Το ζητούμενο δεν είναι να βγούμε στους δρόμους

Το ζητούμενο έτσι όπως έχουνε έρθει τα πράγματα δεν είναι
να βγούμε στους δρόμους, απλώς να μας δουν να διαδηλώνουμε.

Δεν θα σταθώ στις ανούσιες δηλώσεις των τελευταίων ημερών, στην ανήθικη στάση των περισσότερων πολιτικών, στο παιχνίδι της εξουσίας που παίζεται στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού, στις ατελείωτες συσκέψεις επί συσκέψεων που δεν καταλήγουν πουθενά και φυσικά στα νέα μέτρα που προστάζει η τρόικα να πάρουμε προκειμένου να μας δώσει την νέα δόση.

Ίσως και λέω ίσως να τα δεχόμουν όλα αυτά αν είχα από κάποιον την διαβεβαίωση, την υπόσχεση, την σιγουριά ότι όλα αυτά θα αποφέρουν καρπούς και κάποια στιγμή η χώρα θα ανανήψει. Αλλά εδώ δεν συζητάμε για κάτι τέτοιο. Εδώ παίρνουν μέτρα ώστε ο ασθενής, εν προκειμένω η Ελλάδα να πεθάνει. Να μην συνέρθει ποτέ. Εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι. Γιατί παρά τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια και των οποίων ο αντίκτυπος φαίνεται ποικιλοτρόπως η Ελλάδα , οι έλληνες, όλοι εμείς δείχνουμε πως αντέχουμε. Πως θέλουμε να το παλέψουμε για να αναστηθούμε. Αλλά φαίνεται πως άλλα θέλει ο λαός κι άλλα προστάζουν εκείνοι που αποφασίζουν για μας. Κι όσο δείχνουμε να αντέχουμε τόσο σκληραίνει το παιχνίδι, τόσο θα μεγαλώνει η πείνα μας, τόσο θα αυξάνονται οι άνεργοι, τόσο θα γεμίζουν τα πεζοδρόμια από άστεγους, τόσο θα φτωχαίνουμε όλοι μας… κι όταν θα αρχίσουμε να πεθαίνουμε από την πείνα, όταν το πρώτο παιδί θα πεθάνει στο σχολείο του από υποσιτισμό , όταν δεν θα υπάρχει τίποτε πια μέσα στις κασέλες, όταν οι περισσότεροι από εμάς, τους άλλοτε προνομιούχους θα προσερχόμαστε στα συσσίτια τότε, και μόνο τότε μπορεί κάτι να γίνει.


Όταν πια δεν θα έχουμε τίποτε για τίποτε να χάσουμε αφού θα είμαστε ήδη χαμένοι, τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Όταν ο φόβος θα έχει φύγει γιατί ο θάνατος θα είναι δίπλα μας τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Όταν θα κλαίμε για το παιδί που πέθανε από ασιτία γιατί στο κορμάκι του θα βλέπουμε το δικό μας παιδί, τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Όταν το σπίτι που πήραμε με δάνειο βγει στον πλειστηριασμό κι εμείς γίνουμε πρόσφυγες στην ίδια μας την χώρα τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Όταν τα παπούτσια μας τρυπήσουν από τον ποδαρόδρομο και τα ρούχα μας σκιστούν τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Όταν δεν θα υπάρχει πια κάποιος γνωστός να του χτυπήσουμε την πόρτα για λίγα δανεικά και τα παιδιά μας θα πεινάνε τότε θα βγούμε στους δρόμους έτοιμοι για όλα.

Τι σημαίνει το έτοιμοι για όλα; Σημαίνει πως το ζητούμενο έτσι όπως έχουνε έρθει τα πράγματα δεν είναι απλώς να βγούμε στους δρόμους. Το ζητούμενο είναι να είμαστε έτοιμοι να έρθουμε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις, να είμαστε έτοιμοι να χυθεί αίμα, να είμαστε έτοιμοι όταν θα αρχίσουν να απαντούν με αληθινές σφαίρες να μην κάνουμε πίσω και να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε. Τότε ίσως να ανατραπεί αυτό το σάπιο πολιτικό σκηνικό που κυβερνά την χώρα κι ορίζει τις ζωές μας.

Γιατί ακόμη και σήμερα γίνονται διαδηλώσεις και θα γίνουν κι άλλες αύριο και μεθαύριο και πάει λέγοντας. Αλλά το αποτέλεσμα ποιο είναι; Πορεία, συνθήματα, πετροπόλεμος, ρήψη χημικών, ξύλο και μετά ο καθένας σπίτι του. Και ορίζεται νέο ραντεβού για την επόμενη ημέρα. Και φτου πάλι από την αρχή τα ίδια. Και λοιπόν; Τι έγινε; τίνος πρόκειται να ιδρώσει το αυτί; Τι είδαμε να παίρνουν πίσω από τα δεκάδες συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια; Που φάνηκε να περνάει η δύναμη του λαού παρά το γεγονός ότι τα συλλαλητήρια των τελευταίων ετών είναι ογκωδέστατα; Και τι έγινε που χιλιάδες κόσμου φώναζαν έξω από τη Βουλή «να καεί, να καεί, το μπ…… η Βουλή»; Ποιόν από όλους που είναι εκεί μέσα είδατε να παραιτείται από ευθιξία αρνούμενος να συμμετάσχει σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζουν; Πόσους είδατε να χάνουν το ύπνο τους; εγώ προσωπικά κανέναν.

Για αυτό και λέω ότι το ζητούμενο δεν είναι απλώς να μας δουν να διαδηλώνουμε. Πρέπει να μας δουν να πεθαίνουμε για να σταματήσουν. Πρέπει να δουν το αίμα μας στην άσφαλτο για να πάρουν την ευθύνη. Πρέπει τα νοσοκομεία να γεμίσουν με εκατοντάδες τραυματίες για να νοιώσουν στο πετσί τους ότι δεν αστειευόμαστε. Ότι εδώ δεν θα κάνουν ότι θέλουν. Ότι δεν θα παίξουν άλλο με τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας.

Δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω εάν αισθάνεται έστω κι ένας έλληνας έτοιμος να δώσει την ζωή του για να ξεσηκωθούν κυριολεκτικά όλοι οι άλλοι. Δεν ξέρω όμως και πως αλλιώς μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό. Γιατί είναι αυτονόητο ότι στις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούμε ούτε να ελπίζουμε ούτε να στηριχθούμε. Από την άλλη δεν υπάρχει μια νέα κίνηση, ένα νέο πρόσωπο που να μας κατευθύνει, να μας εμπνεύσει να το ακολουθήσουμε. Γίνονται νέες πολιτικές κινήσεις αλλά δεν νοιώθω καμία από αυτές να έχει αυτό το κάτι που χρειάζεται ένας λαός για να ξεσηκωθεί. Δε υπάρχει ο ηγέτης, η φιλοσοφία, η πολιτική ταυτότητα. Όλοι είμαστε ενάντια σε αυτό που υπάρχει χωρίς όμως να βρίσκουμε κάτι καινούργιο που να μας εκφράζει. Κι αυτό με προβληματίζει πολύ.

Σαφώς και πρέπει να κατέβουμε στους δρόμους κι αυτή την φορά. Αλλά μακάρι να ήξερα τον τρόπο που η παρουσία μας θα γινόταν επιτέλους αισθητή, η φωνή μας θα ακουγόταν, ο λόγος μας θα έπιανε τόπο κι η κατρακύλα της χώρας μας θα σταματούσε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι όλα αυτά θα γίνουν μόνο εάν θυσιαστούν ζωές. Άλλος τρόπος ανατροπής του σκηνικού είναι πολιτικός δηλαδή εάν οι πολιτικοί κατάφερναν να συμφωνήσουν κι έβγαιναν σύσσωμοι κι έλεγαν δεν πρόκειται να κάνουμε αυτά που προστάζετε, βγαίνουμε από το ευρώ, τυπώνουμε δραχμές κι ελάτε να πάρετε τα χρωστούμενα τα πράγματα για τον λαό θα ήταν πιο εύκολα. Διότι οι «φίλοι» μας οι ευρωπαίοι είναι σαφές ότι δεν θέλουν να βγούμε από το ευρώ γιατί έτσι θα θέσουμε σε άμεσο κίνδυνο τις αγορές όλου του κόσμου, η ίδια η ευρωζώνη μπορεί και να οδηγηθεί σε διάλυση κάτι που φυσικά οι εταίροι μας δεν θέλουν και φυσικά εάν γυρίσουμε εμείς στην δραχμή μας τότε το ίδιο θα κάνει και η Ιταλία, και η Πορτογαλία, και η Ισπανία κι όλες οι χώρες που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο κι έτσι θα κατέρρεε το χρηματοοικονομικό σύστημα έτσι όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Αλλά ποιος έλληνας πολιτικός έχει τα κότσια να κάνει κάτι τέτοιο;

Ποιος έλληνας πολιτικός μπορεί να πει στους «φίλους» του εάν πάω εγώ στην κόλαση θα σας πάρω μαζί μου;

Ποιος έλληνας πολιτικός νοιάζεται για τη χώρα του περισσότερο από ότι για το δικό του μέλλον;

Δυστυχώς κανείς. Για αυτό και καταλήγω να πω ότι οι ζωές μας εξαρτώνται από το θάνατο μας.

Καλή πορεία.


Γιάννης Αέρας - Νάντια Τριανταφύλλου για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ

 RAMNOUSIA