Μέσα στον γενικό χαμό και τον συνεχή βομβαρδισμό από “νέα” για τα spreads, τα επιτόκια, τους δανειστές και το κακό συναπάντημα, οι Έλληνες έχουν αποκτήσει ανοσία στις δυσάρεστες ειδήσεις. Φαινόμενο πληροφοριακού μιθριδατισμού. Κάποτε, όλοι έβγαιναν στους δρόμους όταν θίγονταν τα συμφέροντά τους πολύ εύκολα, σήμερα που η τρόικα-κανίβαλος κόβει και τα αυτονόητα, κανείς δεν διαμαρτύρεται. Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, δώρα και εργασιακά δικαιώματα ισοπεδώθηκαν κάτω από τις ερπύστριες των λογιστικών. Όλα πωλούνται, όλα αγοράζονται. Μέχρι και συνειδήσεις. Και γι ‘αυτό εγείρεται το ερώτημα: “Γιατί κανείς δεν αντιδρά;”.Aυτά έγραφα πριν περίπου ένα μήνα, όταν επεξεργαζόμουν κείμενο, προσπαθώντας να καταγράψω τους πιθανούς λόγους της ελληνικής παθητικότητας. Χαίρομαι που τα γεγονότα με πρόλαβαν και με διέψευσαν πριν το δημοσιεύσω.
Η αλήθεια είναι ότι διαβρώθηκε η φυσιογνωμία όλης της κοινωνίας. Άλλαξε ο ρόλος της οικογένειας, η αντίληψη του ατόμου περί συλλογικής δράσης, ενώ η ατιμωρησία πολιτικών προσώπων έκανε πολλούς να χάσουν την πίστη τους στην όποια δικαιοσύνη. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να αλλοιώσουν την αυτοσυνειδησία ενός ολόκληρου λαού, σε συνδυασμό με την μαζοποίηση από την υλική ευδαιμονία. Το σύστημα, κατάφερε να προβάλει τις αξίες του ως μόνες άξιες. Η καθημερινότητα έπαψε να νοηματοδοτείται. Οι ανάγκες των media δεν συμβιβάζονται με αυτές της άμεσης, αληθινής δημοκρατίας. Ο φασισμός επιβλήθηκε στην κοινωνία με φανταχτερό τρόπο. Αν η πολιτική καθορίζεται από αισθητική, τότε υιοθέτησε αυτή μιας τσούλας. Μην υποτιμάτε τον ρόλο των ΜΜΕ σ’ αυτή την κατάσταση. Προέβαλλαν έναν ευνουχισμένο τρόπο ζωής, πουλώντας τα πάντα σαν χυλό σε ένα πακέτο που στερεί την δυνατότητα γνώσης. Ίσως γι’ αυτό στις λαικές συνελεύσεις του Συντάγματος δίνεται τόσο μεγάλη σημασία στα ΜΜΕ. Συν βέβαια ότι πάντα είχαν διαπλεκόμενο ρόλο.
Στην περίπτωση της χώρας μας, το πείραμα του νεοφιλελευθερισμού προχώρησε παραπάνω, προσπαθώντας να βρει νέους τρόπους αποδόμησης και εκμετάλλευσης προς τέρψη των τραπεζικών\επιχειρηματικών κολοσσών. Ως τώρα μόνο το γνωστικό μας επίπεδο είχε επαφή με την πραγματικότητα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα επλήγησαν με προκλητικό τρόπο και οι αδικίες αποτέλεσαν κομμάτι της ρουτίνας. Ο εξουσιαστές έπεισαν τους λαούς ότι είναι μάζες χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα. Ή με στρεβλή. Και δεν αναφέρομαι στην εθνική.
Η μεγαλύτερη παγίδα, είναι ότι οι εξουσιαζόμενοι αναγνώριζαν τόσα χρόνια δικά τους ιδανικά (;) στους εξουσιαστές τους, εμπλεκόμενοι συναισθηματικά μαζί τους, παρά το ότι κατά βάθος τους εχθρεύονταν. Έτσι αποκρύπτονταν η ταξική διαφορά μεταξύ τους. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια φρουδική προσέγγιση, για την κηδεμόνευση της κοινωνίας. Σ’ αυτό το στάδιο που βρισκόμαστε, το “κίνημα των αγανακτισμένων” κινδυνεύει μόνο από αντίστοιχες “κηδεμονίες”. Δεν εννοώ μόνο από καπελώματα, αλλά και για την προσοχή δημιουργίας ενός νέου μύθου. Οι μάζες θέλουν να πιστεύουν μύθους και δεν μπορούν να πορευτούν χωρίς αυτούς.
Ο βομβαρδισμός από συγκεκριμένα συνθήματα και εικόνες, μπορεί να μας εγκλωβίσει. Έτσι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις βούληση και επιβολή. Για το σύστημα, οι μικρές ανταρσίες είναι ανώδυνες. Ο Ρίτσος έγραφε “Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει, παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του”.Eίναι μια ιστορική ευκαιρία. Όμως το σύστημα δεν έχει ακόμη κάνει την επίθεσή του. Η καταστολή είναι η πιο απλή σκέψη που μπορεί να γίνει την παρούσα στιγμή. Οι εκβιασμοί και η λάσπη θα συνεχιστούν. Η αγανάκτηση-είτε αρέσει είτε όχι ως όρος σε κάποιους-αποτελεί την κινητήρια δύναμη κάθε αντίστασης. Όταν οργιζόμαστε, γινόμαστε περισσότερο αφοσιωμένοι και επίμονοι, μαχητικοί και αποκτάμε πίστη. Οι χρονικές περίοδοι και οι διαφορετικές συνθήκες δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Η παραγωγή πολιτικής έπεται της απελευθέρωσης. Ζυμώνεται στους δρόμους.
Το ρεύμα της ιστορίας συναντήθηκε μαζί μας. Η αγανάκτηση οδηγεί σε θέληση για ανάκτηση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Από εδώ και πέρα χρειάζεται προσοχή. H ελεύθερη σκέψη θα νικήσει. Κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος να κάνει την υπέρβαση πρώτα απέναντι στον εαυτό του. Τόσα χρόνια δεν μας σέβονταν. Δεν τους ενδιέφερε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τώρα θα φοβούνται. Ας κάθονται στα πολυτελή σπίτια, ας κυκλοφορούν με συνοδείες, ας κάνουν δηλώσεις από γραφεία και αίθουσες τύπου.
Ο μεγάλος τους φόβος ήταν πάντα μήπως ο λαός συζητάει και σκέφτεται. Μήπως από θεατής γίνει συμμετέχων. Η κοινωνία τους διώκει. Η αδικία και η ατιμωρησία πρέπει να δικαστούν. Οι ανίκανοι πολιτικάντηδες που ισοπέδωσαν τα πάντα θα λογοδοτήσουν και θα κλειστούν στην Βουλή, όχι από τον λαό, αλλά από το ίδιο το τέρας που τάιζαν με σκάνδαλα, μίζες, ασυλίας και πουλημένης δικαιοσύνης. Οι μέρες τους είναι μετρημένες.
http://strangejournal.wordpress.com
