Ματαιώνει τη συναυλία του στο Ισραήλ και ο Ross Daly

Μετά τη Μάρθα Φριντζήλα και ο Ross Daly ακυρώνει τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Ούτι της Ιερουσαλήμ. Παραθέτουμε μια μετάφραση του σκεπτικού του ίδιου του Ross Daly για αυτήν την απόφασή του:

Ματαίωση της συναυλίας στο Φεστιβάλ Ούτι

Κατόπιν μεγάλης περίσκεψης, οι συνάδελφοί μου (Γιώργος Ξυλούρης, Γιώργος Μανωλιάκης, Κέλλυ Θωμά) κι εγώ αποφασίσαμε να ματαιώσουμε τη συναυλία μας στο Φεστιβάλ Ούτι της Ιερουσαλήμ που ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Νοεμβρίου 2012. Για μας η μουσική, απλά δεν έχει καμία θέση μέσα σε μια, ουσιαστικά, πολεμική ζώνη και ως μουσικοί που αγαπάμε την ειρήνη σίγουρα δεν ανήκουμε εκεί. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, κι εμείς έχουμε οικογένειες τις οποίες δεν έχουμε το δικαίωμα να υποβάλουμε στην αγωνία και την ανησυχία που αναγκαστικά προκαλούνται από τέτοιες καταστάσεις.

Πέρα απ’ αυτό το πολύ απλό δεδομένο υπάρχουν κι άλλοι προβληματισμοί. Εγώ προσωπικά παρά τη σφοδρή αντίθεσή μου στις πολιτικές της ισραηλινής κυβέρνησης αναφορικά με τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και την καθυπόταξη και καταπίεση του παλαιστινιακού λαού, έχω επισκεφθεί πολλές φορές το Ισραήλ τα τελευταία 19 χρόνια, κυρίως στο πλαίσιο προγραμμάτων σχετικών με τη μουσική εκπαίδευση. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεων αυτών έχω κάνει πολλούς καλούς φίλους εκεί και είχα την ευκαιρία να καταλάβω ότι το Ισραήλ δεν είναι σε καμία περίπτωση μια μονολιθική κοινωνία όλα τα μέλη της οποίας συμφωνούν σε όλα τα ζητήματα. Τον περισσότερο καιρό μου στο Ισραήλ τον πέρασα κάνοντας παρέα με νέους φιλόδοξους μουσικούς που μελετούν ένθερμα τις μουσικές παραδόσεις του αραβικού κόσμου, της Τουρκίας, του Ιράν, της Ελλάδας, του Αζερμπαϊτζάν, καθώς και άλλους ανατολικούς τρόπους και παραδόσεις.

Πάντοτε πίστευα ότι η μελέτη αυτών των μουσικών παραδόσεων αναπόφευκτα συνοδεύεται από το αντίστοιχο ένθερμο ενδιαφέρον για την βαθύτερη κατανόηση των λαών που τις δημιούργησαν και άρα ότι οι νεαροί ισραηλινοί σπουδαστές θα εργαστούν και προς αυτή την κατεύθυνση. Για το λόγο αυτό ήμουν πάντα πρόθυμος να ταξιδέψω στο Ισραήλ προκειμένου να μοιραστώ τις όποιες γνώσεις μου μ’ αυτούς τους σπουδαστές με τη βαθιά πεποίθηση ότι με τον τρόπο αυτό θα συνέβαλα έστω και λίγο στην προώθηση της κατανόησης και την εγκαθίδρυση πιο ειρηνικών σχέσεων μεταξύ διαφορετικών λαών. Ωστόσο υπάρχει ένα όριο στο τι μπορεί να κάνει ένας καλών προθέσεων συνηθισμένος άνθρωπος όπως εγώ και απλώς μοιάζει παράλογο μέσα σε μια πολεμική κατάσταση που οι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν να παίζει κανείς αμέριμνα την εορταστική μουσική ενός κρητικού χωριού. Στο κάτω-κάτω είμαστε μουσικοί με αισθήματα και ευαισθησίες κι όχι μουσικές μηχανές που λειτουργούν υπό οιεσδήποτε συνθήκες.

Έχοντας πει τα παραπάνω, θα ήθελα επίσης να κάνω ξεκάθαρη τη δική μου θέση σχετικά με την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, καθώς είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές που είναι εξαιρετικά πρόθυμοι να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν την απόφασή μας να μην ταξιδέψουμε στο Ισραήλ αυτή τη στιγμή και θα ήθελα πάρα πολύ να αποφύγω τέτοιες αλλοιώσεις της αλήθειας. Κατ’ αρχήν είμαι ένθερμος υποστηρικτής της λύσης των δύο κρατών που θα επέτρεπε στους λαούς και των δύο αντιμαχόμενων σήμερα πλευρών να ζήσουν ειρηνικά, με πλήρη αυτοδιάθεση, με ασφάλεια και με ίσες ευκαιρίες για ευημερία και ευτυχία. Είμαι επίσης κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε ανάμιξη στις πολιτικές διαδικασίες (όχι μόνο στη Μέση Ανατολή) οποιασδήποτε μορφής οργανωμένης θρησκείας. Έχοντας καταγωγή από την Ιρλανδία είμαι ιδιαιτέρως ευαίσθητος στο ζήτημα της απόλυτης ασυμβατότητας της θρησκείας με την πολιτική και θεωρώ τη θρησκευτική διάσταση και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή όχι μόνο παράλογη, αλλά εντελώς απεχθή.

Από μια καθαρά υλικοτεχνική σκοπιά ωστόσο βρίσκω κάπως ανάρμοστο μια χώρα που διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες πολεμικές μηχανές στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένου ενός υποτιθέμενου πλήρως εξοπλισμένου πυρηνικού οπλοστασίου!) να επιτίθεται όχι σε μια χώρα, αλλά σε μια εδαφική περιοχή, 57 φορές μικρότερη από την ίδια, της οποίας το οπλοστάσιο είναι συγκριτικά απελπιστικά πρωτόγονο. Ωστόσο για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η εξίσωση, αν αντιστραφεί, είναι το ίδιο παράλογη, αν και για διαφορετικούς λόγους.

Οι Παλαιστίνιοι ένας πράγματι γηγενής λαός θα βρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελικά τη θέση τους στο δημογραφικό καμβά της Μέσης Ανατολής, αν και δυστυχώς μέσα από μια πολύ μακρόχρονη και επώδυνη διαδικασία η οποία θα πρέπει τελικά να περιλαμβάνει την αποδοχή εκ μέρους όλων των οργανώσεων, του κράτους του Ισραήλ (πιθανότατα κατά προσέγγιση στα σύνορα του 1967). Δεν έχουν άλλη επιλογή. Οι Ισραηλινοί από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των οποίων έχουν αφιχθεί σχετικά πρόσφατα από άλλα μέρη του κόσμου, θα πρέπει να αναζητήσουν το δικό τους τόπο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής μέσα από την καλλιέργεια ειρηνικών και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τους γείτονές τους και όχι μέσα από την υπερβολική στήριξη στη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ισχύ μιας φαινομενικά πανίσχυρης Αμερικής. Καμιά πολιτική οντότητα στην ιστορία δεν κατάφερε ποτέ να διατηρήσει αιώνια την ισχύ της και η Αμερική δεν πρόκειται να είναι η εξαίρεση αυτού του κανόνα. Αυτή, κατά τη γνώμη μου (όσο αξίζει), είναι η μοναδική μακροχρόνια στρατηγική που διέπεται από λογική και μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε όλους τους εμπλεκόμενους.

Εξακολουθούμε να ελπίζουμε στη βελτίωση της κατάστασης και ότι θα μπορέσουμε σύντομα να επιστρέψουμε και στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη για να μοιραστούμε τη μουσική μας με τους φίλους μας εκεί.

Ross Daly
Αρχάνες 16/11/2012

Για το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά δείτε εδώ:
http://www.rossdaly.gr/en/news/102-oudfestival