της Νατάσας Κεφαληνού
Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουνε τα αυτιά μας στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι αδυνατούν να καλύψουν τις καθημερινές διατροφικές τους ανάγκες, τη στιγμή που η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν εκατοντάδες στην αναζήτηση τροφής απ’ τους κάδους των σκουπιδιών, τη στιγμή που παιδιά λιποθυμούν από ασιτία στα δημόσια σχολεία – ακριβώς την ίδια στιγμή το υπουργείο Υγείας εκδίδει εγκύκλιο απαγόρευσης συσσιτίων από μη… αρμόδιους φορείς, εγείροντας λόγους υγιεινής. Μπορεί η παρέμβαση αυτή να μοιάζει παράλογη, ωστόσο ξέρει τι κάνει ο υπουργός. Επιδιώκει το μονοπώλιο στο… τσουκάλι να το έχουν αποκλειστικά οι «θεσμικοί» και πιο συγκεκριμένα Εκκλησίες, Δήμοι, ΜΚΟ και λοιποί Φαρισαίοι διαπλεκόμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τον κρατικό μηχανισμό και το υπουργείο Υγείας..
Έτσι είναι: στην Ελλάδα της πολιτικής κρίσης μπορεί ο «πονηρός πολιτευτής», ο βουλευτής και ο υπουργός να αδυνατούν να σου εξασφαλίσουν ένα ρουσφέτι, μια θέση στο Δημόσιο κ.λπ. κ.λπ. αλλά όσο να ‘ ναι ένα πιάτο φαί μπορούν να στο παράσχουν (άξιος ο μισθός τους). «Άλλωστε δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει» σκέφτηκε ο ευαίσθητος υπουργός Υγείας…