Στο Λονδίνο είχαμε μέσα στο καλοκαίρι απίστευτες ταραχές με αφορμή την δολοφονία νεαρού από αστυνομικό. Καταστολή, καταστροφές, εμπρησμοί σε τέτοια έκταση δεν είχαν ξανασυμβεί στην αγγλική πρωτεύουσα. Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 συνέβαιναν τα ίδια ακριβώς πράγματα για τους ίδιους λόγους στην Αθήνα, κάποιοι βιάστηκαν να κάνουν ρηχές αναλύσεις, δίνοντας επιφανειακές εξηγήσεις για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν εικόνα από το σήμερα. Οι ταραχές σε ευρωπαϊκές πόλεις, οι σπασμένες βιτρίνες, τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα δεν έχουν διαφορετικά αίτια από πόλη σε πόλη. Η αστυνομική βία παντού είναι ίδια, σε μια νεολαία που σε παγκόσμια κλίμακα έχει παραμεριστεί για να αυγατίζουν τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων-κολοσσών. Όταν οι νέες γενιές καταπιέζονται καθημερινά και αντιμετωπίζουν συνεχή αδιέξοδα, από μια κοινωνία που πατάει τα όνειρά τους με μια στρατιωτική αρβύλα, η φλόγα της οργής φουντώνει. Ειδικά όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Κυρίως όταν το μέλλον έχει υποθηκευτεί. Οι λεηλασίες δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου. Ούτε οι καταστροφές που κοστίζουν χρήματα. Ναι σαφώς οι ιδιοκτήτες καταστημάτων θα τις πληρώσουν. Αυτοί που σπάνε την ιδιοκτησία άλλου, δεν το κάνουν επειδή έχουν προηγούμενα μαζί του, αλλά γιατί εκείνοι είναι περιθωριοποιημένοι χωρίς καμία ευκαιρία. Οι καταστροφές μεγάλης κλίμακας σε πόλεις συμβαίνουν όταν ένα καθεστώς δεν έχει την νομιμοποίηση του λαού.
