Έχουμε την οργή… Μια οργή σαστισμένη που αναζητά ακόμη το μονοπάτι της ενηλικίωσης. Βολοδέρνει μεταξύ της φλόγας, της μουρμούρας, των πανό και του διαδικτύου.
Μια οργή στην εφηβική της ηλικία είναι μια επικίνδυνη οργή. Δικαιολογημένη πέρα ως πέρα αλλά επικίνδυνη. Δεν γνωρίζει ακόμη τους εχθρούς της ή ακόμη κι αν τους γνωρίζει, δεν ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Βροντοφωνάζει την ανάγκη της να τους στείλει εις το πυρ το εξώτερον αλλά δεν έχει κατασταλάξει ως προς τους αντικαταστάτες τους. Όταν γκρεμίζεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να χτίσεις. Όταν καις, πρέπει να είσαι έτοιμος να αναστηλώσεις. Με μπάζα και στάχτες δεν χτίζονται κοινωνίες.
Έχουμε την οργή… Μια οργή μουδιασμένη που αναζητά ακόμη την ταυτότητά της. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ του ανατολίτικου, κοτζαμπάσικου DNA της και των δεκαετιών των χρυσών αγελάδων που είχαν γάλα ευρωπαϊκών λιπαρών και αρώματος.