Τελειώνοντας αυτός ο επεισοδιακός Ιούνης βρίσκει τη χώρα σε κατατονία, 2 βδομάδες μετά τις εκλογές όπου η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους κυβέρνηση υπεύθυνη και καθωσπρέπει.
Υπουργοί και πρωθυπουργοί αρρωσταίνουνε ή παριστάνουνε τους άρρωστους, διορίζονται καινούργιοι στεφανωμένοι από αγιογραφίες αυλικών, τη στιγμή που θα έπρεπε να κάθονται στο σκαμνί για τελεσθέντα εγκλήματα εναντίον της πατρίδας, ο γεροξεκουτης με το ανοιακό βλέμμα εκπροσωπεί τη χώρα στη Σύνοδο των Κορυφαίων (αφεντικών και δούλων) της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός από το κρεβάτι στέλνει επιστολή δουλοπρέπειας στην μαντάμ του Ευρωπαϊκού Οίκου, χειρότερη κι απ’ του Τζήμερου, οι βουλευτές φορώντας τα καλά τους ορκίζονται με όλες τις τιμές και σκυλοφαγώνονται ποιος θα κάτσει μπροστά ή πίσω στα έδρανα, την ίδια στιγμή που άνθρωποι πέφτουν απ’ την Ακρόπολη, απ’ τα μπαλκόνια ή φυτεύουνε σφαίρες στο κεφάλι τους.
Από όσο ξέρουμε, κάνεις πριν από τον Γεράσιμο Κακλαμάνη δεν τόλμησε να διατυπώσει αυτό το επικίνδυνο ερώτημα. Η επικινδυνότητα του όποιου συνίσταται στο γεγονός ότι καταργεί την Ελλάδα ως γεωγραφική έννοια, όχι πως δεν υπάρχει Γεωγραφική Ελλάδα, αλλά δίνει πιο ουσιαστικό περιεχόμενο στην Ελλάδα ως ευρύτερη πολιτιστική έννοια πολύ πιο σημαντική από την γεωγραφία. Στο εντελώς εκπληκτικό βιβλίο του “επί της δομής του Νεοελληνικού κράτους”, που αν διαβαστεί από αυτούς που θα έπρεπε να διαβαστεί, θα προκαλέσει ταραχή μεγάλη, η Ελλάδα ούτε ήταν ποτέ, ούτε είναι και τώρα έννοια με αυστηρό γεωγραφικό περιεχόμενο.
Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.
