Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos
Ο Έκο (και αξίζει να επαναλαμβάνεται αφού λέει μια σημαντική αλήθεια) στο η Δύναμη των λέξεων, βάζοντας στο επίκεντρο με έναν βαθιά πολιτικό τρόπο την σχέση λόγου και κρίσης, το είπε καθαρά αναδεικνύοντας μία όχι μοναδική μα βασικότατη πλευρά της: Στην εποχή των μιντιακών τραστ τα αφεντικά της γλώσσας, λέει, έχουν εξορύσσει τους πολίτες του λόγου. Γι αυτό και η υπεράσπιση της κριτικής, του λόγου, αποτελεί ηθικό και επιστημονικό καθήκον κάθε ανθρώπου.
Όμως καθώς η αντικατάσταση των αξιών της κοινωνικής αλληλεγγύης από αυτές του ατομικισμού όχι μόνο πρέπει να προχωρήσει αλλά και να νομιμοποιηθεί «ηθικά» κιόλας, το κρούσμα μιας ακόμη παρέμβασης ενός προβεβλημένου κυβερνητικού στελέχους (κι άρα της κυβέρνησης της ίδιας) υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών-μιντιακών συμφερόντων κι εναντίον ενός κινήματος βάσης, αναδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι κάποιοι ενοχλούνται από την ουσία της αντίστασης. Η οποία σηματοδοτεί ουσιαστικά (κι εδώ απέτυχαν οι ολοκληρωτισμοί κάθε είδους, όπως θα αποτύχει κι ο καινούργιος) την ελευθερία της σκέψης και της ανάπτυξης της προσωπικότητας μέσα σε μια πολυσύνθετη κοινωνία. Της Ελένης Καρασαββίδου.
Ας δούμε απλά τα στοιχεία: Ο κ. Γεωργιάδης καλείται και πηγαίνει στην Χαλκιδική σε μια εκδήλωση της Hellas Gold και της Eldorado, ώστε να καλύψει «πολιτικά» /κυβερνητικά την διαδήλωση υπέρ της εκμετάλλευσης που η Εταιρεία είχε «παραγγείλει». Δικαίωμα του; Σαφώς δικαίωμα του! Αλλά ας δούμε που ακριβώς πήγε ώστε να υποστεί δικαιωματικά και την αντίστοιχη κριτική.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δεν έχουν διαψευστεί από κανέναν, ηHellas Gold πήρε την εκμετάλλευση 317.000 στρεμμάτων σε μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους όπως η Χαλκιδική… Και το πήρε για 11 εκατομμύρια ευρώ, με ανάθεση και δίχως διαγωνισμό! Ο υφυπουργός που το ξεκίνησε ο γνωστότατος από την τροπολογία-φωτοτυπία που διακινούσε για το Πόρτο Καράς κ. Πάχτας. Το μετοχικό κεφάλαιο της Hellas Gold είναι…. 60.000 ευρώ!!! (Δεν είναι τρελοί. Είναι επίτηδες προκλητικοί για να στέλνουν το μήνυμα της «παντοδυναμίας τους» σε όσα ανθρωπάκια –αφού μας αντιμετωπίζουν σαν μονάδες- «φαντασιώνονται» ότι μπορούν να αντισταθούν…) Η αξία αυτού που τους δόθηκε (και μπέστε στο επίσημο site του Toronto) ανέρχεται σήμερα στο χρηματιστήριο του Καναδά στα 15 δις 436 εκ. ευρώ!! Η Εταιρεία ιδρύθηκε 2 ημέρες πριν την ανάθεση και είναι (έεελλλαααα!) συμφερόντων Μπόμπολα-Κούτρα κλπ (μια ακόμη γνωστή συντεχνία), όλων αυτών των «υγιών επιχειρηματιών» δηλαδή που μάχονται εναντίον των «βρωμερών συντεχνιών»… Έξι μήνες μετά την πώληση η αξία του φιλέτου επιφανείας μόνο ανέρχεται στα 408.000 ευρώ…
Πρωτοφανή; Στην έκταση ναι, στην ύπαρξη όχι. Αν στην Ελλάδα το κράτος έδρασε στρεβλά, ήταν γιατί με τις πελατειακές του σχέσεις δεν δημιούργησε μονάχα στρατιές ακυρωμένων πολιτών, αντικαθιστώντας τους με ευνουχισμένους οπαδούς που θεωρούσαν τα δικαιώματά τους «ευγενικές παραχωρήσεις» των πολιτικών τους εργολάβων (αντιμετωπίζοντας ανάλογα και τις υποχρεώσεις, αφού η μόνη υποχρέωση που είχαν ήταν η υπακοή) αλλά και γιατί δημιούργησε ομάδες κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που μιλούσαν «μετά…. βδελυγμίας» εναντίων της… κρατικής οικονομίας! Έτσι στρεβλά έδρασε ο κρατισμός των ολίγων και των υμετέρων, αντιτιθέμενος στην έννοια του δημόσιου (ποτέ δεν είχαμε δημόσια ανώτατη παιδεία, επαρκή δημόσια υγεία, κοινωνικά αναφερόμενη οικονομία, κι ας τις κάνουν σύνθημα διάφοροι ιδιοτελείς πασών των αποχρώσεων) κι έτσι στρεβλά εφαρμόζει τώρα και τις ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες διαφημίζει προκλητικά ως πηγή δημοσίου εισοδήματος!, κι ας τις χρησιμοποιεί απροκάλυπτα ως πηγή απίστευτης υποκλοπής των ίδιων ομάδων….
Την ίδια εποχή, όταν η αντίσταση στην Χαλκιδική κορυφώνεται, (κάτι που δεν ακυρώνεται από ένα περίεργο και καταδικαστέο γεγονός) την ίδια εποχή που ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης ο Λαμπάκης κηρύσσει ανένδοτο εναντίων των λήσταρχων της αποικιοκρατικού τύπου (και μάλιστα παλαιάς κοπής) πολιτικής στο νομό του πάλι για τις εξορύξεις, (και δεν είναι συριζαίος, νεοδημοκράτης είναι αλλά έντιμος) η κυβέρνηση αποφασίζει να απαντήσει με γκολ («δημόσιος» θρίαμβος των συμφερόντων) και ξύλο (από τα ΜΑΤ ως τις επιστρατεύσεις)…
Το ξύλο όμως μπορεί να είναι (και είναι) και σημειολογικό: Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος που χτυπιούνται τα αναπηρικά δικαιώματα με βάση το απαράδεκτο φαινόμενο των υγιών που βαφτίζονταν ανάπηροι. Τα μίντια, σε μια προσπάθεια να προσωποποιηθεί η δομική συστημική «αμαρτία», προβάλλουν γελοία κι εκνευριστικά περιστατικά κάθε λίγο, αλλά δεν προέβαλλαν ποτέ αληθινά ότι πχ ο γιατρός της Ζακύνθου είχε εκλεγεί βουλευτής με τη Ν.Δ.(ενώ αν ήταν συριζαίος…) κι άρα ότι ήταν το περί πατρίδας και ηθικής τυρβάζων κομματικό σύστημα τους που (ιδίως σε μικρές «αγνές» κοινωνίες) με μπλε ή και πράσινα «χαρτάκια» επιβράβευε αυτούς που τους έστεφαν κυβερνήτες, έχοντας μερικοί ακόμη και χίτικο παρελθόν (θυμούνται τέτοιες ξαφνικές «αλλαγές» οι τοπικές κοινωνίες, και θα πρεπε τώρα να τις διακρίνει και ο «επεκτεινόμενος» ΣΥΡΙΖΑ…): «Την ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι», είπε στη Βουλή ο Παππάς της Χ.Α., δεν τον συνέφερε να θυμάται ότι αυτό συνέβη μόνο ηθικά -και πως όχι εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα; παρά τον επί μέρους εκμαυλισμό κι ανθρώπων μέσα στην αριστερά,;-ενώ οικονομικοκοινωνικά την γράψατε εσείς, που αντί να δικαστείτε για εσχάτη προδοσία, μεταπολεμικά γίνατε το μακρύ χέρι του κράτους με το –μικρότερο ή μεγαλύτερο- αζημίωτο….
Όμως οι κυβερνώντες δίνουν μαθήματα ηθικής, κατακεραυνώνοντας τις «παρεκκλίσεις» όχι απλά των ιδεολογικών (εκεί μπορεί να ’ναι και για το θεαθήναι εναλλαγής της εξουσίας κι αποσυμφόρησης των πιέσεων) αλλά των, κατακερματισμένων κι αδαών κι εκβαρβαρισμένων κάποτε –και πως όχι;- κι ανοργάνωτων, ταξικών τους αντιπάλων (αυτό που άλλοι με φόβο, άλλοι με πόνο ή κι ελπίδα αποκαλούμε «κοινωνική αριστερά»).
Συγκριτικά, όταν στην Ελλάδα είχαμε αυτήν την πολιτική του «γκολ και ξύλου»(«δεν μασάμε!» που ακούστηκε από τους «μη λαϊκιστές» στη Βουλή!) στη Βουλγαρία ο Μπορίσοβ παραιτούνταν γιατί χτυπήθηκαν πολίτες του. Κι όταν ακούστηκε ένα αυτονόητο «μπράβο» για την συγκεκριμένη πράξη, η ρητορική της τρικομματικής, μεταμφιέζοντας την δύσκολη γι’ αυτούς σύγκριση και πραγματικότητα ώστε να ξεφύγουν παιδιάστικα, το μόνο που είπε ήταν ότι ο Μπορίσοβ (ομοϊδεάτης τους, αλλά δε λέει κάτι απαραίτητα αυτό) επιβραβεύεται όχι ως παραιτηθείς αλλά ως μπράβος!… Και η ερώτηση έρχεται αβίαστα: όσοι (και δεν είναι ένας!) προστατεύουν πολιτικά την σύμβαση της Χαλκιδικής, τι ακριβώς είναι, κι ως τι επιβραβεύονται; Ως παραιτηθέντες ή ως μπράβοι;
Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να απομονώσουμε τα στοιχεία, μονάχα να τα διακρίνουμε, όπως έγραψε ο Jakobson. Μπορεί λοιπόν όλοι κι όλες να μετέχουμε στο ίδιο σύστημα και να ’χουμε ευθύνη, μα δεν είμαστε ακριβώς ίδιοι, όσο κι αν θα «βόλευε» ώστε να αποενοχοποιηθούν. Ως άτομα (κι ως συλλογικότητες, πρόσκαιρα πάντα) μέσα στο παντοδύναμο, «αρμονικό» τους σύμπαν μπορούμε να είμαστε για αιώνες εν δυνάμει παραφωνίες. Κι αυτό το εν δυνάμει είναι που κάνει τους αληθινούς μπράβους να ανησυχούν εφευρίσκοντας «επιβραβεύσεις» light εν συγκρίσει ομοίων τους…
tvxs.gr
Ας δούμε απλά τα στοιχεία: Ο κ. Γεωργιάδης καλείται και πηγαίνει στην Χαλκιδική σε μια εκδήλωση της Hellas Gold και της Eldorado, ώστε να καλύψει «πολιτικά» /κυβερνητικά την διαδήλωση υπέρ της εκμετάλλευσης που η Εταιρεία είχε «παραγγείλει». Δικαίωμα του; Σαφώς δικαίωμα του! Αλλά ας δούμε που ακριβώς πήγε ώστε να υποστεί δικαιωματικά και την αντίστοιχη κριτική.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δεν έχουν διαψευστεί από κανέναν, ηHellas Gold πήρε την εκμετάλλευση 317.000 στρεμμάτων σε μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους όπως η Χαλκιδική… Και το πήρε για 11 εκατομμύρια ευρώ, με ανάθεση και δίχως διαγωνισμό! Ο υφυπουργός που το ξεκίνησε ο γνωστότατος από την τροπολογία-φωτοτυπία που διακινούσε για το Πόρτο Καράς κ. Πάχτας. Το μετοχικό κεφάλαιο της Hellas Gold είναι…. 60.000 ευρώ!!! (Δεν είναι τρελοί. Είναι επίτηδες προκλητικοί για να στέλνουν το μήνυμα της «παντοδυναμίας τους» σε όσα ανθρωπάκια –αφού μας αντιμετωπίζουν σαν μονάδες- «φαντασιώνονται» ότι μπορούν να αντισταθούν…) Η αξία αυτού που τους δόθηκε (και μπέστε στο επίσημο site του Toronto) ανέρχεται σήμερα στο χρηματιστήριο του Καναδά στα 15 δις 436 εκ. ευρώ!! Η Εταιρεία ιδρύθηκε 2 ημέρες πριν την ανάθεση και είναι (έεελλλαααα!) συμφερόντων Μπόμπολα-Κούτρα κλπ (μια ακόμη γνωστή συντεχνία), όλων αυτών των «υγιών επιχειρηματιών» δηλαδή που μάχονται εναντίον των «βρωμερών συντεχνιών»… Έξι μήνες μετά την πώληση η αξία του φιλέτου επιφανείας μόνο ανέρχεται στα 408.000 ευρώ…
Πρωτοφανή; Στην έκταση ναι, στην ύπαρξη όχι. Αν στην Ελλάδα το κράτος έδρασε στρεβλά, ήταν γιατί με τις πελατειακές του σχέσεις δεν δημιούργησε μονάχα στρατιές ακυρωμένων πολιτών, αντικαθιστώντας τους με ευνουχισμένους οπαδούς που θεωρούσαν τα δικαιώματά τους «ευγενικές παραχωρήσεις» των πολιτικών τους εργολάβων (αντιμετωπίζοντας ανάλογα και τις υποχρεώσεις, αφού η μόνη υποχρέωση που είχαν ήταν η υπακοή) αλλά και γιατί δημιούργησε ομάδες κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που μιλούσαν «μετά…. βδελυγμίας» εναντίων της… κρατικής οικονομίας! Έτσι στρεβλά έδρασε ο κρατισμός των ολίγων και των υμετέρων, αντιτιθέμενος στην έννοια του δημόσιου (ποτέ δεν είχαμε δημόσια ανώτατη παιδεία, επαρκή δημόσια υγεία, κοινωνικά αναφερόμενη οικονομία, κι ας τις κάνουν σύνθημα διάφοροι ιδιοτελείς πασών των αποχρώσεων) κι έτσι στρεβλά εφαρμόζει τώρα και τις ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες διαφημίζει προκλητικά ως πηγή δημοσίου εισοδήματος!, κι ας τις χρησιμοποιεί απροκάλυπτα ως πηγή απίστευτης υποκλοπής των ίδιων ομάδων….
Την ίδια εποχή, όταν η αντίσταση στην Χαλκιδική κορυφώνεται, (κάτι που δεν ακυρώνεται από ένα περίεργο και καταδικαστέο γεγονός) την ίδια εποχή που ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης ο Λαμπάκης κηρύσσει ανένδοτο εναντίων των λήσταρχων της αποικιοκρατικού τύπου (και μάλιστα παλαιάς κοπής) πολιτικής στο νομό του πάλι για τις εξορύξεις, (και δεν είναι συριζαίος, νεοδημοκράτης είναι αλλά έντιμος) η κυβέρνηση αποφασίζει να απαντήσει με γκολ («δημόσιος» θρίαμβος των συμφερόντων) και ξύλο (από τα ΜΑΤ ως τις επιστρατεύσεις)…
Το ξύλο όμως μπορεί να είναι (και είναι) και σημειολογικό: Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο τρόπος που χτυπιούνται τα αναπηρικά δικαιώματα με βάση το απαράδεκτο φαινόμενο των υγιών που βαφτίζονταν ανάπηροι. Τα μίντια, σε μια προσπάθεια να προσωποποιηθεί η δομική συστημική «αμαρτία», προβάλλουν γελοία κι εκνευριστικά περιστατικά κάθε λίγο, αλλά δεν προέβαλλαν ποτέ αληθινά ότι πχ ο γιατρός της Ζακύνθου είχε εκλεγεί βουλευτής με τη Ν.Δ.(ενώ αν ήταν συριζαίος…) κι άρα ότι ήταν το περί πατρίδας και ηθικής τυρβάζων κομματικό σύστημα τους που (ιδίως σε μικρές «αγνές» κοινωνίες) με μπλε ή και πράσινα «χαρτάκια» επιβράβευε αυτούς που τους έστεφαν κυβερνήτες, έχοντας μερικοί ακόμη και χίτικο παρελθόν (θυμούνται τέτοιες ξαφνικές «αλλαγές» οι τοπικές κοινωνίες, και θα πρεπε τώρα να τις διακρίνει και ο «επεκτεινόμενος» ΣΥΡΙΖΑ…): «Την ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι», είπε στη Βουλή ο Παππάς της Χ.Α., δεν τον συνέφερε να θυμάται ότι αυτό συνέβη μόνο ηθικά -και πως όχι εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα; παρά τον επί μέρους εκμαυλισμό κι ανθρώπων μέσα στην αριστερά,;-ενώ οικονομικοκοινωνικά την γράψατε εσείς, που αντί να δικαστείτε για εσχάτη προδοσία, μεταπολεμικά γίνατε το μακρύ χέρι του κράτους με το –μικρότερο ή μεγαλύτερο- αζημίωτο….
Όμως οι κυβερνώντες δίνουν μαθήματα ηθικής, κατακεραυνώνοντας τις «παρεκκλίσεις» όχι απλά των ιδεολογικών (εκεί μπορεί να ’ναι και για το θεαθήναι εναλλαγής της εξουσίας κι αποσυμφόρησης των πιέσεων) αλλά των, κατακερματισμένων κι αδαών κι εκβαρβαρισμένων κάποτε –και πως όχι;- κι ανοργάνωτων, ταξικών τους αντιπάλων (αυτό που άλλοι με φόβο, άλλοι με πόνο ή κι ελπίδα αποκαλούμε «κοινωνική αριστερά»).
Συγκριτικά, όταν στην Ελλάδα είχαμε αυτήν την πολιτική του «γκολ και ξύλου»(«δεν μασάμε!» που ακούστηκε από τους «μη λαϊκιστές» στη Βουλή!) στη Βουλγαρία ο Μπορίσοβ παραιτούνταν γιατί χτυπήθηκαν πολίτες του. Κι όταν ακούστηκε ένα αυτονόητο «μπράβο» για την συγκεκριμένη πράξη, η ρητορική της τρικομματικής, μεταμφιέζοντας την δύσκολη γι’ αυτούς σύγκριση και πραγματικότητα ώστε να ξεφύγουν παιδιάστικα, το μόνο που είπε ήταν ότι ο Μπορίσοβ (ομοϊδεάτης τους, αλλά δε λέει κάτι απαραίτητα αυτό) επιβραβεύεται όχι ως παραιτηθείς αλλά ως μπράβος!… Και η ερώτηση έρχεται αβίαστα: όσοι (και δεν είναι ένας!) προστατεύουν πολιτικά την σύμβαση της Χαλκιδικής, τι ακριβώς είναι, κι ως τι επιβραβεύονται; Ως παραιτηθέντες ή ως μπράβοι;
Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να απομονώσουμε τα στοιχεία, μονάχα να τα διακρίνουμε, όπως έγραψε ο Jakobson. Μπορεί λοιπόν όλοι κι όλες να μετέχουμε στο ίδιο σύστημα και να ’χουμε ευθύνη, μα δεν είμαστε ακριβώς ίδιοι, όσο κι αν θα «βόλευε» ώστε να αποενοχοποιηθούν. Ως άτομα (κι ως συλλογικότητες, πρόσκαιρα πάντα) μέσα στο παντοδύναμο, «αρμονικό» τους σύμπαν μπορούμε να είμαστε για αιώνες εν δυνάμει παραφωνίες. Κι αυτό το εν δυνάμει είναι που κάνει τους αληθινούς μπράβους να ανησυχούν εφευρίσκοντας «επιβραβεύσεις» light εν συγκρίσει ομοίων τους…
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου