Ένα ανώνυμο γράμμα ήρθε σήμερα στο inbox μου. Ως γνήσιο τέκνο του Εμπενίζερ Σκρουτζ (πριν τις επισκέψεις κι άλλες γλυκανάλατες σάχλες) προσυπογράφω, δημοσιεύω και κλείνω την πόρτα στη μούρη της, με το στανιό, εύθυμης διάθεσης- με πάταγο. Δώσαμε!
***
Ένα σχόλιο για τα “δώρα” των γιορτών… και για όσα εν δυνάμει και εν αγνοία βαποράκια επιμένουν, ακόμη και εν κρίση να πουσάρουν, διότι περί πούσινγκ πρόκειται.
Για αυτή την ατελείωτη σαβούρα των χρησίμων-άχρηστων προιόντων που είτε ως γκάτζετ έχουν σχεδιαστεί αυστηρά για να καταναλωθούν σαν δώρα και μαρτυρίες αγάπης προς τον αποδέκτη, είτε σαν κάτι πιό καθημερινό έρχονται απλώς να στοιβαχτούν σε ένα ντουλάπι .
Για όλα αυτά τα προιόντα που η αξία χρήσης τους εξαντλείται στο να φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα, βαρετά τη δεύτερη, αδιάφορα την τρίτη και που μέσα στο δεκαπενθήμερο μετατρέπονται σε σκουπίδια.
Για αυτή την ατελείωτη σαβούρα των χρησίμων-άχρηστων προιόντων που είτε ως γκάτζετ έχουν σχεδιαστεί αυστηρά για να καταναλωθούν σαν δώρα και μαρτυρίες αγάπης προς τον αποδέκτη, είτε σαν κάτι πιό καθημερινό έρχονται απλώς να στοιβαχτούν σε ένα ντουλάπι .
Για όλα αυτά τα προιόντα που η αξία χρήσης τους εξαντλείται στο να φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα, βαρετά τη δεύτερη, αδιάφορα την τρίτη και που μέσα στο δεκαπενθήμερο μετατρέπονται σε σκουπίδια.