Ας με συγχωρήσουν σήμερα οι υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων αλλά είπα επί τέλους να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στη κατηγορία εκείνη που δεν έχει καμιά ανάγκη ούτε από μνημόνια, ούτε από παλιά και νέα μέτρα, ούτε από τίποτα, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Είναι η κατηγορία – μοντέλο – της σιωπηλής σφαγής. Της αυτονόητης σφαγής. Οι μισθοσυντήρητοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτό που λέμε, ξεχασμένοι από θεούς κι ανθρώπους. Απολύσεις αυθαίρετες κατά χιλιάδες που χωρίς κανένα σενάριο εξόδου, χωρίς συζήτηση, χωρίς καμιά έστω υποτυπώδη δικαιολογία. Εργασία υπό καθεστώς εκβιασμού, τρομοκρατίας, απόλυτης ασυδοσίας.
Ο ιδιωτικός τομέας, των πολυεθνικών, εργοστασίων, σουπερ μάρκετ, καταστημάτων, αλυσίδων, κολοσσών και νάνων και οποιαδήποτε άλλη σχετική κατηγορία, είναι η πλέον ατόφια μορφή σύγχρονων σκλαβοπάζαρων, απόλυτου ελέγχου, στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων. Από τις πιο ασήμαντες θέσεις μέχρι τα χρυσά παιδιά του, ο εργαζόμενος είναι απλά ένα προϊόν. Ένα ξερό προϊόν. Χρήσιμο ή άχρηστο.
