Η Δικαιοσύνη προσφάτως αθώωσε αστυνομικούς για ξυλοδαρμό ενός φοιτητή και καταδίκασε μία ζαρντινιέρα. Η Δικαιοσύνη προσφάτως χαρακτήρισε παράνομη την απεργία των εργαζομένων στο μετρό, ενώ φυσικά δεν είχε ασχοληθεί με τις απεργίες, κινητοποιήσεις, λευκές απεργίες των δικαστικών.
Όλα αυτά είναι προφανές ότι δεν αρκούν στο τρικομματικό καθεστώς. Βολεμένοι επί δεκαετίες στον ομφάλιο λώρο μεταξύ νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, είχαν μάθει οι εκάστοτε εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας ότι τίποτε και κανείς δε θα τους άγγιζε.
Το μόνο που φοβόταν ήταν μια λαϊκή αντίδραση. Γι’ αυτό και
πάντα φρόντιζαν οι «νοικοκυραίοι» της εξουσίας να προλαβαίνουν να περιβάλουν με όρους όπως «λαϊκισμός» και «αναρχία» τα λαϊκά δικαστήρια. Τα λαϊκά δικαστήρια ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των κυβερνήσεων. Τα ταύτιζαν με σφαγές, λιντσαρίσματα και αυτοδικία. Έχοντας δεμένη χειροπόδαρα και διορισμένη τη δικαστική εξουσία, δήλωναν πάντα την εμπιστοσύνη τους σε αυτήν. Επειδή όμως πάντα φοβόταν μήπως σπάσει ο διάολος κάποιο ποδάρι, φρόντιζαν εκ των προτέρων με διάφορα τερτίπια περί ευθύνης υπουργών να μη φτάσουν οι ίδιοι σε δικαστικές αίθουσες.