Ναι αγαπημένη μου, εμείς γι'αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.
Για να μπορούμε να'χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να έχουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας, πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας, μας σκοτώνουν.
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας, φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχθούν αντρίκια.
Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.
Μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου