Ας με συγχωρήσουν σήμερα οι υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων αλλά είπα επί τέλους να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στη κατηγορία εκείνη που δεν έχει καμιά ανάγκη ούτε από μνημόνια, ούτε από παλιά και νέα μέτρα, ούτε από τίποτα, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Είναι η κατηγορία – μοντέλο – της σιωπηλής σφαγής. Της αυτονόητης σφαγής. Οι μισθοσυντήρητοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτό που λέμε, ξεχασμένοι από θεούς κι ανθρώπους. Απολύσεις αυθαίρετες κατά χιλιάδες που χωρίς κανένα σενάριο εξόδου, χωρίς συζήτηση, χωρίς καμιά έστω υποτυπώδη δικαιολογία. Εργασία υπό καθεστώς εκβιασμού, τρομοκρατίας, απόλυτης ασυδοσίας.
Ο ιδιωτικός τομέας, των πολυεθνικών, εργοστασίων, σουπερ μάρκετ, καταστημάτων, αλυσίδων, κολοσσών και νάνων και οποιαδήποτε άλλη σχετική κατηγορία, είναι η πλέον ατόφια μορφή σύγχρονων σκλαβοπάζαρων, απόλυτου ελέγχου, στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων. Από τις πιο ασήμαντες θέσεις μέχρι τα χρυσά παιδιά του, ο εργαζόμενος είναι απλά ένα προϊόν. Ένα ξερό προϊόν. Χρήσιμο ή άχρηστο.
Έχω σταματήσει πλέον να κοιτάζω τα δράματα που παίζονται γύρω μου, γιατί δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου. Την ώρα που γίνεται μια ατέλειωτη συζήτηση σχετικά με τους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ΔΕΚΟ κλπ για το τι ακριβώς θα απογίνουν οι εργαζόμενοι τους, στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι. Υπάρχει μια εργασιακή ζούγκλα που ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήτε τρόπο. Υπακούοντας σε εξοντωτικά ωράρια, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν επιχειρησιακή ανάγκη, απλά επιβολή δύναμης και υποταγής απάνθρωπων διοικήσεων. Υπερωρίες? ανέκδοτο. Μισθοί σύμφωνοι με εργατικές νομοθεσίες? Ανέκδοτο. Απολύσεις κατόπιν συγκεκριμένων κριτηρίων? Ανέκδοτο. Αξιοκρατία? ανέκδοτο. Ασφάλεια, σύνταξη κλπ? ανέκδοτο.
Μια τεράστια κρεατομηχανή που μετράει αυτή τη στιγμή χιλιάδες σκλάβους αφημένους στη κυριολεξία στο στόμα των λύκων. Συνδικαλισμός? Κινητοποιήσεις? Αντίδραση? Ανέκδοτο. Δεν ανασαίνει ψυχή. Τσιμουδιά. Κιχ. Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα. Είναι το λιγότερο τραγικό και φτύσιμο στα μούτρα χιλιάδων ανθρώπων όχι απλά να σφαγιάζονται χωρίς έλεος, αλλά να μην είναι αφιερωμένο ούτε ένα πεντάλεπτο εις μνήμην τους από το σύνολο της υποτιθέμενης ενημέρωσης.
ΟΛΟΙ χωρίς καμιά εξαίρεση , στον ιδιωτικό τομέα, βιώνουμε την μεγαλύτερη επιδρομή ασυδοσίας που έχει γίνει ποτέ. Κάθε μέρα δουλειάς είναι υποψήφια να είναι η τελευταία, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ με το θέμα. Άνθρωποι που δουλεύουν με τρία με τέσσερα κατοστάρικα, άνθρωποι που δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες, άνθρωποι που στα πτυχία τους συμπεριλαμβάνεται από το να προσφέρουν τις γνώσεις τους μέχρι να κατεβάζουν τα σκουπίδια καθώς κατεβαίνουν. Μέχρι το καφεδάκι για το αφεντικό, τα ρούχα του από το καθαριστήριο, το κλείσιμο θέσης στα πολυτελείας ρεστοράν το βράδυ.
Σφηκοφωλιές όπου σαν σκλάβοι υποταγμένοι δουλεύουν όλοι σε ότι παραλογισμό τους ζητηθεί, σε ότι βίτσιο, κομπίνα ή ασυδοσία φαντασιωθεί ο κάθε εργοδότης. Οι υπαλληλίσκοι και τα golden boys, εθισμένοι σε μια συνεχή υποχρέωση εξυπηρέτησης και αποδοτικότητας όπου το σύνθημα είναι ένα. Οι υποχρεώσεις στην επιχείρηση είναι πάνω από οικογένεια, ζωή, υγεία. Βλέπεις ανθρώπους με σαράντα πυρετό να είναι σκυμμένοι στα γραφεία τους καταπίνοντας ασπιρίνες, ανθρώπους που παρακαλάνε να μην αρρωστήσουν, ανθρώπους που δεν μπορούν ποτέ να πάνε στις συγκεντρώσεις γονέων στα σχολεία, που δεν προλαβαίνουν να επισκεφτούν το πατέρα τους στο νοσοκομείο, που δεν μπορούν να οργανώσουν τίποτα γιατί η δουλειά τους στο ξαφνικό μπορεί να τους χρειάζεται να καθίσουν μέχρι τις δέκα το βράδυ, ή να πάνε από τα ξημερώματα.
Και η απόλυση? Ένα κλωτσίδι χωρίς προειδοποίηση, πολλές φορές επακόλουθο όχι μιας κακής απόδοσης αλλά γιατί απλά δεν γουστάρει κάποιος τη φάτσα σου, αντιμίλησες, ή δεν ήσουν αρκετά γλύφτης ή καρφί για να επιβιώσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα όρνια.
Δεν υπάρχει κανένα αφιέρωμα για όλα αυτά τα πλήθη, γιατί δεν ανήκουν στο κράτος. Δεν ανήκουν στους πολιτικούς. Δεν ανήκουν στο πελατειακό κράτος. Ανήκουν ξεκάθαρα στο αφεντικό τους. Που είναι ο νόμος τους. Ο κυρίαρχος της ζωής τους και σε μια τέτοια εποχή που η ανεργία μαστίζει αλύπητα, είναι ο Θεός! Συρτάρια γεμάτα βιογραφικά που περιμένουν να δουλέψουν με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΗ, με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟΔΟΧΕΣ, με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Μακριά από μνημόνια, συζητήσεις και προβληματισμούς με άμεση εφαρμογή ενός προσωπικού μνημονίου για το καθένα, αυθαίρετο, ασύδοτο, στυγνό για να το νιώθεις κάθε λεπτό που περνάς τη πόρτα της δουλειάς.
Σε πλήρη ασυλία όλα αυτά τα καθάρματα που στοιχειώνουν την ιδιωτική εργοδοσία, σε πλήρη ασυλία οι χιλιάδες αυθαίρετες απολύσεις, οι χιλιάδες αδικαιολόγητες μειώσεις μισθών, σε πλήρη ασυλία η ανασφάλιστη εργασία, η νέοι σκλάβοι – το χειρότερο από όλα τα νέα παιδιά – που στις περισσότερες περιπτώσεις πλέον δεν προσλαμβάνονται από μια συνηθισμένη αγγελία, αλλά από γραφεία κορακιών που παραδίνουν σκλάβους σε καλές τιμές, πρόθυμους, εργατικούς και υπάκουους.
Απεργία μεθαύριο? Ανέκδοτο. Δεν θα πάνε στην απεργία. Ούτε οι υπάλληλοι των πολυεθνικών, ούτε τα παιδιά των σούπερ μάρκετ, ούτε οι σκλάβοι των αλυσίδων (κάθε είδους) ούτε τα υπαλληλάκια των διαφόρων επιχειρήσεων, ούτε οι εργάτες από τα εργοστάσια, ούτε οι καθαρίστριες, ούτε οι κούριερ, οι ντελιβεράδες. Δεν θα πάνε οι υπάλληλοι κι οι εργάτες γενικότερα. Αναζητούν ήδη αγωνιωδώς να μάθουν αν θα έχουν απεργία εκείνη την ημέρα τα μέσα μαζικής μεταφοράς μη τυχόν και δεν μπορούν να φτάσουν στην ώρα τους στη δουλειά τους. Στη περασμένη απεργία συνάδελφοι που δεν είχαν λεφτά για ταξί κι αυτοκίνητο έφτασαν με τα πόδια…..
ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΕΤΑΙ ΚΑΝ το θέμα θα απεργήσουμε. Όποιος θέλει το δέχεται όπως το λέω. Όποιος θέλει μπορεί να φαντασιώνεται ότι ηλιθιότητα ελπίζει για να επαναλαμβάνει συνέχεια “όλοι τώρα κάτω” Το όλοι δεν περιλαμβάνει τον ιδιωτικό τομέα παρά μια ελάχιστη αντιπροσώπευση σωματείων, συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων, τους συνδικαλιστές, και φυσικά μερικούς άνεργους που έτσι κι αλλιώς στη ζητιανιά έχουν βγει. Ο σκλάβος δεν κατεβαίνει όχι γιατί θα χάσει ένα μεροκάματο αλλά γιατί έτσι και τολμήσει και κάνει τη μαγκιά να κατεβεί, τέλος το μεροκάματο γενικότερα. Μπορεί να μην του έρθει αμέσως – για να μη βγάλουμε και μάτι – αλλά θα του ρθει σε μια δυο βδομάδες με μια ηλίθια δικαιολογία. Παρακολουθούσαμε όλοι την εξοντωτική απεργία των μεταλλουργών και σκεφτόμασταν πότε θα έρθει η στιγμή που θα τους τσεκουρώσουν. Πόσοι θα φτάσουν ζωντανοί μέχρι το τέλος…. και ήμουν σίγουρη πως θα αργήσει πολύ να επαναληφθεί το “πείραμα” ή για να το πω καλύτερα τα κεφάλια είναι ακόμα περισσότερο χωμένα μέσα τώρα συνειδητοποιώντας πως δεν υπάρχει έλεος κανένα.
Συγχωρήστε μου αυτό το μίνι αφιέρωμα στις στρατιές των δούλων, ούτε έχω καμιά διάθεση να ξεχωρίσω την εξαθλίωση ανά κατηγορίες πληθυσμού, αλλά κάπου έχει αρχίσει και με εκνευρίζει το θέμα της απόλυτης εγκατάλειψης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού που αυτή τη στιγμή ήδη κατακρεουργείται, είναι αντικείμενο απόλυτης εκμετάλλευσης και εξαθλιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο και που φυσικά είναι το 25% ανεργίας που τα κανάλια της συμφοράς αναφέρουν σαν νούμερο, απρόσωπο, ένα νούμερο που κρύβεται πίσω του όλη η αληθινή μνημονιακή επέλαση. Εκείνο το χώρο που τα μέτρα δεν “συζητούνται” αλλά ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ όχι απλά πιστά, αλλά με υπερβάλλοντα ζήλο. Εκεί που δεν υπάρχει σκέψη απόλυσης απλά αλλά κλωτσιά από το παράθυρο. Εκεί που δεν υπάρχει σκέψη μείωσης μισθών αλλά άμεση εφαρμογή τσεκουρώματος χωρίς να ρωτήσει κανείς κανέναν. Εκεί που πλέον οι εργαζόμενοι που αποκαλούνται “απασχολούμενοι” πάνε με το κιλό. Στη κυριολεξία. ΟΤΙ ΠΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΦΡΑΓΚΟ.
Εκεί που έχει πέσει το γελοίο επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας, όπου στα μυαλά των αρπακτικών έχει μία μόνο έννοια. Φτηνιάρικο μεροκάματο, χωρίς ωράριο, με ελάχιστη ασφάλιση, και τσιμουδιά. Σκάσε, δούλευε, πάρε κι ένα κομμάτι ψωμί να φας. Κι τα ανώτερα στελέχη? Ίδιοι και χειρότεροι υποταγμένοι δούλοι που σαν φίδια τσιμπάνε ο ένας τον άλλον, υποκλίνονται μέχρι τα πόδια, γλύφουν τα παπούτσια των μεγάλων αφεντικών για να επιβιώσουν και να αναρριχηθούν σε θέσεις που τελικά θα τους αποφέρουν αγαθά και λούσα που θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις λίγες ώρες που τα μεγάλα αφεντικά θα τους επιτρέπουν να ζουν….
Όταν το μεγάλο ξεπούλημα τελειώσει, τα φιλέτα θα έχουν περάσει σε ικανά χέρια ξένων φυσικά, και το δώρο των μνημονιακών ξεπουλημένων κυβερνήσεων είναι που μαζί με το φιλέτο θα τους έχουν δώσει bonus και τις μάζες των σκλάβων που θα τους αγοράζουν στη κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί. Εκείνους τους σκλάβους που δεν έχουν ούτε επιδόματα, ούτε υπερωρίες, ούτε συνθήκες εργασίας ελεγχόμενες, ούτε ωράριο, ούτε συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας, με μηδέν απαιτήσεις, και μηδέν αντίδραση. Τόσο απλά. Η μόνη λεπτομέρεια που έχουν ακόμα να χειριστούν είναι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα δουλεύουν μέχρι τα 67 ή τα 80? Και όσους αρρωσταίνουν ή παρουσιάζουν κάποιο ελάττωμα να τους απολύουν απλά ή να τους εκτελούν επί τόπου για να μη κυκλοφορεί σκάρτο προϊόν στην αγορά εργασίας?
Καληνύχτα σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου