Στο Λονδίνο είχαμε μέσα στο καλοκαίρι απίστευτες ταραχές με αφορμή την δολοφονία νεαρού από αστυνομικό. Καταστολή, καταστροφές, εμπρησμοί σε τέτοια έκταση δεν είχαν ξανασυμβεί στην αγγλική πρωτεύουσα. Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 συνέβαιναν τα ίδια ακριβώς πράγματα για τους ίδιους λόγους στην Αθήνα, κάποιοι βιάστηκαν να κάνουν ρηχές αναλύσεις, δίνοντας επιφανειακές εξηγήσεις για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν εικόνα από το σήμερα. Οι ταραχές σε ευρωπαϊκές πόλεις, οι σπασμένες βιτρίνες, τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα δεν έχουν διαφορετικά αίτια από πόλη σε πόλη. Η αστυνομική βία παντού είναι ίδια, σε μια νεολαία που σε παγκόσμια κλίμακα έχει παραμεριστεί για να αυγατίζουν τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων-κολοσσών. Όταν οι νέες γενιές καταπιέζονται καθημερινά και αντιμετωπίζουν συνεχή αδιέξοδα, από μια κοινωνία που πατάει τα όνειρά τους με μια στρατιωτική αρβύλα, η φλόγα της οργής φουντώνει. Ειδικά όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Κυρίως όταν το μέλλον έχει υποθηκευτεί. Οι λεηλασίες δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου. Ούτε οι καταστροφές που κοστίζουν χρήματα. Ναι σαφώς οι ιδιοκτήτες καταστημάτων θα τις πληρώσουν. Αυτοί που σπάνε την ιδιοκτησία άλλου, δεν το κάνουν επειδή έχουν προηγούμενα μαζί του, αλλά γιατί εκείνοι είναι περιθωριοποιημένοι χωρίς καμία ευκαιρία. Οι καταστροφές μεγάλης κλίμακας σε πόλεις συμβαίνουν όταν ένα καθεστώς δεν έχει την νομιμοποίηση του λαού.
Σε μια παγκόσμια οικονομία που καταρρέει και ένα περιβάλλον που βιάζεται, οι πολυεθνικές εντείνουν την επίθεσή τους, με μια άνευ προηγουμένου επίδειξη απληστίας. Tα πορτοφόλια άδειασαν, τα αγαθά πλήθυναν, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα αγοράσει. Όλος ο κόσμος αντιμετωπίζει πρόβλημα, που δεν είναι κρίση χρέους, αλλά κρίση καπιταλισμού. Λιτότητα, διεφθαρμένοι πολιτικοί, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, λεηλασία σε όλους και σε όλα. Όπως στην Αθήνα πριν από 2,5 χρόνια έτσι και φέτος στην Αγγλία ακούσαμε τις ίδιες δικαιολογίες. “Μπαχαλάκηδες” βρήκαν ευκαιρία να κλέψουν από βιτρίνες. Αλλά επειδή ως αστικές δημοκρατίες μας αρέσει η νομιμοφάνεια (και όχι η ηθική) καταδικάζουμε την “βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”.
Η ληστεία μισθών, συντάξεων, οικονομιών που μαζεύτηκαν με το αίμα μιας ζωής ονομάζεται buisness, ή έκτακτα μέτρα “Αναγκαία για να σωθεί η πατρίδα”. Η διάσωση των τραπεζών μέσω ημών, κρίνεται αναγκαία για την επιβίωση της οικονομίας. Αντιθέτως αυτός που αντιδρά γιατί τον βαραίνουν πια οι αλυσίδες είναι βίαιος, τρομοκράτης, ταραξίας και πρέπει να παταχθεί και να τον επαναφέρουμε στην τάξη. H εξουσία πουθενά στον κόσμο δεν τιμωρεί τις πρακτικές των δυνατών για μεγιστοποίηση των κερδών, αντιθέτως προτιμά τις απολύσεις, χρησιμοποιώντας τους δημόσιους υπαλλήλους ως υπεύθυνους όλων των δεινών, κλείνει σχολεία, ιδιωτικοποιεί τα πάντα, ξεπουλά δημόσια περιουσία. Προς Θεού, μην χάσουν οι ισχυροί τα χρυσά προνόμιά τους, αλλά αν γίνεται να βγάλουν και κάτι ακόμη στην πλάτη μας.
Το κεφάλαιο διαχρονικά έχει νομιμοποιήσει την απατεωνιά και την ληστεία. Το κάνει με γραβατωμένους, με γραφειοκράτες, με χαρτούρα, με “καλούς τρόπους”, με σοβαρότητα και ανοχή από πλευράς κράτους. Αντιθέτως αυτός που δεν φοράει Armani και δεν κρατάει Louis Vitton, αλλά μπορεί να μυρίζουν τα χνώτα του από την πείνα, είναι κλέφτης και πρέπει να μπει και φυλακή για ένα κομμάτι ψωμί ή ένα κλεμμένο πχ ρούχο. Ο κοινωνικός αποκλεισμός μεγαλώνει σαν φαινόμενο, όσο καλπάζει ο νεοφιλελευθερισμός.Οι επιχειρηματίες\μεγαλοκαρχαρίες, οι μη παραγωγικοί χρηματιστές, τα παράσιτα και προπαγανδιστές της αξίας του χρήματος, τρέμουν τις εξεγέρσεις στους δρόμους. Τρέμουν γιατί κι αυτοί είναι στόχος. Έχουν περισσότερα απ’ όσα τους αξίζουν και τους αναλογούν στα πλαίσια της -ευλογημένης- κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όσο λιγότεροι άνθρωποι έχουν στο εξής πρόσβαση σε δημόσια αγαθά, στην εκπαίδευση, επιβιώνουν μετά δυσκολίας και δεν έχουν επαγγελματικό μέλλον, οι εντάσεις θα μετατρέπονται σε εξεγέρσεις και θα τεντώνουν το σκοινί τόσο, ώστε τα κοράκια του πολέμου να ετοιμάζονται να φάνε φρέσκια σάρκα.
Όλη η κοινωνία έχει πάρει το μήνυμα από τους επικυρίαρχους: “Θα είσαι σ’ αυτό το σημείο για όσο θέλω εγώ, θα γίνεις μετανάστης και θα αντιμετωπίζεις τον ρατσισμό και την βία, από άλλες κοινωνίες, που εμείς τις μετατρέψαμε σε φοβισμένες και οχυρωμένες“. Την ίδια στιγμή, θα ξοδεύονται πολύτιμα κονδύλια, μόνο για τον αστυνομικό εξοπλισμό (πλαστικές σφαίρες, αντλίες νερού, χημικά, ηχητικά όπλα, φράκτες κτλ). Γιατί; Όχι για τους “ταραξίες” διαδηλωτές, αλλά για να πειθαρχήσουν οι πεινασμένοι, να σκύψουν το κεφάλι αυτοί που διεκδικούν ακόμη την ζωή τους.
Ο Μεγάλος Αδελφός είναι εδώ. Όποιος δεν τον βλέπει, ας κλείσει τον υπολογιστή ήσυχος κι ας επιστρέψει στην αλυσίδα του. Η δράση φέρνει αντίδραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου