στη μέση της πλατείας, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται. Κάνουμε πάλι πίσω και μετά από λίγο κάνουμε πάλι το ίδιο. Αυτό το μπες-βγες στην πλατεία κράτησε πολλή ώρα.
Τελικά, τα ΜΑΤ κατάφεραν να βγάλουν τους διαδηλωτές –εκτός από τους πολύ γενναίους και πολύ ανθεκτικούς- από την πλατεία. Το πόσο στημένο ήταν αυτό φάνηκε, όταν –με το πρόσχημα πάντα των «ταραξιών»- έριξαν δακρυγόνα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, την ώρα που εκατοντάδες διαδηλωτές χόρευαν πεντοζάλη.


Επικράτησε πανικός και –για να μην κάνω τον ήρωα- θα πατούσα και τη μάνα μου εκείνη την ώρα, για να καταφέρω να βρεθώ σε ένα σημείο που θα μπορώ να πάρω αέρα. Όταν έφτασα στην κορυφή των σκαλοπατιών –απέναντι από τη Βουλή-, είδα πως τα ΜΑΤ ήταν πια ανάμεσα στις σκηνές.


Θα ήθελα πολύ να ήμουν ο Σούπερμαν και να γυρνούσα και να τους πλάκωνα στις σφαλιάρες –γιατί είναι αλήτες-, αλλά δεν είμαι και έφτασα ως το Ζάππειο, για να μπορέσω να συνέλθω λίγο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή τη φορά δεν φύγαμε. Ακόμα κι όταν η πλατεία Συντάγματος έγινε κόλαση από τα δακρυγόνα –και δεν μπορούσε να σταθεί άνθρωπος-, αρχίσαμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε.


Γιατί, όμως, τις προηγούμενες φορές διαλυόμασταν απογοητευμένοι –μετά από τα πρώτα δακρυγόνα- και αυτή τη φορά επιστρέψαμε; Νομίζω πως αυτή τη φορά επιστρέψαμε γιατί είχαν προηγηθεί οι 21 ημέρες διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Δεν σου έκανε καρδιά να σηκωθείς να φύγεις, όταν ήξερες πως οι άνθρωποι με τους οποίους συναντιέσαι και συζητάς κάθε βράδυ θα μείνουν εκεί. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν προδοσία.


Μπορεί να μη συμφωνείς στα πάντα με αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί κάποια στιγμή να παίρνεις ανάποδες με τη διαδικασία στη συνέλευση, μπορεί να σε ενοχλούν κάποια συνθήματα, αλλά είσαι 3 εβδομάδες στον ίδιο χώρο μαζί τους, με αίτημα τη δημοκρατία. Και θα σηκωθείς να φύγεις επειδή τα ΜΑΤ έριξαν δακρυγόνα; Και πυρηνικά να ρίξουν, πάλι θα γυρίσουμε.

Οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος ξέρουν καλά γιατί βρίσκονται στο Σύνταγμα. Δεν διαδηλώνεις 3 εβδομάδες σε μια πλατεία για πλάκα. Ειδικά, αν είσαι Έλληνας και βαριέσαι τα πάντα από τη δεύτερη μέρα.

Χτες το μεσημέρι, την ώρα που περπατούσαμε όλοι μαζί προς την πλατεία Συντάγματος -και χτυπούσαμε τα χέρια μας-, αισθάνθηκα περήφανος. Και για εμένα, και για τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους περπατούσα.
Βέβαια, αν είχα φάει κάνα γκλομπ ή κάνα καδρόνι στο κεφάλι, τώρα –εκτός από περηφάνια- θα είχα και πονοκέφαλο.