Ήταν του Αγίου Νικολάου, 6 Δεκεμβρίου 1990, όταν έφυγε ο Παύλος, ο Σιδηρόπουλος, ο δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, ο Φυσικομαθηματικός, ο άγιος κι ο αλήτης, ο πρίγκιπας του ροκ με το μοναχικό του μπλουζ, ο τελευταίος ήρωας, ο ασυμβίβαστος, τα πάντα, φίλε μου, είναι φλου...
Κλείνω στόμα και μύτη
τους βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και, γελώντας, μαλλιά…
Θυμάμαι την κηδεία του στον Κόκκινο Μύλο, την κηδεία της ψυχής μας, όπως είχα πει τότε στον ΗΧΩ FM. Αυτό που πάντα θα θυμάμαι είναι ότι ο Παυλίτο τραγουδούσε σαν να 'ταν η τελευταία φορά και πετούσε τα βράδια - όταν οι άλλοι είχαν κοιμισμένα τα κορμιά, τα μυαλά και τις συνειδήσεις τους - πάνω από την Κυψέλη και τα Εξάρχεια. Ρε Παύλο, πού να γυρίζεις;
Σήμερα, εδώ στο e-tetRadio.gr, φίλοι και γνωστοί, θαυμαστές κι ακροατές, γράφουμε για εκείνον. Έτσι, για να μην ξεχάσουμε ότι τον θυμόμαστε, σαν ένα κεράκι που πάντα θα καίει στη θύμησή του…
Κλείνω στόμα και μύτη
τους βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και, γελώντας, μαλλιά…
Θυμάμαι την κηδεία του στον Κόκκινο Μύλο, την κηδεία της ψυχής μας, όπως είχα πει τότε στον ΗΧΩ FM. Αυτό που πάντα θα θυμάμαι είναι ότι ο Παυλίτο τραγουδούσε σαν να 'ταν η τελευταία φορά και πετούσε τα βράδια - όταν οι άλλοι είχαν κοιμισμένα τα κορμιά, τα μυαλά και τις συνειδήσεις τους - πάνω από την Κυψέλη και τα Εξάρχεια. Ρε Παύλο, πού να γυρίζεις;
Σήμερα, εδώ στο e-tetRadio.gr, φίλοι και γνωστοί, θαυμαστές κι ακροατές, γράφουμε για εκείνον. Έτσι, για να μην ξεχάσουμε ότι τον θυμόμαστε, σαν ένα κεράκι που πάντα θα καίει στη θύμησή του…