Αγαπητέ αναγνώστη.
Πριν μήνες πληροφορήθηκα ότι εδώ και χρόνια μέσα στην εθνική πινακοθήκη υπήρχε ένας αληθινός Picasso. Μόλις το έμαθα, σοκαρίστηκα! Έφτασα στο σημείο να μη μπορώ να κοιμηθώ, ώσπου πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα τον έκλεβα.
Από εκεί και πέρα λίγο-πολύ ξέρεις πως εξελίχθηκε η ιστορία…
Τώρα, έχω στο σαλόνι μου ένα έργο που αξίζει εκατομμύρια. Μάλλον θ’ αργήσω να τον πουλήσω, άλλα μέχρι τότε θα το παίζω μούρη σε όλους τους γνωστούς και φίλους μου.
Θα με κατηγορήσεις για φιλοχρήματο εγωιστή ή για κλέφτη ενός δημόσιου αγαθού, άλλα ξέρεις κάτι; Είσαι υποκριτής.
Αν είχες, όπως εγώ, τα μέσα και το θάρρος, θα τον είχες κλέψει πολύ πιο πριν από εμένα. Όχι, θα σε χάλαγε…
Μου απαντάς : «Λες βλακείες! Δε θα με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα ή η μόστρα στον κοινωνικό μου περίγυρο, με ενδιαφέρει καθαρά η καλλιτεχνική του αξία ως έργο.»
Ορίστε ο πίνακας:
Πες μου ρε! Τι το καταπληκτικό βλέπεις εδώ;
Από εκεί και πέρα λίγο-πολύ ξέρεις πως εξελίχθηκε η ιστορία…
Τώρα, έχω στο σαλόνι μου ένα έργο που αξίζει εκατομμύρια. Μάλλον θ’ αργήσω να τον πουλήσω, άλλα μέχρι τότε θα το παίζω μούρη σε όλους τους γνωστούς και φίλους μου.
Θα με κατηγορήσεις για φιλοχρήματο εγωιστή ή για κλέφτη ενός δημόσιου αγαθού, άλλα ξέρεις κάτι; Είσαι υποκριτής.
Αν είχες, όπως εγώ, τα μέσα και το θάρρος, θα τον είχες κλέψει πολύ πιο πριν από εμένα. Όχι, θα σε χάλαγε…
Μου απαντάς : «Λες βλακείες! Δε θα με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα ή η μόστρα στον κοινωνικό μου περίγυρο, με ενδιαφέρει καθαρά η καλλιτεχνική του αξία ως έργο.»
Ορίστε ο πίνακας:
Πες μου ρε! Τι το καταπληκτικό βλέπεις εδώ;