Χρόνια τώρα παρακολουθώ ένα θέατρο του παραλόγου.Τεράστια κεφάλαια επενδύθηκαν σε χώρες με μεροκάματα μπορμπουάρ και ασφαλιστική – φορολογική νομοθεσία αρχών 18ου αιώνα, με σκοπό την παραγωγή αγαθών. Στη συνέχεια το σύνολο σχεδόν αυτών των αγαθών, μεταφέρθηκε στις πλούσιες χώρες, από τις οποίες είχαν προέλθει τα κεφάλαια, με τεράστια δαπάνη ενέργειας και πόρων, για να καταναλωθεί από τους ¨πλούσιους¨ κατοίκους τους. Και όλο αυτό ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση.
Δεν χρειάζεται να είσαι και πολύ έξυπνος για να καταλάβεις ότι:
1. Αυτή η ιστορία έκανε κάποιους πάρα – πάρα πολύ πλούσιους. (Μια έρευνα στο γκούγκλι θα σας πείσει για τον αριθμό των δισεκατομμυριούχων σήμερα και πριν μερικές δεκαετίες αλλά και για τα ύψη των περιουσιών τους σε σχέση με το κατά κεφαλή εισόδημα των χωρών τους).
2. Η τρύπα πλούτου που προέκυψε από την διάλυση της παραγωγής στις ανεπτυγμένες χώρες, καλύφθηκε αρχικά με δανεισμό (με πληκτρολόγηση χρημάτων για την ακρίβεια), προκειμένου οι ¨πλούσιοι κάτοικοι¨ να συνεχίσουν να καταναλώνουν για λίγο ακόμα. (ρίξτε μια ματιά στα χρέη των ανεπτυγμένων χωρών).
3. Η παραγωγή στις χώρες προορισμούς, έδωσε μια προσδοκία καλύτερης ζωής στους ντόπιους πληθυσμούς. (Όχι δεν το περιφρονώ, ξέρω τι σημαίνει να μην έχεις παπούτσια και πως σου φαίνεται να φοράς, ακόμα και αν χρειάζεται να δουλέψεις σκληρά 30 ώρες ανασφάλιστος για ν’ αποκτήσεις ένα ζευγάρι. Αν δεν ήταν τόσο σημαντικό για τους ντόπιους δεν θα είχε πετύχει).