Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η υιοθέτηση του μέτρου της επιστράτευσης θεωρούταν υψηλού πολιτικού κόστους και για αυτό οι κυβερνήσεις το απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Παλαιότερα άφηναν τους απεργούς να έρθουν σε σύγκρουση με την κοινωνία (γιατί απεργία που δεν ενοχλεί δεν είναι απεργία) και μετά τη δουλειά αναλάμβαναν οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι «που δεν άντεχαν άλλο να στηρίζουν τα συντεχνιακά δικαιώματα» του κλάδου που απεργούσε.
Αυτήν τη φορά κάτι άλλαξε. Με το που ανακοινώθηκε η πρόθεση της ΟΛΜΕ να προχωρήσει σε απεργία στις πανελλαδικές, το κράτος εμφανίστηκε φοβερά σοκαρισμένο. Δεν θα είχαν πρόβλημα οι εκπαιδευτικοί να απεργούσαν π.χ. μέσα στο καλοκαίρι ώστε να μην πληρώνονται κιόλας αλλά ξαφνικά το μέλλον των νέων μας και η ισορροπία της κοινωνίας μας φάνηκε να εξαρτάται αποκλειστικά από τις πανελλαδικές εξετάσεις.