Ο φασίστας αντιλαμβάνεται τη σχέση με τους άλλους λαούς μόνο στο πλαίσιο του συσχετισμού δύναμης και αποκλειστικά με όρους ισχύος. Του είναι αδιανόητο να σκεφτεί τη σχέση με τους άλλους με όρους διαλόγου, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και ισότιμης συνεργασίας. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται, ερχόμενος σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία, την εθνική ταυτότητα σαν οχυρό· αιώνιο, στατικό, αναλλοίωτο και διαρκώς απειλούμενο. Ενώ, βλέπει κάθε ξένη πολιτιστική επιρροή σαν εισβολή και αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και όχι σαν όρο εξέλιξης, προσαρμογής και εντέλει επιβίωσης της. Κι όλα αυτά όταν κατά ειρωνεία της ιστορίας, έχει εισάγει ακόμα και την αντίληψή του για την ελληνικότητα από τη ναζιστική Γερμανία.
Σκεπτόμενος με όρους ισχύος και αποδεχόμενος τους κανόνες του κοινωνικού δαρβινισμού και το δίκαιο του ισχυρότερου, έχει μάθει να συνθλίβει τον πιο αδύναμο και να υποτάσσεται στον πιο ισχυρό. Έτσι, ο φασίστας είναι ο παράδοξος αυτός τύπος πατριώτη που μαχαιρώνει τον ξένο όταν έρχεται σαν πρόσφυγας και συνεργάζεται μαζί του όταν έρχεται σαν κατακτητής. Βρίσκεται λοιπόν, στην αρκετά άβολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί αναδρομικά τον πατριωτικό του χαρακτήρα, όταν του ανήκει ένα παρελθόν –και μιλάμε για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου- κατά το οποίο υπήρξε πρώτα φασίστας και μετά Έλληνας, την ίδια στιγμή που η αριστερά οδηγούταν στη συντριβή όντας πρώτα πατριωτική και μετά ταξική.