Σκύλιασαν πάλι τα παπαγαλάκια της αστικής προπαγάνδας: «δεν επέστρεψε στη φυλακή ο επικίνδυνος τρομοκράτης Χριστόδουλος Ξηρός». Δύσκολα πείθουν, όμως. Η εποχή εκείνου του ντροπιαστικού καλοκαιριού του 2002, όταν εκμταλλεύτηκαν κάποιες συγκυρίες και κέρδισαν για λίγο το παιχνίδι, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κανείς δε θεωρεί πλέον εχθρούς τους αγωνιστές των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, εκτός από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους. Κανείς άνθρωπος του λαού δεν αισθάνεται φόβο από τον Χριστόδουλο Ξηρό, τον Νίκο Μαζιώτη και την Πόλα Ρούπα, τους ανώνυμους αγωνιστές των ενεργών οργανώσεων του ένοπλου, όσο δηλητήριο κι αν χύνουν καθημερινά τα παπαγαλάκια, όση λύσσα κι αν βγάζουν οι εκπρόσωποι του αστικού συστήματος εξουσίας. Ουδέποτε ο λαός αισθάνθηκε να κινδυνεύει από τη δράση των ένοπλων οργανώσεων, γιατί ουδέποτε αυτές στράφηκαν ενάντιά του και πάντοτε έπαιρναν μέτρα για να μην κινδυνέψουν άνθρωποι του λαού.
Κανείς δε θεωρεί πλέον εχθρούς τους αγωνιστές των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, εκτός από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους. Κανείς άνθρωπος του λαού δεν αισθάνεται φόβο από τον Χριστόδουλο Ξηρό, τον Νίκο Μαζιώτη και την Πόλα Ρούπα, τους ανώνυμους αγωνιστές των ενεργών οργανώσεων του ένοπλου, όσο δηλητήριο κι αν χύνουν καθημερινά τα παπαγαλάκια, όση λύσσα κι αν βγάζουν οι εκπρόσωποι του αστικού συστήματος εξουσίας. Ουδέποτε ο λαός αισθάνθηκε να κινδυνεύει από τη δράση των ένοπλων οργανώσεων, γιατί ουδέποτε αυτές στράφηκαν ενάντιά του και πάντοτε έπαιρναν μέτρα για να μην κινδυνέψουν άνθρωποι του λαού.