Για να μην αποδειχθούν κι αυτές οι κάλπες κάλπικες:
Καμιά συζήτηση με τους βιαστές μας
Ο επαγγελματίας-μπαμπουίνος πολιτικός της δικομματικής κλεπτοκρατίας:
▪ «Έχει την ικανότητα να υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ στα λόγια της αντιστέκεται…
▪ Καταφέρνει να συνδυάζει την δημοκρατική φρασεολογία με τις πιο ολιγαρχικές ιδέες…
▪ Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει…
▪ Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει στην απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο…
▪ Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού εναντίον του πιο αδύνατου…
▪ Ξέρει να το βάζει στα πόδια, αλαλάζοντας όλο θράσος και στόμφο…
▪ Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής».
(Karl Marx, Σκιαγράφηση του Πάλμερστον, 20/10/1853)
● Στα 38 χρόνια της «Μεταπολίτευσης» (μιας από τις αθλιότερες περιόδους της πολιτικής ιστορίας της μπορντελοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα ως «κράτος» μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια), οι Έλληνες οδηγούμασταν σε επαναλαμβανόμενες κάλπικες κάλπες όχι ως ζωντανοί ενεργοί πολίτες αλλά ως νεκροζώντανοι αδρανείς υπήκοοι για να επιλέξουμε τη διαχείριση της καθημερινής κλοπής της ζωής μας από τον εσμό των πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών μπαμπουίνων που αγωνιούν αποκλειστικά και μόνο για τη δική τους ζωή τους και τρέφονται με το θάνατό μας.
Επί 38 χρόνια, ήμασταν θλιβεροί θεατές και συνένοχοι στην περιοδική επανάληψη ενός εκλογικού τελετουργικού, διαμέσου του οποίου η ελληνική κοινωνία μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο «θέατρο σκιών», και στο οποίο οι επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες φάνταζαν θλιβεροί ερασιτέχνες σε σύγκριση με τους επαγγελματίες πολιτικούς που διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα μας σώσει (με το αζημίωτο, πάντοτε) από τους «κινδύνους» οι οποίοι μας απειλούν (και τους οποίους οι ίδιοι κατασκευάζουν).
Επί 38 χρόνια αποδεικνυόταν ότι ο τόπος αυτός διαθέτει ικανούς τυμβωρύχους και νεκροθάφτες που είναι άξιοι του μισθού τους και της νοημοσύνης μας.
● Στις 6 Μαΐου 2012, για πρώτη φορά στα τελευταία 38 χρόνια σημειώθηκε ένα ρήγμα στο γρανίτινο μέτωπο της δικομματικής μπορντελο-κλεπτοκρατίας, αποδεικνύοντας την αδυναμίας της να εξακολουθήσει να στήνει κάλπικες κάλπες.
Κάτω από την επίδραση αυτού του ηλεκτροσόκ, οι μπαμπουίνοι που άνθισαν στις αυλές της πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής και σεξουαλικής διαπλοκής, άρχισαν εναγωνίως να παραληρούν για ένα ανύπαρκτο «μήνυμα» των εκλογών και για το (κατά τη βούλησή τους) έκφραση της βούλησης του λαού.
Ο στόχος αυτής της προσπάθεια είναι προφανής: Από τη μια μεριά η αποδυνάμωσης των αποτελεσμάτων των εκλογών και από την άλλη η διαμόρφωση των συνθηκών που θα επιτρέπουν την ανασυγκρότησή τους.
Αλλά, ατυχώς γι’ αυτούς, τα αποτελέσματα των εκλογών δεν στέλνουν «μηνύματα», γιατί απλούστατα δεν εκφράζουν προθέσεις. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γεγονός, πράξη και απόφαση που δεν επιδέχεται «ερμηνείες» ή παρερμηνείες και δηλώνει σε κάθε κατεύθυνση ένα και μόνο πράγμα:
Η ταφόπλακα της μεταπολιτευτικής δικομματικής μπορντελοκρατίας θρυμματίστηκε. Το πειραματόζωο ξύπνησε από τη νάρκωση που του είχαν επιβάλλει και αρνείται να είναι πειραματόζωο.
● Από τις 7 Μαΐου 2012, το πλέγμα της τριπλής κατοχής (τρόϊκα, πρόθυμοι εγχώριοι μπαμπουϊνοι και ντόπια συστήματα διαπλοκής) ξεκίνησε μια προσπάθεια για την την επανα-νάρκωση του πειραματόζωου και την ανασυγκρότηση της μπορντελοκρατίας, μέσω της εμπλοκής των δύο αριστερών αντι-μνημονιακών που προέκυψαν από τις εκλογές, σε μια άκρως φθοροποιό συζήτηση για το σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας»(του πλέγματος της διαπλοκής), με μοναδικό στόχο να αποφευχθούν οι επαναληπτικές εκλογές (που είναι αναγκαίες και ζωτικές για την κοινωνία και καταστροφικές για τους καταστροφείς της).
Η διαχειριστές της δικομματικής κλεπτοκρατίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην ιστορία των εκλογικών αντιπαραθέσεων στην Ευρώπη, οι επαναληπτικές εκλογές λειτουργούν πάντοτε προς όφελος των ανερχόμενων δυνάμεων και σε βάρος των κατερχόμενων δυνάμεων.
[Παρένθεση: Στις εκλογές στις 3-11-1963, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναδείχθηκε πρώτο κόμμα (42%) χωρίς να διαθέτει αυτοδυναμία. Όμως, έχοντας πλήρη επίγνωση του προαναφερθέντος, αρνήθηκε την υποστήριξη που του πρόσφερε άνευ όρων η ΕΔΑ και προχώρησε σε επαναληπτικές εκλογές στις 16-2-1964 και σημείωσε ένα θρίαμβο (53%), πράγμα που του επέστρεψε να εφαρμόσει σε κάποιο βαθμό το πολιτικό του πρόγραμμα. Τι θα είχε συμβεί, εάν είχε δεχθεί τη στήριξη της ΕΔΑ: Απλούστατα, θα είχε αναλώσει τον πολιτικό του δυναμισμό στην αντίκρουση των επιθέσεων της δεξιάς ότι η κυβέρνησή του στηριζόταν, ελέγχονταν ή είχε διαβρωθεί από τους κομμουνιστές (και άλλες συνήθεις συναφείς δεξιο- αστειότητες].
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, προσφέρουν γη και ύδωρ για το σχηματισμό μιας «αριστερής» κυβέρνησης με τη στήριξη τους. Μιας «αριστερής» κυβέρνησης που εκ προοιμίου θα είναι ανίκανη να εφαρμόσει οποιοδήποτε σημαντικό μέρος του προγράμματός της και που θα καταποντιστεί εξαιτίας αυτής της προγραμματισμένης αδυναμίας της, με αποτέλεσμα να ξαναμπούν θριαμβευτικά στο παιχνίδι οι δυνάμεις της δικομματικής κλεπτοκρατίας ως «μόνες ικανές» να διαχειριστούν τη «σωτηρία» του τόπου.
Μ’ αλλά λόγια, η αυτοκτονία της «αριστερής πρότασης» αποτελεί την εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για την επανασυγκρότηση του μπλοκ της δικομματικής κλεπτοκρατίας υπό πολύ δυσμενέστερους όρους για την κοινωνία.
Συνεπώς, πρώτη καθήκον των ανερχόμενων αντι-μνημονιακών δυνάμεων είναι η κατηγορηματική απόρριψη κάθε συζήτησης με τους πολιτικούς μπαμπουίνους της κλεπτοκρατίας.
Κάθε εμπλοκή σε συζήτηση με τους βιαστές μας και τους βιαστές των παιδιών μας περί της «κοινωνιολογίας του βιασμού» ή της «ψυχολογίας του βιαστή», λειτουργεί πάντοτε προς όφελος των βιαστών, και μόνο από το γεγονός ότι τους νομιμοποιεί ως συζητητές.
Ο αξιοπρεπής πολίτης είναι σε μειονεκτική θέση όταν εμπλέκεται σε όποια συζήτηση με τον εξουσιοφρενή επαγγελματία-μπαμπουίνο πολιτικό της δικομματικής κλεπτοκρατίας, ο οποίος:
▪ Διαθέτει ένα ανεξάντλητο οπλοστάσιο ανήθικων μέσων και τρόπων που κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.
▪ Εφευρίσκει μια πληθώρα «λύσεων» για οτιδήποτε άλλο εκτός των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας, καλλιεργώντας και εκμεταλλευόμενος την ατομική και συλλογική μας βλακεία και την αυξανόμενη μακαριότητά μας απέναντι στην καθημερινή υπονόμευση όλων των πλευρών της ύπαρξής μας.
▪ «Έχει την ικανότητα «να υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ στα λόγια της αντιστέκεται…
▪ Καταφέρνει να συνδυάζει την δημοκρατική φρασεολογία με τις πιο ολιγαρχικές ιδέες…
▪ Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει…
▪ Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει στην απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο…
▪ Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού εναντίον του πιο αδύνατου…
▪ Ξέρει να το βάζει στα πόδια, αλαλάζοντας όλο θράσος και στόμφο…
▪ Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής».
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Κάθε συζήτηση με τους βιαστές μας είναι το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής (μας) και μιας βέβαιης ανασυγκρότησής (τους).
Ας μην αποδειχθούμε, για μια ακόμη φορά, επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος».
«Μετά τη θεοποίηση του Στάλιν, η βραδινή προσευχή κατέστη περιττή», σάρκαζε ο Μπρέχτ. Κατά την μονοκρατορία της δικομματικής κλεπτοκρατίας επί 38 χρόνια, ο πολιτικός λόγος αποδείχθηκε περιττός.
Όμως, τί μπορεί να είναι μια κοινωνία χωρίς πολιτικό λόγο, εάν όχι ένα άθυρμα ανιστορικών (και ανιστόρητων) ανθρωποειδών που στερούνται οποιασδήποτε προοπτικής;
Αν επιτρέψουμε στην δικομματική κλεπτοκρατία να επανασυγκροτηθεί, ο κοινωνικός και πολιτικός ορίζοντας θα είναι σκοτεινός, το «μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Και δυστυχώς, δεν θα έχουμε φροντίσει για αποθέματα νερού.
Οπότε, θα μπορούμε να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Περήφανα» νιάτα άνευ παρόντος και μέλλοντος, ανασφαλείς πένητες μεσήλικες, εξαθλιωμένα «τιμημένα» γηρατειά, ευπειθείς Υπήκοοι της διεθνούς τοκογλυφικής κερδοσκοπίας… Καληνύχτα σας.
Υ.Γ.1: Προς πολιτικούς και μιντιακούς τρομοκράτες: Τα λεφτά των δόσεων (της τροϊκανής ηρωίνης) δεν πηγαίνουν για «μισθούς και συντάξεις». Που πάνε; Για πληρωμή των τοκογλύφων. Όπως γράφει το ΒΗΜΑ (11-5-2012):
«ΤΙΤΛΟΣ: Εισέρρευσαν 4,2 δισ. ευρώ στον Ειδικό Λογαριασμό. Κουρεμένη κατά 1 δισ. ευρώ η δόση από το EFSF (με την οποία) θα αποπληρωθεί ομόλογο της ΕΚΤ.
KEIMENO: Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους επιβεβαίωσε το μεσημέρι της Πέμπτης ότι εισέρρευσε στον ειδικό λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδας το τμήμα της δόσης του μνημονίου, ύψους 4,2 δισ. ευρώ, που εγκρίθηκε τελικώς χθες το βράδυ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) έπειτα από μια επεισοδιακή τηλεδιάσκεψη της Ομάδας Εργασίας του Eurogroup που οδήγησε σε απόφαση για τμηματική καταβολή της συμφωνημένης δόσης των 5,2 δισ. ευρώ. Το υπόλοιπο 1 δισ. ευρώ αναμένεται τον Ιούνιο. Η δόση των 4,2 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή ομολόγου της ΕΚΤ που ωριμάζει στις 18 Μαΐου καθώς και τόκων».
Υ.Γ.2: Προς πολιτικούς και μιντιακούς τρομοκράτες: Εάν σας ενδιαφέρει το πότε και από ποιους υποθηκεύτηκαν οι καταθέσεις των ιδιωτών στις τράπεζες, ρίξτε μια ματιά στο νόμο 3156/2003 (που επεκτάθηκε το 2007), με τον οποίο θεσπίστηκε η δυνατότητα των τραπεζών να εκδίδουν ΚΑΛΥΜΕΝΑ ΟΜΟΛΟΓΑ (ένα από τα πλέον πρόστυχα χρηματο-οικονομικά «παράγωγα») στα οποία μεταξύ των εγγυήσεών τους περιλαμβάνουν και τις καταθέσεις των πελατών τους.
Κλεάνθης Γρίβας
Καμιά συζήτηση με τους βιαστές μας
Ο επαγγελματίας-μπαμπουίνος πολιτικός της δικομματικής κλεπτοκρατίας:
▪ «Έχει την ικανότητα να υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ στα λόγια της αντιστέκεται…
▪ Καταφέρνει να συνδυάζει την δημοκρατική φρασεολογία με τις πιο ολιγαρχικές ιδέες…
▪ Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει…
▪ Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει στην απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο…
▪ Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού εναντίον του πιο αδύνατου…
▪ Ξέρει να το βάζει στα πόδια, αλαλάζοντας όλο θράσος και στόμφο…
▪ Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής».
(Karl Marx, Σκιαγράφηση του Πάλμερστον, 20/10/1853)
● Στα 38 χρόνια της «Μεταπολίτευσης» (μιας από τις αθλιότερες περιόδους της πολιτικής ιστορίας της μπορντελοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα ως «κράτος» μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια), οι Έλληνες οδηγούμασταν σε επαναλαμβανόμενες κάλπικες κάλπες όχι ως ζωντανοί ενεργοί πολίτες αλλά ως νεκροζώντανοι αδρανείς υπήκοοι για να επιλέξουμε τη διαχείριση της καθημερινής κλοπής της ζωής μας από τον εσμό των πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών μπαμπουίνων που αγωνιούν αποκλειστικά και μόνο για τη δική τους ζωή τους και τρέφονται με το θάνατό μας.
Επί 38 χρόνια, ήμασταν θλιβεροί θεατές και συνένοχοι στην περιοδική επανάληψη ενός εκλογικού τελετουργικού, διαμέσου του οποίου η ελληνική κοινωνία μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο «θέατρο σκιών», και στο οποίο οι επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες φάνταζαν θλιβεροί ερασιτέχνες σε σύγκριση με τους επαγγελματίες πολιτικούς που διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα μας σώσει (με το αζημίωτο, πάντοτε) από τους «κινδύνους» οι οποίοι μας απειλούν (και τους οποίους οι ίδιοι κατασκευάζουν).
Επί 38 χρόνια αποδεικνυόταν ότι ο τόπος αυτός διαθέτει ικανούς τυμβωρύχους και νεκροθάφτες που είναι άξιοι του μισθού τους και της νοημοσύνης μας.
● Στις 6 Μαΐου 2012, για πρώτη φορά στα τελευταία 38 χρόνια σημειώθηκε ένα ρήγμα στο γρανίτινο μέτωπο της δικομματικής μπορντελο-κλεπτοκρατίας, αποδεικνύοντας την αδυναμίας της να εξακολουθήσει να στήνει κάλπικες κάλπες.
Κάτω από την επίδραση αυτού του ηλεκτροσόκ, οι μπαμπουίνοι που άνθισαν στις αυλές της πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής και σεξουαλικής διαπλοκής, άρχισαν εναγωνίως να παραληρούν για ένα ανύπαρκτο «μήνυμα» των εκλογών και για το (κατά τη βούλησή τους) έκφραση της βούλησης του λαού.
Ο στόχος αυτής της προσπάθεια είναι προφανής: Από τη μια μεριά η αποδυνάμωσης των αποτελεσμάτων των εκλογών και από την άλλη η διαμόρφωση των συνθηκών που θα επιτρέπουν την ανασυγκρότησή τους.
Αλλά, ατυχώς γι’ αυτούς, τα αποτελέσματα των εκλογών δεν στέλνουν «μηνύματα», γιατί απλούστατα δεν εκφράζουν προθέσεις. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γεγονός, πράξη και απόφαση που δεν επιδέχεται «ερμηνείες» ή παρερμηνείες και δηλώνει σε κάθε κατεύθυνση ένα και μόνο πράγμα:
Η ταφόπλακα της μεταπολιτευτικής δικομματικής μπορντελοκρατίας θρυμματίστηκε. Το πειραματόζωο ξύπνησε από τη νάρκωση που του είχαν επιβάλλει και αρνείται να είναι πειραματόζωο.
● Από τις 7 Μαΐου 2012, το πλέγμα της τριπλής κατοχής (τρόϊκα, πρόθυμοι εγχώριοι μπαμπουϊνοι και ντόπια συστήματα διαπλοκής) ξεκίνησε μια προσπάθεια για την την επανα-νάρκωση του πειραματόζωου και την ανασυγκρότηση της μπορντελοκρατίας, μέσω της εμπλοκής των δύο αριστερών αντι-μνημονιακών που προέκυψαν από τις εκλογές, σε μια άκρως φθοροποιό συζήτηση για το σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας»(του πλέγματος της διαπλοκής), με μοναδικό στόχο να αποφευχθούν οι επαναληπτικές εκλογές (που είναι αναγκαίες και ζωτικές για την κοινωνία και καταστροφικές για τους καταστροφείς της).
Η διαχειριστές της δικομματικής κλεπτοκρατίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην ιστορία των εκλογικών αντιπαραθέσεων στην Ευρώπη, οι επαναληπτικές εκλογές λειτουργούν πάντοτε προς όφελος των ανερχόμενων δυνάμεων και σε βάρος των κατερχόμενων δυνάμεων.
[Παρένθεση: Στις εκλογές στις 3-11-1963, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναδείχθηκε πρώτο κόμμα (42%) χωρίς να διαθέτει αυτοδυναμία. Όμως, έχοντας πλήρη επίγνωση του προαναφερθέντος, αρνήθηκε την υποστήριξη που του πρόσφερε άνευ όρων η ΕΔΑ και προχώρησε σε επαναληπτικές εκλογές στις 16-2-1964 και σημείωσε ένα θρίαμβο (53%), πράγμα που του επέστρεψε να εφαρμόσει σε κάποιο βαθμό το πολιτικό του πρόγραμμα. Τι θα είχε συμβεί, εάν είχε δεχθεί τη στήριξη της ΕΔΑ: Απλούστατα, θα είχε αναλώσει τον πολιτικό του δυναμισμό στην αντίκρουση των επιθέσεων της δεξιάς ότι η κυβέρνησή του στηριζόταν, ελέγχονταν ή είχε διαβρωθεί από τους κομμουνιστές (και άλλες συνήθεις συναφείς δεξιο- αστειότητες].
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, προσφέρουν γη και ύδωρ για το σχηματισμό μιας «αριστερής» κυβέρνησης με τη στήριξη τους. Μιας «αριστερής» κυβέρνησης που εκ προοιμίου θα είναι ανίκανη να εφαρμόσει οποιοδήποτε σημαντικό μέρος του προγράμματός της και που θα καταποντιστεί εξαιτίας αυτής της προγραμματισμένης αδυναμίας της, με αποτέλεσμα να ξαναμπούν θριαμβευτικά στο παιχνίδι οι δυνάμεις της δικομματικής κλεπτοκρατίας ως «μόνες ικανές» να διαχειριστούν τη «σωτηρία» του τόπου.
Μ’ αλλά λόγια, η αυτοκτονία της «αριστερής πρότασης» αποτελεί την εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για την επανασυγκρότηση του μπλοκ της δικομματικής κλεπτοκρατίας υπό πολύ δυσμενέστερους όρους για την κοινωνία.
Συνεπώς, πρώτη καθήκον των ανερχόμενων αντι-μνημονιακών δυνάμεων είναι η κατηγορηματική απόρριψη κάθε συζήτησης με τους πολιτικούς μπαμπουίνους της κλεπτοκρατίας.
Κάθε εμπλοκή σε συζήτηση με τους βιαστές μας και τους βιαστές των παιδιών μας περί της «κοινωνιολογίας του βιασμού» ή της «ψυχολογίας του βιαστή», λειτουργεί πάντοτε προς όφελος των βιαστών, και μόνο από το γεγονός ότι τους νομιμοποιεί ως συζητητές.
Ο αξιοπρεπής πολίτης είναι σε μειονεκτική θέση όταν εμπλέκεται σε όποια συζήτηση με τον εξουσιοφρενή επαγγελματία-μπαμπουίνο πολιτικό της δικομματικής κλεπτοκρατίας, ο οποίος:
▪ Διαθέτει ένα ανεξάντλητο οπλοστάσιο ανήθικων μέσων και τρόπων που κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.
▪ Εφευρίσκει μια πληθώρα «λύσεων» για οτιδήποτε άλλο εκτός των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας, καλλιεργώντας και εκμεταλλευόμενος την ατομική και συλλογική μας βλακεία και την αυξανόμενη μακαριότητά μας απέναντι στην καθημερινή υπονόμευση όλων των πλευρών της ύπαρξής μας.
▪ «Έχει την ικανότητα «να υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ στα λόγια της αντιστέκεται…
▪ Καταφέρνει να συνδυάζει την δημοκρατική φρασεολογία με τις πιο ολιγαρχικές ιδέες…
▪ Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει…
▪ Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει στην απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο…
▪ Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού εναντίον του πιο αδύνατου…
▪ Ξέρει να το βάζει στα πόδια, αλαλάζοντας όλο θράσος και στόμφο…
▪ Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής».
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Κάθε συζήτηση με τους βιαστές μας είναι το προμήνυμα μιας σίγουρης καταστροφής (μας) και μιας βέβαιης ανασυγκρότησής (τους).
Ας μην αποδειχθούμε, για μια ακόμη φορά, επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος».
«Μετά τη θεοποίηση του Στάλιν, η βραδινή προσευχή κατέστη περιττή», σάρκαζε ο Μπρέχτ. Κατά την μονοκρατορία της δικομματικής κλεπτοκρατίας επί 38 χρόνια, ο πολιτικός λόγος αποδείχθηκε περιττός.
Όμως, τί μπορεί να είναι μια κοινωνία χωρίς πολιτικό λόγο, εάν όχι ένα άθυρμα ανιστορικών (και ανιστόρητων) ανθρωποειδών που στερούνται οποιασδήποτε προοπτικής;
Αν επιτρέψουμε στην δικομματική κλεπτοκρατία να επανασυγκροτηθεί, ο κοινωνικός και πολιτικός ορίζοντας θα είναι σκοτεινός, το «μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Και δυστυχώς, δεν θα έχουμε φροντίσει για αποθέματα νερού.
Οπότε, θα μπορούμε να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Περήφανα» νιάτα άνευ παρόντος και μέλλοντος, ανασφαλείς πένητες μεσήλικες, εξαθλιωμένα «τιμημένα» γηρατειά, ευπειθείς Υπήκοοι της διεθνούς τοκογλυφικής κερδοσκοπίας… Καληνύχτα σας.
Υ.Γ.1: Προς πολιτικούς και μιντιακούς τρομοκράτες: Τα λεφτά των δόσεων (της τροϊκανής ηρωίνης) δεν πηγαίνουν για «μισθούς και συντάξεις». Που πάνε; Για πληρωμή των τοκογλύφων. Όπως γράφει το ΒΗΜΑ (11-5-2012):
«ΤΙΤΛΟΣ: Εισέρρευσαν 4,2 δισ. ευρώ στον Ειδικό Λογαριασμό. Κουρεμένη κατά 1 δισ. ευρώ η δόση από το EFSF (με την οποία) θα αποπληρωθεί ομόλογο της ΕΚΤ.
KEIMENO: Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους επιβεβαίωσε το μεσημέρι της Πέμπτης ότι εισέρρευσε στον ειδικό λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδας το τμήμα της δόσης του μνημονίου, ύψους 4,2 δισ. ευρώ, που εγκρίθηκε τελικώς χθες το βράδυ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) έπειτα από μια επεισοδιακή τηλεδιάσκεψη της Ομάδας Εργασίας του Eurogroup που οδήγησε σε απόφαση για τμηματική καταβολή της συμφωνημένης δόσης των 5,2 δισ. ευρώ. Το υπόλοιπο 1 δισ. ευρώ αναμένεται τον Ιούνιο. Η δόση των 4,2 δισ. ευρώ θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή ομολόγου της ΕΚΤ που ωριμάζει στις 18 Μαΐου καθώς και τόκων».
Υ.Γ.2: Προς πολιτικούς και μιντιακούς τρομοκράτες: Εάν σας ενδιαφέρει το πότε και από ποιους υποθηκεύτηκαν οι καταθέσεις των ιδιωτών στις τράπεζες, ρίξτε μια ματιά στο νόμο 3156/2003 (που επεκτάθηκε το 2007), με τον οποίο θεσπίστηκε η δυνατότητα των τραπεζών να εκδίδουν ΚΑΛΥΜΕΝΑ ΟΜΟΛΟΓΑ (ένα από τα πλέον πρόστυχα χρηματο-οικονομικά «παράγωγα») στα οποία μεταξύ των εγγυήσεών τους περιλαμβάνουν και τις καταθέσεις των πελατών τους.
Κλεάνθης Γρίβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου