Άλλαξε ο ψυχισμός της κοινωνίας. Δεν πέρασαν οι απειλές, οι συνταγματικές εκτροπές, ούτε η ανοιχτή βία που απείλησε ανθρώπινες ζωές. Τα συναισθήματα ανάμεικτα: Θλίψη, οργή, αίσθημα αδικίας, πείσμα, αλληλεγγύη, ανακούφιση, μαυρίλα αλλά και ελπίδα. Τα κανάλια για άλλη μια φορά ήταν η ηχώ της πολιτικής ορθότητας. Η κτηνωδία της ΕΛ.ΑΣ έγινε γνωστή σε όλους. Το μίσος του κράτους απέναντι στους “υπηκόους” του φάνηκε από τα κενά βλέμματα των οργάνων -δήθεν- της τάξης.
Ο χημικός πόλεμος που μας έκαναν ανερχόταν σε ρίψη 2860 δακρυγόνων\ασφυξιογόνων, ενώ σε μια διαδήλωση ο μέσος όρος ανέρχεται στα 150 περίπου. Η εξουσία έχει τρομοκρατηθεί γι’ αυτό γίνεται πιο βίαιη, παίζοντας τα τελευταία της χαρτιά. Όποτε γυρίζω από το Σύνταγμα, απορώ με όσους πίνουν αμέριμνοι τον καφέ ή το ποτό τους στα περίχωρα του κέντρου. Είναι λες και αγνοούν το τι συμβαίνει, λες και βαδίζουν σε μια εικονική πραγματικότητα. Μ’ αυτούς απογοητεύομαι.
