Η συζήτηση γύρω από την κρίση μοιάζει να έχει εξαντληθεί στο οικονομικό της σκέλος. Στην ελληνική περίπτωση θίξαμε και τις “ιδιαιτερότητες” της πολιτικής σκηνής, την κομματοκρατία και την οικογενειοκρατία. Η μεγαλύτερη πληγή είναι η ηθική κατάπτωση. Οι δημοκρατικές, δυτικές κοινωνίες απέτυχαν στον πίνακα αξιών τους να πείσουν πως ο παράγοντας “άνθρωπος” βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων.
Οι πολίτες θεωρούνται είτε πελάτες, είτε καταναλωτές, είτε πιόνια σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας των ισχυρών. Πάντα χειραγωγημένοι και αποπροσανατολισμένοι, ζαλισμένοι από τα media ή από το life style. Η κρίση απλά ξεσκέπασε τις ανισότητες, ξεγύμνωσε τις συγκρούσεις συμφερόντων, αλλά και την επίπλαστη δημοκρατία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψηφοφορία σε reality.
Η δικαιολογία των Ελλήνων, είναι ότι πέρασαν πολέμους, εμφυλίους, χούντα, προσφυγιά και ότι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να στεριώσουν ένα κράτος που να λειτουργεί σωστά. Βέβαια -κι αυτό ισχύει για όλες τις χώρες- σε όλες τις εποχές αυτό που κρατάει όρθιο έναν λαό ή όμάδα ή κάστα κτλ, είναι ο πολιτισμός. Οι κακουχίες, οι καταστροφές και οι δυσκολίες γενούν τέχνη που πρέπει να εκφράζει την εποχή της, να πιάνει τον παλμό και να γαλουχεί τα ήθη.