Κάθε απεργία, κάθε κινητοποίηση, κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, έχει να αντιμετωπίσει τη γνώριμη, πλέον, σπέκουλα:
«Πλήττεται ο τουρισμός»!
Αυτοί, βέβαια, που κατηγορούν τους απεργούς ως «σαμποτέρ» (!) του τουρισμού, στην πραγματικότητα αγωνιούν μη θιγούν τα κέρδη τους.Σε ένα σύστημα, όπου βασιλεύει η ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής, είναι προφανές ότι τα μονοπώλια έχουν καπαρώσει ως «ιδιοκτησία» τους (!) ακόμα και τον ήλιο και τη θάλασσα!
Συνεπώς, η λεγόμενη και «τουριστική βιομηχανία» ανήκει σε εκείνες τις δραστηριότητες που το δικαίωμα στην ξεκούραση και την αναψυχή το έχει μετατρέψει σε εμπόρευμα.
Ως εκ τούτου, τα μονοπώλια το τελευταίο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι για το πώς (δίκαια πάντα) θα... μοιράσουν σε όλη την ελληνική κοινωνία τα οφέλη από την προσέλκυση τουριστών στη χώρα.
Οσο για τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, όσο περισσότερο επιτίθενται στις απεργίες για τα «προβλήματα στον τουρισμό», τόσο λιγότερο (καθόλου, δηλαδή) νοιάζονται για το γεγονός ότι εκατομμύρια Ελληνες έχουν βυθιστεί σε τέτοια ανέχεια που ούτε για μια μέρα το χρόνο δεν μπορούν πλέον να αποδράσουν για το άπιαστο όνειρο των διακοπών.
Σε μια χώρα που κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, που λεηλατούνται τα λαϊκά εισοδήματα, σε μια χώρα που πνέει ο λίβας της φοροληστείας, όπου περικόπτονται μέχρι και τα κουπόνια κοινωνικού τουρισμού (!), οι κοπτόμενοι για τον τουρισμό, δεν απαντούν:
Ποιος φταίει που το 50% των λαϊκών νοικοκυριών της χώρας δεν μπορεί να κάνει καθόλου διακοπές;
Ποιος φταίει που η συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν μπορεί να ελπίζει ούτε σε κάποια «διήμερα απόδρασης» πλέον;
