Των Ηλία Φωτιάδη και Βασίλη Διαμάντη, ανέργων από το Περιστέρι
Αυξηθήκαμε και πληθύναμε.. Φτάσαμε το ένα εκατομμύριο πια οι άνεργοι, μετρημένοι και πιστοποιημένοι με τη βούλα της κρατικής καταγραφής και την αποδοχή ότι υπάρχουμε και είμαστε το μεγάλο «κοινωνικό» πρόβλημα του συστήματος που κλυδωνίζεται από την πιο μεγάλη και παρατεταμένη κρίση που γνώρισε ποτέ.
Τώρα πια το αποτέλεσμα του σάπιου κόσμου της εκμετάλλευσης, δεν γίνεται να κρυφτεί στο πίσω μέρος της καπιταλιστικής βιτρίνας, να φτιασιδωθεί στους πίνακες των στατιστικών τους στοιχείων, να «εξομαλυνθεί» στα τετράωρα της επισφάλειας και στην γενικευμένη εκ περιτροπής εργασία που μονομερώς αποφασίζουν τα αφεντικά και το κράτος τους και αποδέχονται οι συνένοχοι «κοινωνικοί εταίροι» του εργατοπατερισμού. Η διαρκώς ογκούμενη στρατιά των νεόπτωχων και εξαθλιωμένων εργατών, στερούμενη ακόμη και το «δικαίωμα» της μισθωτής επιβίωσης στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης, εκτός από μια άνευ προηγουμένου ανθρώπινη δυστυχία, μπορεί να γίνει το ακαριαίο μείγμα που μαζί με τα άλλα τμήματα του κοινωνικού αποκλεισμού και τη μαχόμενη εργατική βάρδια θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για τις εξεγέρσεις που έρχονται και τις κοινωνικές ανατροπές που όσο ποτέ άλλοτε είναι επίκαιρες και μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Αυξηθήκαμε και πληθύναμε.. Φτάσαμε το ένα εκατομμύριο πια οι άνεργοι, μετρημένοι και πιστοποιημένοι με τη βούλα της κρατικής καταγραφής και την αποδοχή ότι υπάρχουμε και είμαστε το μεγάλο «κοινωνικό» πρόβλημα του συστήματος που κλυδωνίζεται από την πιο μεγάλη και παρατεταμένη κρίση που γνώρισε ποτέ.
Τώρα πια το αποτέλεσμα του σάπιου κόσμου της εκμετάλλευσης, δεν γίνεται να κρυφτεί στο πίσω μέρος της καπιταλιστικής βιτρίνας, να φτιασιδωθεί στους πίνακες των στατιστικών τους στοιχείων, να «εξομαλυνθεί» στα τετράωρα της επισφάλειας και στην γενικευμένη εκ περιτροπής εργασία που μονομερώς αποφασίζουν τα αφεντικά και το κράτος τους και αποδέχονται οι συνένοχοι «κοινωνικοί εταίροι» του εργατοπατερισμού. Η διαρκώς ογκούμενη στρατιά των νεόπτωχων και εξαθλιωμένων εργατών, στερούμενη ακόμη και το «δικαίωμα» της μισθωτής επιβίωσης στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης, εκτός από μια άνευ προηγουμένου ανθρώπινη δυστυχία, μπορεί να γίνει το ακαριαίο μείγμα που μαζί με τα άλλα τμήματα του κοινωνικού αποκλεισμού και τη μαχόμενη εργατική βάρδια θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για τις εξεγέρσεις που έρχονται και τις κοινωνικές ανατροπές που όσο ποτέ άλλοτε είναι επίκαιρες και μπορούν να πραγματοποιηθούν.