Αναδημοσίευση από athens indymedia
***
Καλαμάτα Μάϊος 1945
Η οικογένεια αντάρτη του ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται κατά την διάρκεια συνεχόμενων διωγμών. Ήταν όμως μετά τη λήξη του πολέμου όπου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρίσκονται στο στόχαστρο των αντιδραστικών δυνάμεων με αποτέλεσμα να φυγαδεύονται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Εκείνη τη περίοδο και κατά την προσπάθειά του να διαφύγει στην Αθήνα συλλαμβάνεται αντάρτης του ΕΛΑΣ Πελ/σου στο λιμάνι της Καλαμάτας από άντρες του Λιμενικού. Κατά τη μεταφορά του στο τμήμα και αφού έχει αντιληφθεί ότι μόνο ο θάνατος τον περίμενε επιτίθεται στους λιμενικoύς και καταφέρνει να αποδράσει. …
Την ίδια μέρα ο πατέρας, ο αδερφός και η μάνα του οδηγούνται στο τμήμα. Αφού πρώτα τους δείχνουν τους ξυλοκοπημένους λιμενικούς (που τους έχει χτυπήσει ο Ελασίτης) τους ξεκαθαρίζουν ότι θα γίνουν πολύ χειρότερα. Ξυλοκοπούνται και δέχονται συνεχώς ερωτήσεις για τον αδερφό-γιο τους. Απειλούνται με φυλάκιση μέχρι και με θάνατο. Όταν τελικώς καταλαβαίνουν οτι δεν υπάρχει περίπτωση να αποσπάσουν κάποια πληροφορία τους αφήνουν ελεύθερους ελπίζοντας ότι θα τους οδηγήσουν στον διαφεύγοντα αντάρτη.
Η συνέχεια της ιστορίας αυτής βρίσκει τον άνθρωπο που απέδρασε να συμμετέχει στον εμφύλιο στην 3η Μεραρχία των Νεκρών, και τελικώς σκοτώνεται – μαζί με τους επτά εναπομείναντες συντρόφους του-στο βουνό, μετά από μάχη με ταγμασφαλίτες. Η οικογένειά του δέχεται συνεχείς διωγμούς με αποτέλεσμα να διαφύγουν όλοι στην Αθήνα για να βρουν καταφύγιο. Ο εμφύλιος τελειώνει και η οικογένεια του αντάρτη θα συνοδεύεται για την υπόλοιπη ζωή τους-περήφανοι- με την ιστορία του ΕΛΑΣ. Αυτό αποτέλεσε και εισητήριο διαρκείας για την μόνιμη στοχοποίηση τους.
Αθήνα Φεβρουάριος 2013
Η αδερφή μου, μαζί με έναν φίλο μου, προσαγάγωνται το βράδυ της σύλληψής μου και οδηγούνται στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Μία «επιχείρηση» με κουκουλοφόρους τους αντιτρομοκρατικάριους που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια της υπόλοιπης οικoγένειας μου, όπου βρέθηκε η αδερφή μου μαζί με τον φίλο μου δεμένοι πισθάγκωνα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο δείχνοντας ξεκάθαρα την εκδικητική μανία που χαρακτηρίζει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Οδηγούνται λοιπόν στον 12ο και κρατούνται εκεί μέχρι τα ξημερώματα. Δέχονται συνεχώς ερωτήσεις για μένα που συνοδεύονται με χυδαία σχόλια, τόσο προς την αδερφή μου όσο και προς τον φίλο μου.
Παράλληλα γίνεται εισβολή σε σπίτι φίλων μου, με την πρόφαση ότι έμενα εγώ εκεί. Ένα σπίτι που έχω επισκεφτεί συνολικά 10 με 15 φορές στη ζωή μου και δεν έχω ποτέ διανυκτερεύσει εκεί. Μπούκαραν λοιπόν με μία αντίστοιχη επιχείρηση εντυπωσιασμού, αντιτρομοκρατικάριοι, κάνουν το σπίτι άνω κάτω και κατάσχουν διάφορα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που μένουν εκεί. Δεν ξέρω αν στη συνέχεια της ιστορίας θα ακολουθήσει η ίδια ένταση που ακολούθησε τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα.
Φυσικά και είναι διακριτές οι ουσιαστικές διαφορές στις συνθήκες τότε και τώρα, όμως οι τακτικές παραμένουν ίδιες μέχρι και σήμερα στο κλίμα της τότε εμφυλιακής Ελλάδας.
Η παράθεση αυτών των δυο ιστοριών γίνεται για την ανάδειξη των κοινών σημείων στις τακτικές της εκάστοτε εξουσίας. Φυσικά αποτελούν έναν κόκκο σκόνης σε ολόκληρη την θύελλα στην ιστορία της καταπίεσης , δεν τις αναφέρω υπό την μορφή καταγγελίας αλλά οργισμένης κραυγής προς τους υπνωτισμένους από τη δημοκρατία πολίτες. Δεν σκοπεύω στην ανθρωπιστική τους ευαισθητοποίηση αλλά στην ουσιαστική αφύπνισή τους.
Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία ότι μετά από κάθε σύλληψη κάποιου αναρχικού αγωνιστή ακολουθεί στενή παρακολούθηση και συνεχής παρενόχληση τόσο στο συγγενικό όσο και στο ευρύτερο φιλικό-συντροφικό περιβάλλον. Αυτή είναι μία τακτική που ακολουθείται χρόνια και στόχο έχει αφενός την τρομοκράτηση των ανθρώπων που περιβάλλουν έναν αγωνιστή και αφετέρου την δημιουργία υπόπτων και εν δυνάμει ενόχων. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι διωκτικές αρχές αναβαθμίζουν συνεχώς τις τακτικές στοχοποίησης και άμεσης παρενόχλησης του κοντινού περιβάλλοντος αγωνιστών σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, όπως έγινε και στην περίπτωση της σύλληψής μου. Αρχικά η απαγωγή της αδερφής μου και του φίλου μου και η πολύωρη ταλαιπωρία τους στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, οι συνεχόμενες παρακολουθήσεις φίλων μου και συγγενών μου, με αποκορύφωμα την αναίτια και ανεξήγητη εισβολή στο σπίτι ανθρώπων που διατηρώ φιλικές σχέσεις, όλα αυτά συμβάλλουν στο συνολικότερο δόγμα πυγμής που προωθεί η κυβέρνηση. Είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους ανθρώπους που στέκονται αλληλέγγυοι με τους αγωνιστές ότι αποτελούν στόχο και οι ίδιοι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έχουμε δει και στο πρόσφατο παρελθόν τις επαίσχυντες διώξεις ανθρώπων από το περιβάλλον αγωνιστών. Μία τακτική τρομοκράτησης και συκοφαντισής που δεν έχει ως μόνο στόχο το άμεσο πλήγμα αυτών, αλλά και την κάμψη τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε φυσικό επίπεδο του ίδιου του αγωνιστή.
Δυστυχώς είναι και αυτό το τίμημα της επίθεσης στο σύστημα. Ένα τίμημα που τίθεται διαχρονικά και έχει υπάρξει αρκετές φορές στο παρελθόν σύστημα πίεσης για αγωνιστές σε όλο το κόσμο.
Η αδυναμία λοιπόν του εχθρού να τσακίσει πνευματικά και σωματικά τους εξεγερμένους τον οδηγεί σε πλευρικά χτυπήματα στον κύκλο των ανθρώπων αυτών. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να ατσαλώνουν τις συνειδήσεις μας και να δημιουργούν άρρηκτες σχέσεις μεταξύ αγωνιστών και αλληλέγγυων. Η εξουσία δεν κατέχεται, ασκείται και είναι το βίωμα αυτής της καταπίεσης που δίνει συνεχώς τροφή στην οργή που έχουμε μέσα μας και μεγαλώνει.
Πόσο ακόμα θα χρειαστεί για να φουντώσει και να πνίξει ότι εχθρεύεται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Ή ΚΑΘΟΛΟΥ.
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Kορυδαλλός, Ά Πτέρυγα, Απρίλιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου