Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού οι μάσκες έπεσαν τελειωτικά. Υποσχέσεις για ευημερία, ανάπτυξη, για κράτος πρόνοιας, για οικονομική αυτάρκεια, για εργασία και κοινωνική ασφάλιση σε όλους, έχουν πέσει στο κενό.
Αντίθετα, ραγδαία αύξηση της ανεργίας, συνεχείς μειώσεις μισθών, αύξηση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, πληρωμή ακόμα και στα επείγοντα των νοσοκομείων, κλείσιμο σχολείων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, καθημερινά λουκέτα σε μικρές επιχειρήσεις και πολλά άλλα έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Ή αλλιώς: το κράτος έχει κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία.
Η εξήγηση ότι όλα αυτά γίνονται για την σωτηρία της χώρας, είναι κάτι παραπάνω από οξύμωρη! Πώς μπορεί να σωθεί μία χώρα όταν οι μισοί κάτοικοί της είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι ή χαμηλόμισθοι; Προφανώς όταν οι πολιτικοί, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα αφεντικά κι οι μεγαλοδημοσιογράφοι μιλάνε για “σωτηρία της χώρας” εννοούν την δικιά τους σωτηρία και όχι της κοινωνίας.