Βγήκε από το καπνισμένο μπαρ όπου πριν έβλεπε τις σκέψεις του να κολυμπούν στο βάθος ενός ποτηριού bourbon. Γέλασε πικρά ενώ η μουσική της μπάντας ακόμη αντηχούσε στο μυαλό του, ή μάλλον σε μια θάλασσα όπου οι αναμνήσεις μάθαιναν κολύμπι στην ελπίδα. Η φυσαρμόνικα, η κιθάρα και το πιάνο είχαν υφάνει στην καρδιά του μια μελωδία, που όσο λυπημένη κι αν ήταν ένιωθε την συντροφιά της πιο κοντινή απ’ οτιδήποτε άλλο εκείνη την νύχτα. Μια νύχτα που θα γεννούσε την νέα μέρα.
H προηγούμενη ημέρα ήταν από αυτές που θα ήθελε να ξεχάσει. Που κάθε άνθρωπος στην θέση του θα ήθελε να σβήσει από το ημερολόγιο της ζωής του. Έκατσε στο παγκάκι που έβλεπε προς την παραλία. Το τραγούδι έπαιζε ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή, ένιωσε πως δεν ήταν μόνος. Γύρισε αριστερά-δεξιά το κεφάλι του, αλλά δεν υπήρχε κανείς.
Ξάφνου, ένα μικρό κορίτσι τον πλησίασε. Άνοιξε τα χέρια του και μέσα στις μικροκαμωμένες χούφτες του ακτινοβολούσε ένα φως που αν το πλησίαζες πολύ μπορούσε να σε κάψει. “Πάρ’το” του είπε. Κοίταγε αποσβολωμένος. Τρομαγμένος από το φως. Το κορίτσι ήρθε πολύ κοντά του και έβαλε το φωτεινό αντικείμενο με το ένα της χέρι μέσα στο δικό του.
“Τι είναι αυτό;” ρώτησε χωρίς να πάρει απάντηση. Άνοιξε το χέρι του και είδε ότι κρατούσε έναν μικρό ήλιο.
Τότε το κορίτσι μίλησε: “Τα πράγματα για σένα δεν είναι όπως ήταν, αλλά η ζωή σου έχει αξία. Ακόμη συμβαίνουν θαύματα γύρω σου, ποτέ δεν τα παρατηρούσες, τώρα έτυχε σε σένα ένα, γιατί το πένθος σου σε έκανε πιο ανοιχτό σε ακραία ερεθίσματα. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά προς τον ήλιο…”.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ο ήχος του ξυπνητηριού ήταν το ίδιο ενοχλητικός με τα κοκόρια πριν κάνα μισάωρο. Το έκλεισε και ντύθηκε βιαστικά. Οι εικόνες από την χθεσινή νύχτα ήταν έντονες. “Αποκλείεται…” έλεγε στον εαυτό του ενώ έπλενε το πρόσωπο στον νιπτήρα, “…το ονειρεύτηκα”.
Βγήκε από το σπίτι κατευθυνόμενος στο φορτηγάκι της δουλειάς. Η διαδρομή ανάμεσα από τους αγρούς με τα στάχυα και τα καλαμπόκια πάντα τον ηρεμούσε. Κοίταξε τον ήλιο, σήμερα έμοιαζε πιο λαμπερός. Ξαφνικά ένα ιπτάμενο αντικείμενο έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό και μετά από λίγο κι άλλο και ακόμη περισσότερα, με καθοδική πορεία.
Και μετά ήταν σαν ο ήλιος να μεγάλωσε απότομα και να γέμισε όλο τον κόσμο με το φως του. Η σάρκα του κάηκε, πριν καταλάβει το οτιδήποτε. Το τοπίο γύρω μετατράπηκε σε μια απέραντη έρημο. Το τελευταίο πράγμα που είδε, ήταν το πρόσωπο την νεκρής γυναίκας του. “Θαύματα συμβαίνουν….” του είπε.
nal.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου