Κι εγώ ερωτώ.
Γιατί είχαμε ποτέ δημοκρατία?
Η πατρίδα μας στη πορεία της ιστορίας της γνώρισε κάθε είδους χούντα. Κάθε είδους κατοχή. Γνώρισε όλων των ειδών ήρωες και εφιάλτες.
Και στη κάθε χούντα, στη κάθε κατοχή, στο κάθε ξεπούλημα, στο κάθε πόλεμο ο λαός έπαιρνε θέση και μεταμορφωνόταν σε ήρωα , σε εφιάλτη, η σε «αμέτοχο φιλήσυχο πολίτη..»
Η κάθε χούντα , η κάθε ξεπουλημένη κυβέρνηση είχε μεν αντιπάλους αλλά προχωρούσε γιατί είχε τους υποστηρικτές της. Είτε γιατί είχε καταφέρει να ξεγελάσει τα πρόβατα με ψεύτικα ιδεώδη, είτε γιατί τα πρόβατα κοίταζαν το συμφέρον τους και ας πήγαινε να πνιγεί το κοινό συμφέρον, είτε γιατί τα πρόβατα δεν ήθελαν μπλεξίματα και φασαρίες.
Το φοβερό με τη νέα χούντα που έφτασε κι έχει σκοπό να παραμείνει για πολύ, είναι πως σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεν την απασχολεί να έχει φίλους ή εχθρούς γιατί ανήκει σε μια παγκόσμια οργανωμένη κυρίαρχη τάξη που δεν κινείται πλέον κάνοντας προπαγάνδα για μπαμπούλες, τρομοκρατώντας τους πολίτες πως οι μπολσεβίκοι θα έρθουν να σας πάρουν τα σπίτια και να υποτάξουν τη πατρίδα. Ο μπαμπούλας πέθανε. Πέθανε σαν αντίπαλο δέος. Τώρα αν συνεχίσει να υπάρχει σαν όνειρο δεμένο στο μουράγιο στις αριστερές όλου του κόσμου που έχουν φορέσει τα καλά τους και ορκίζονται ησυχία και μη αναμόχλευση των παθών, μέσα στα πουλημένα κοινοβούλια ούτε τους απασχολεί ούτε τους φοβίζει.
Η νέα παγκόσμια δικτατορία έχει μια και μόνο ιδεολογία. Την εξυπηρέτηση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων που ανήκουν στην παγκόσμια ελίτ και την ελεγχόμενη ανθρωπότητα. Αδιαφορεί για εξυπηρετήσεις , για καλοπιάσματα, για ψέματα. Αισθάνεται πανίσχυρη και χωρίς αντιπάλους, συνεπώς μπορεί να θυσιάζει οτιδήποτε προκειμένου να εξυπηρετεί τους σκοπούς της ακόμα κι αυτό το οτιδήποτε είναι ένας ολόκληρος λαός, ο οποίος μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν απαραίτητος σύμμαχος για την πραγματοποίηση των σχεδίων της.
Η τάξη μπήκε. Οι εχθροί εξαφανίστηκαν. Οι λαοί σε ρόλο άλλοτε συνειδητού και άλλοτε ασυνείδητου εφιάλτη ξεπούλησαν τα αποθέματα της ατομικότητας και της ελευθερίας τους , οπότε δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Οι μέχρι πρότινος συνεργάτες των αδίστακτων δοσίλογων και νυν απορημένοι πεταμένοι στο κάλαθο των αχρήστων πολίτες που δεν χρειάζεται πλέον να δωροδοκεί κανείς βιώνουν ένα πρωτόγνωρο εφιάλτη. Συνειδητοποιούν την μηδαμινή αξία που έχουν στα μάτια των αφεντικών τους. Ούτε τη ψήφο τους δεν χρειάζονται πλέον.
Ο μόνος αντίπαλος αυτής της νέας δικτατορίας μπορεί να είναι ένας και μοναδικός. Οι ελεύθερες συνειδήσεις. Οι θαρραλέες συνειδήσεις. Οι απαιτητικές συνειδήσεις. Οι λαοί που θα πολεμήσουν για την συνέχιση της ύπαρξής τους. Οι λαοί που θα πολεμήσουν ενωμένοι απέναντι στον ένα και μοναδικό τελικά αληθινό εχθρό που απειλεί να τους αφανίσει.
Κοινώς μια νέα μορφή ανθρώπου που θα αρνηθεί να γίνει το ασήμαντο μέλος ενός παγκόσμιου σκλαβοπάζαρου, που θα έχει το θάρρος να διεκδικήσει την ελευθερία του και που θα απαιτήσει νέες αξίες ζωής, νέα ηθική, νέα κοσμοαντίληψη αποδεσμευμένη από τον εφιαλτικό άνθρωπο-σκλάβο καταναλωτή των προϊόντων του πλέον άθλιου και χοντρόπετσου συστήματος όπως αυτό που βιώνουμε όλοι τώρα.
Ο μεγάλος αντίπαλος θα είναι όλες εκείνες οι δυνάμεις που θα μπορέσουν να αντλήσουν από το παρελθόν τα φωτεινά παραδείγματα, θα προσπαθήσουν να τα τοποθετήσουν σε ένα νέο και σύγχρονο πλαίσιο ώστε να βρουν εφικτές λύσεις για μια συνολική αντίδραση στον εφιάλτη , και θα οραματιστούν το μέλλον κατανοώντας σε βάθος τις κοσμογονικές αλλαγές που γίνονται πλέον γύρω μας και τα σφάλματα του παρελθόντος που οδήγησαν σε αυτή τη συμφορά.
Η νέα χούντα δεν φοβάται τίποτα χιλιοειπωμένο. Δεν φοβάται καμιά από τις παλιές φάτσες που βλέπει εδώ και χρόνια μπροστά της. Δεν φοβάται τα αντίγραφα μαχών που τελείωσαν ανεπιστρεπτί. Δεν φοβάται ούτε τους απεγκλωβισμένους από την κυριαρχία της διαμαρτυρόμενους αλλά στάσιμους πνευματικά υπηκόους της που μπορεί να τους τρομοκρατεί με τα παλιά κλασικά μέτρα καταστολής ενός παρακράτους που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί κατ΄εντολή αδύναμο να έχει αυτόνομη ολοκληρωμένη σκέψη. Αν μπορούσε να σκεφτεί έστω και στο ελάχιστο τώρα πια θα έλεγε επί τέλους «μα τι ακριβώς πολεμάω? Ποιόν χτυπάω?» Τώρα που δεν έχει καμιά «πατριωτική δικαιολογία» για να δολοφονεί, γιατί απέναντί του αυτοί που φωνάζουν και πολεμάνε αυτή τη στιγμή δεν είναι δεξιοί ή αριστεροί ή ότι άλλο, είναι έλληνες πολίτες που χάνουν την ελευθερία τους και οδηγούνται σε μια μόνιμη σκληρή κατοχή.
Συνεπώς είτε δεν έχουν καμιά αντίληψη της πραγματικότητας είτε απλά δεν είναι παρά υπηρέτες αφεντάδων χωρίς πατρίδα, χωρίς συναισθήματα. Γιατί το να πετάς πάνω σε μια μάνα ελληνίδα με το παιδί της στο χέρι που διαμαρτύρεται για τη φτώχεια της και για το σκλάβωμα της πατρίδας της δακρυγόνα θέλει περίσσια στυγνότητα και ψυχική αδράνεια....
Η ελίτ όμως των τραπεζών, των κατόχων του πλούτου όλου του πλανήτη φοβάται κάτι πιο μεγάλο που δεν έχει την ικανότητα να το εγκλωβίσει ούτε με δακρυγόνα ούτε με απειλές.
Φοβάται αυτό που δεν γνωρίζει, γιατί μόλις γεννιέται. Και κανείς δεν ξέρει τι μορφή θα πάρει μεγαλώνοντας. Θα προσπαθήσει να το καπελώσει, να το βαφτίσει, να το δωροδοκήσει, να το ευτελίσει, να το πατάξει με βίαιους τρόπους. Μη τυχόν και καταφέρει να μεγαλώσει.
Ο αντίπαλος που την κάνει να λειτουργεί σπασμωδικά και να πέφτει σε συνεχή λάθη είναι ο αντίπαλος που δεν έχει γνωρίσει ακόμα αλλά ξέρει πως έχει ήδη γεννηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου