Cogito ergo sum
Από τα ξημερώματα της Δευτέρας προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου, τα οποία έχουν γίνει σμπαράλια με όσα διαβάζω κι ακούω για τα επεισόδια της Κυριακής. Το σύνολο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης έχει αποδυθεί σε εναγώνια προσπάθεια να ταυτίσει τους εγκάθετους κουκουλοφόρους με το διεκδικητικό λαϊκό κίνημα. Ο στόχος είναι σαφής: να χαρακτηριστεί περίπου τρομοκράτης όποιος τολμάει να διεκδικεί ο,τιδήποτε μαχητικά.
Για παράδειγμα, ο "πολύς" και "μεγκάλος" Πρετεντέρης θυμήθηκε την ξεπουλημένη ιταλίδα ευρωαριστερή Ροζάνα Ροσάντα, η οποία είχε εντάξει τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στο "οικογενειακό άλμπουμ της αριστεράς". Ας θυμηθούμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο η αστική διανόηση τσουβαλιάζει στο ίδιο σακί έναν αχταρμά κομμάτων, κομματιδίων και γκρουπούσκουλων, κολλώντας πάνω τους την ενιαία ετικέττα "αριστερά". Και είναι αυτή η ίδια η αστική διανόηση που -τί παράξενο!- στενοχωριέται περισσότερο απ' όλους για τον "κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων" και επιμένει να συναθροίζει τα δημοσκοπικά ποσοστά τους. Πόσο δίκιο είχε η Παπαρήγα όταν είπε "εμείς είμαστε κομμουνιστές, δεν είμαστε αριστεροί"...
Στον πυρήνα τους, πάντως, όλα αυτά τα δημοσιεύματα κρύβουν έναν διογκούμενο φόβο. Ο Πρετεντέρης μίλησε για το ενδεχόμενο "να βυθιστεί η χώρα σε έναν άτυπο εμφύλιο", ο Κασιμάτης αγαναχτεί επειδή "ο αντικομμουνισμός στην χώρα μας δεν είναι αποδεκτός όπως στην Ευρώπη", ο Μανδραβέλης τρομάζει με την διαπίστωση ότι η αριστερή ιδεολογία "έχει ποτίσει βαθιά την χώρα σε επίπεδο παραφροσύνης", ο Θεοδωρόπουλος παρομοιάζει το λαϊκό κίνημα με "θηρίο που σκοτώνει την δημοκρατία", ο Λιακόπουλος χαρακτηρίζει τους κομμουνιστές ως αποτυχημένους που καταφεύγουν στην βία, ο Βαμβακάς (φρέσκο φυντάνι αυτός) φορτώνει το μπάχαλο στην αριστερά και απαιτεί "να αποσυρθεί η κουκούλα τού ιδεαλισμού"... Και έπεται συνέχεια.
Ο ίδιος φόβος άρχισε να φουντώνει σε όλα τα στηρίγματα του αστικού καθεστώτος. Όπως π.χ. στον εισαγγελέα, ο οποίος κινήθηκε εναντίον όσων εμπόδισαν την προχτεσινή ψηφοφορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, κόντρα στον νόμο τής Αννούλας. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε για κάποιους νόμους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους εφαρμόζουμε (!), παράλληλα δε καταφέρθηκε εναντίον των διαμαρτυρομένων επειδή εμπόδισαν όσους ήθελαν να ψηφίσουν, στερώντας τους την άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος (!!). Δεν εκπλησσόμαστε. Ο συνδυασμός φόβου και επιλεγμένης άποψης περί δημοκρατικών δικαιωμάτων γεννούσε πάντοτε και θα συνεχίσει να γεννάει τέτοια όμορφα ανέκδοτα.
Πάντως, το πρόβλημα της αστικής τάξης δεν είναι ο φόβος αυτός καθ' εαυτόν. Άλλωστε, πάντοτε η αστική τάξη φοβόταν την δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και γι' αυτό φροντίζει να διατηρεί σωρεία κατασταλτικών μέτρων, από υποσχεσιολογία μέχρι ΜΑΤ. Το πρόβλημά της είναι ότι τώρα ο φόβος άρχισε να γίνεται φανερός και κάτι τέτοιο αποτελεί τονωτική ένεση στο λαϊκό κίνημα. Ένα λαϊκό κίνημα που ξέρει καλά αυτόν τον φόβο. Τόσο καλά, μάλιστα, ώστε του έχει δώσει και όνομα: "Φάντασμα".
Πρόκειται για το φάντασμα τού παππού Κάρολου, το οποίο απειλεί να ξαναπλανηθεί πάνω από την Ευρώπη...
Από τα ξημερώματα της Δευτέρας προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου, τα οποία έχουν γίνει σμπαράλια με όσα διαβάζω κι ακούω για τα επεισόδια της Κυριακής. Το σύνολο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης έχει αποδυθεί σε εναγώνια προσπάθεια να ταυτίσει τους εγκάθετους κουκουλοφόρους με το διεκδικητικό λαϊκό κίνημα. Ο στόχος είναι σαφής: να χαρακτηριστεί περίπου τρομοκράτης όποιος τολμάει να διεκδικεί ο,τιδήποτε μαχητικά.
Για παράδειγμα, ο "πολύς" και "μεγκάλος" Πρετεντέρης θυμήθηκε την ξεπουλημένη ιταλίδα ευρωαριστερή Ροζάνα Ροσάντα, η οποία είχε εντάξει τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στο "οικογενειακό άλμπουμ της αριστεράς". Ας θυμηθούμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο η αστική διανόηση τσουβαλιάζει στο ίδιο σακί έναν αχταρμά κομμάτων, κομματιδίων και γκρουπούσκουλων, κολλώντας πάνω τους την ενιαία ετικέττα "αριστερά". Και είναι αυτή η ίδια η αστική διανόηση που -τί παράξενο!- στενοχωριέται περισσότερο απ' όλους για τον "κατακερματισμό των αριστερών δυνάμεων" και επιμένει να συναθροίζει τα δημοσκοπικά ποσοστά τους. Πόσο δίκιο είχε η Παπαρήγα όταν είπε "εμείς είμαστε κομμουνιστές, δεν είμαστε αριστεροί"...
Στον πυρήνα τους, πάντως, όλα αυτά τα δημοσιεύματα κρύβουν έναν διογκούμενο φόβο. Ο Πρετεντέρης μίλησε για το ενδεχόμενο "να βυθιστεί η χώρα σε έναν άτυπο εμφύλιο", ο Κασιμάτης αγαναχτεί επειδή "ο αντικομμουνισμός στην χώρα μας δεν είναι αποδεκτός όπως στην Ευρώπη", ο Μανδραβέλης τρομάζει με την διαπίστωση ότι η αριστερή ιδεολογία "έχει ποτίσει βαθιά την χώρα σε επίπεδο παραφροσύνης", ο Θεοδωρόπουλος παρομοιάζει το λαϊκό κίνημα με "θηρίο που σκοτώνει την δημοκρατία", ο Λιακόπουλος χαρακτηρίζει τους κομμουνιστές ως αποτυχημένους που καταφεύγουν στην βία, ο Βαμβακάς (φρέσκο φυντάνι αυτός) φορτώνει το μπάχαλο στην αριστερά και απαιτεί "να αποσυρθεί η κουκούλα τού ιδεαλισμού"... Και έπεται συνέχεια.
Ο ίδιος φόβος άρχισε να φουντώνει σε όλα τα στηρίγματα του αστικού καθεστώτος. Όπως π.χ. στον εισαγγελέα, ο οποίος κινήθηκε εναντίον όσων εμπόδισαν την προχτεσινή ψηφοφορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, κόντρα στον νόμο τής Αννούλας. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα, μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε για κάποιους νόμους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους εφαρμόζουμε (!), παράλληλα δε καταφέρθηκε εναντίον των διαμαρτυρομένων επειδή εμπόδισαν όσους ήθελαν να ψηφίσουν, στερώντας τους την άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος (!!). Δεν εκπλησσόμαστε. Ο συνδυασμός φόβου και επιλεγμένης άποψης περί δημοκρατικών δικαιωμάτων γεννούσε πάντοτε και θα συνεχίσει να γεννάει τέτοια όμορφα ανέκδοτα.
Πάντως, το πρόβλημα της αστικής τάξης δεν είναι ο φόβος αυτός καθ' εαυτόν. Άλλωστε, πάντοτε η αστική τάξη φοβόταν την δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και γι' αυτό φροντίζει να διατηρεί σωρεία κατασταλτικών μέτρων, από υποσχεσιολογία μέχρι ΜΑΤ. Το πρόβλημά της είναι ότι τώρα ο φόβος άρχισε να γίνεται φανερός και κάτι τέτοιο αποτελεί τονωτική ένεση στο λαϊκό κίνημα. Ένα λαϊκό κίνημα που ξέρει καλά αυτόν τον φόβο. Τόσο καλά, μάλιστα, ώστε του έχει δώσει και όνομα: "Φάντασμα".
Πρόκειται για το φάντασμα τού παππού Κάρολου, το οποίο απειλεί να ξαναπλανηθεί πάνω από την Ευρώπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου