Η τρομοκρατία των σκυμμένων και οι όρθιοι της πλατείας

Γιωργάκη μην πας πλατεία. Εκεί κάνουν άσχημες χειρονομίες.

του Γαλαξιάρχη

Όσο πλησιάζουμε στο κρίσιμο διήμερο της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, τόσο κλιμακώνεται η επίθεση των πολιτικών και μιντιακών ταγών του καθεστώτος, καθώς και της πνευματικής ολιγαρχίας που έχει συστρατευτεί (αν όχι επιστρατευτεί) με το αστικό στρατόπεδο. Αν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες υπήρχαν ακόμη άνθρωποι που θεωρούσαν ότι ο όρος “ταξικός πόλεμος” είναι μία ξύλινη έκφραση μηδενιστικού μίσους της Αριστεράς, θα πρέπει λογικά να έχουν αρχίσει να αναθεωρούν. Αν πάλι όχι, καλό θα είναι να ρίξουν μία ματιά -και με ψυχραιμία- στα όσα γράφουν και εκστομίζουν εναντίον του λαϊκού παράγοντα, και να παρατηρήσει ποιοι και πώς εκφράζουν τις ίδιες απόψεις και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσουν στα απόκρυφα της μαρξιστικής θεολογίας. Τα μόνα που απαιτούνται είναι λίγα ελληνικούλια, λίγο παραπάνω καθαρό μυαλό και ακόμη περισσότερη ψυχραιμία.

Πρώτα από όλα, αυτό που διαπιστώνεται διά γυμνού οφθαλμού είναι ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν συνάδει με τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια, την απεχθάνεται στην ουσία της (και η ουσία της δημοκρατίας δεν είναι “το δικαίωμα να φωνάξεις το σύντροφο Μπρέζνιεφ μαλάκα στην Κόκκινη Πλατεία” όπως έλεγε και ο Βαλαβανίδης ως επικεφαλής του Α2 στο “Λούφα και Παραλλαγή”). Ο λαϊκός παράγοντας, καθώς ενσωματώνει την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, αποτελεί ενοχλητικό ανάχωμα σε περίοδο συστημικής κρίσης. Έτσι, επιστρατεύονται τα ευφυολογήματα του “ανόητου”, “αφελούς”, “απαίδευτου” αλλά και “ένοχου λαού”. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ελέγξει την εξουσία και όποιος επικαλείται τέτοια πράγματα ανήκει στις σκοτεινές και οπισθοδρομικές δυνάμεις του “λαϊκισμού”. Ακόμη και η ελάχιστη αντίδραση στην ταξικότατη επιδρομή(βλ. απολύσεις, μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, υπερφορολόγηση μισθωτών, απονέκρωση του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών) βαφτίζεται προσπάθεια επιτάχυνσης της χρεοκοπίας (σ.σ. κάτι όχι εντελώς λανθασμένο, αρκεί να νοηματοδοτηθεί σωστά ο όρος “χρεοκοπία”, γιατί όντως κάποιοι πρέπει να χρεοκοπήσουν μία και καλή). Στην κορύφωσή της, η ξετσιπωσιά της εξουσίας, θα τους κολλήσει τη δική της ρετσινιά (βλ. οι απεργοί επιδιώκουν τη συντήρηση του διαπλεκόμενου κράτος), τη στιγμή που οι διαδηλωτές, εμφανίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως σύμμαχοι των κερδοσκόπων.

Από την εποχή που ο “καλός συνάδελφος” (κατά το κοινώς λεγόμενο) Τάσος Τέλλογλου ζητούσε την πρόσκαιρη άρση συνταγματικών ελευθεριών έχει μεσολαβήσει πάνω από ένας χρόνος. Η άποψη αυτή πέρασε τότε στα ψιλά -πλην Κανέλη-, όχι γιατί αποτελούσε εξαίρεση του κανόνα, αλλά διότι εκφράστηκε πολύ νωρίς, όταν ακόμη η αστική τάξη παρίστανε το θεματοφύλακα της δημοκρατίας. Τώρα πια όμως δεν κρύβεται κανείς. Όχι μόνο δεν κάνει καν προσπάθεια να κρυφτεί, αλλά αντιθέτως φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί για να τρομάξει τον κόσμο. Παπαχελάς και Μανδραβέλης εγκαλούν την κυβέρνηση για ενδοτικότητα απέναντι στις λαϊκές αντιδράσεις, βαφτίζοντάς τες μάλιστα τρομοκρατία. Πάγκαλος και Ψυχάρης είναι έτοιμοι να καβαλήσουν τα τανκς για να διαφυλάξουν την αρτιότητα της Eurobank. Ακόμη και οι “Ευρωπαίοι εταίροι” ανακινούν τους σκελετούς του φασισμού, τη στιγμή που απαιτούν από το ελληνικό κοινοβούλιο να διακόψει τα καθήκοντά του και τα κόμματα να μετατραπούν σε τάγματα (ασφαλείας) της κυβέρνησης.

Έως και η αμετροεπής βλακεία επιστρατεύεται εναντίον των λαϊκών συμφερόντων και εδώ αναλαμβάνει ρόλο η πνευματική ολιγαρχία των πλήρως ενσωματωμένων και κρατικά επιχορηγούμενων “διανοητών” και “καλλιτεχνών”. Από τα ξερονήσια του Νιόνιου έως τη “χρηστή μεταξική εξουσία” της Κακούρη και από το ανανήψαντα Πορτοκάλογλου έως το νεομακιαβελικό Ράμφο, η παραφουσκωμένη δημαγωγία στο όνομα του ανέξοδου “αντιλαϊκισμού” χτυπάει κόκκινο – το ίδιο και η βλακεία των περισσότερων διαφημιστών του μνημονιακού μονόδρομου. Βέβαια, ως εκ θαύματος, πολλοί από αυτούς, αμέσως μετά τις δηλώσεις τους αποκτούν την πολυπόθητη προβολή σε τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα με την ελπίδα ότι θα επιστρέψουν από την αφάνεια, όμως αυτή είναι μία εντελώς άλλη συζήτηση. Το ζήτημα είναι ότι η ψυχολογική επίθεση βρίσκεται σε πλήρη κλιμάκωση και σε τόσο υπερβολικό βαθμό που δεν αποφεύγει ούτε τη γελοιότητα. Γελοιότητα που μπορεί να αποδειχτεί πολύ χρήσιμη για τον αγώνα, καθώς -όπως ανέφερα παραπάνω- μία απλή παρατήρηση των όσων λέγονται και από ποιους, αρκεί για να καταλάβει και ο πλέον αδαής ποιοι είναι οι σύμμαχοί του και ποιοι οι εχθροί του. Κι όσο πιο γελοίος είναι κάποιος, τόσο πιο ορατός γίνεται.

Και στο αποκορύφωμα της γελοιότητας της ελληνικής διανόησης, το τελευταίο πόνημα του πρώην συζύγου της Βάσιας Παναγοπούλου και νυν τολμητία μεγατόνων Αποστ. Δοξιάδη, ο οποίος τρομοκρατείται τα καλοκαιρινά βράδια από την κακή ανατροφή της πλατείας Συντάγματος. Μίας πλατείας Συντάγματος που ομολογουμένως κινδυνεύει να μετατραπεί σε θεματικό πάρκο, αν δεν κατανοήσει ποια είναι η σημασία της και ο ρόλος που οφείλει πλέον να διαδραματίσει.

Η πλατεία δεν έχει προβληματική ανατροφή, αλλά απροβλημάτιστη αποφασιστικότητα

Κι όμως. Η πλατεία αυτή τη στιγμή είναι σημαντικότερη παρά ποτέ. Γιατί, αν υπάρχει μία πιθανότητα να πλαστούν συνειδήσεις, αυτή είναι. Με τα καλά της και τα κακά της. Με τους γραφειοκράτες της και τους new age κατασκηνωτές της. Με τους τσαντισμένους και τους διαλεκτικούς της. Με τους τουρίστες του σαματά και τους κατόχους επαναστατικών ενσήμων. Με τα σκυλιά της και τα περιστέρια της.

Προσοχή λοιπόν. Το διήμερο της Τρίτης-Τετάρτης δεν είναι περίοδος εσωτερικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Το ανυπόληπτο συνδικαλιστικό κίνημα αποδείχτηκε εντελώς αδύναμο απέναντι στην αποφασιστικότητα του ΠΑΣΟΚ να συνάψει και περάσει το Μνημόνιο (με κάθε μέσο). Τότε, χάθηκε πολύτιμο έδαφος και χρόνος για την εργατική τάξη, αλλάζοντας εντελώς τις συνθήκες και την αφετηρία της πάλης της. Τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως πολυτέλεια, καθώς τίποτε δεν θα είναι ίδιο μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Η επιβολή του και -ακόμη χειρότερα- η ενδεχόμενη εφαρμογή του δεν θα σηματοδοτεί μία ακόμη τακτική ήττα, αλλά αναμφισβήτητα στρατηγική ήττα, καθώς αποτελεί στην πράξη της εγκαθίδρυση του πιο ακραίου (και ανθρωποφαγικού) νεοφιλελευθερισμού που συγκρίνεται μόνο με εκείνον των πιο αιματοβαμμένων ολιγαρχιών της Λατ. Αμερικής.

Καλό θα είναι όμως να γνωρίζει η ποικιλόχρωμη αντίσταση του Συντάγματος, ότι έχει λήξει ο χρόνος και η αποτελεσματικότητα της “πασιφιστικής περιόδου”. Το μεγάλο τεστ της 15ης Ιουνίου απέδειξε ότι όταν η πλατεία φτερνίζεται η κυβέρνηση παθαίνει πνευμονία. Ο τρόμος όμως της εξουσίας συνοδεύεται πάντα (νομοτελειακά) από τερατώδη βία. Στο ενδεχόμενο της ανατροπής, ο “τέταρτος δρόμος του Σοσιαλισμού” θα γεμίσει παλουκοφόρους τρομοκράτες της ΕΛΑΣ ειδικευμένους στο βιοχημικό πόλεμο. Ας μην υπάρχει καμία αυταπάτη, για το αν η καθιστική διαμαρτυρία θα σταματήσει τα (ανάποδα) γκλοπ και τα ασφυξιογόνα. Αν το σκηνικό γίνει συγκρουσιακό, ο κόσμος θα πρέπει να είναι έτοιμος να αμυνθεί ενεργητικά.  Όταν ο Μητσοτάκης στην εκπομπή του Παπαχελά εξέφραζε την πλήρη αδιαφορία του για τους ενδεχόμενους νεκρούς της πλατείας, ήταν απολύτως ειλικρινής (σ.σ. αυτό το καλό έχουν οι κυνικοί). Είναι ένα τίμημα που θα πρέπει να το έχουν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, όταν διεκδικούν τα δικαιώματα και την ελευθερία τους από κάθε μορφή εξουσίας. Άλλωστε η κυβέρνηση και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δεν το κρύβουν πια. Προθερμαίνουν τις μηχανές…

Ας δώσουμε λοιπόν στον κάθε Δοξιάδη να καταλάβει ότι η πλατεία δεν έχει προβληματική ανατροφή, αλλά απροβλημάτιστη αποφασιστικότητα. Ούτως ή άλλως ο κάθε Δοξιάδης, όταν δε ζει σκυμμένος, κρύβεται στην ντουλάπα του. Εμείς, αντιθέτως, είμαστε έξω και όρθιοι!

Ζαphod