Κίνηση Ενάντια στην Αστυνομική Αυθαιρεσία και τα Βασανιστήρια

….

Την πρώτη της δημόσια εμφάνιση έκανε την Τρίτη 9 Απριλίου, η νεοσύστατη Κίνηση Ενάντια στην Αστυνομική Αυθαιρεσία και τα Βασανιστήρια με συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στο κτίριο όπου στη διάρκεια της χούντας βρίσκονταν οι χώροι βασανιστηρίων του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Στην Κίνηση συμμετέχουν οργανώσεις όπως η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα κ.ά. Διακηρυγμένος σκοπός της Κίνησης είναι «να αποτελέσει αξιόπιστη αναφορά για ενημέρωση ενάντια στην αποσιώπηση καθώς και η επιτόπου παρέμβαση συνεπικουρούμενη από ομάδες γιατρών και δικηγόρων».

Αφορμή για τη δημιουργία της Κίνησης αυτής στάθηκε το περιστατικό των βασανισμών των συλληφθέντων στον Βελβεντό της Κοζάνης από την Αστυνομία τον περασμένο Φεβρουάριο. Σύμφωνα με στελέχη της Κίνησης το συγκεκριμένο περιστατικό «μολονότι καθόλου μεμονωμένο, έχει ένα διαφοροποιητικό στοιχείο. Μέχρι τότε η Αστυνομία αρνιόταν την ύπαρξη τέτοιων περιστατικών, σε σημείο μάλιστα που ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας να απειλεί τη βρετανική εφημερίδα “Guardian” με μήνυση όταν δημοσιοποίησε βασανιστήρια αντιφασιστών διαδηλωτών από την Αστυνομία (απειλή που προφανώς δεν πραγματοποίησε)».

Αυτή άλλωστε η διαφοροποίηση σε σχέση με παλαιότερα, δηλαδή όχι μόνο η μη άρνηση των βασανιστηρίων αλλά η κατά κάποιον τρόπο ανάδειξή τους από την «κρατική εξουσία ως επίδειξη πυγμής» αποτέλεσε κοινή συνισταμένη στα λεγόμενα των περισσότερων ομιλητών στη συνέντευξη.

Ο πατέρας του συλληφθέντος Μπουρζούκου

«Υπάρχουν αστυνομικά εγχειρίδια που τα περιγράφουν· είναι μια διεθνής πρακτική τα βασανιστήρια δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο» σχολίασε από την πλευρά του ο Γιάννης Μπουρζούκος, πατέρας του Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκου, ενός από τους τέσσερις συλληφθέντες της ληστείας στην Κοζάνη.

«Τα παιδιά που βασανίστηκαν προσπαθούν να απαξιώσουν αυτό που τους συνέβη, δεν θέλουν να θυματοποιηθούν. Δεν θέλουν να αναφερθούμε μόνο σε αυτούς. Μιλούσα με τον γιο μου στο τηλέφωνο, μου λέει “δεν είμαστε μόνο εμείς, είναι οι τσιγγάνοι, είναι οι φτωχοί, είναι οι ανήμποροι, όλοι αυτοί που δεν μπορούνε να πούνε τίποτα”. Αν μπείτε στις φυλακές θα δείτε πράγματα που δεν ακούγονται έξω».

Αναφερόμενος στη σύλληψη του γιου του και των άλλων τριών νεαρών στον Βελβεντό είπε: «Δεν έφεραν αντίσταση στη σύλληψη, παρ’ όλα αυτά τους χτύπησαν και εκείνη τη στιγμή. Ύστερα τους πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της Βέροιας και αφού τους φόρεσαν κουκούλες προκειμένου να μη βλέπουν, τους χτύπαγαν συνεχώς. Τους χτυπούσαν επί τέσσερις ώρες αστυνομικοί που εναλλάσσονταν. Κάποια στιγμή είπαν στον γιο μου, άμα θες πήγαινε να πλυθείς στην τουαλέτα (χωρίς να του βγάλουν τις χειροπέδες), αλλά μην τρομάξεις με αυτά που θα δεις».

Η δικηγόρος Ιωάννα Κούρτοβικ παρατήρησε πως «ως κοινωνία έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε στο ζήτημα των βασανιστηρίων. Όταν εγκαινιαζόταν αυτό το μουσείο πιστεύαμε πως δεν θα ξανακούγαμε ιστορίες βασανισμών. Δεν ήταν έτσι. Είναι πολλές φορές που συνάδελφοι συναντούν στα δωμάτια της ΓΑΔΑ ανθρώπους να βασανίζονται. Από τους ποινικούς κρατούμενους για τους οποίους δεν αντιδράσαμε, γιατί η δράση τους δεν ήταν νομιμοποιημένη στα μάτια μας, περάσαμε στους μετανάστες, που ούτε και αυτοί είχαν τη δύναμη να αντιδράσουν. Από εκεί περάσαμε στις ομάδες των αντεξουσιαστών που δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τις νομικές διαδικασίες, όχι μόνο για να μη θυματοποιηθούν -κάτι που είναι πάγια θέση των πολιτικών- αλλά και κατά τη γνώμη μου γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δικαστικές διαδικασίες, όχι αδικαιολόγητα. Έτσι φθάσαμε στις σημερινές συνθήκες όχι μόνο να γίνονται βασανιστήρια αλλά να γίνονται και επιδεικτικά. Θέλουν να φτάσει το μήνυμα “εδώ θα πεθάνετε”».

«Έζησα τα μπλε κελιά του Κορυδαλλού»

Ο Δημήτρης Κοπανάς πέρασε περίπου τέσσερα χρόνια σε διάφορες φυλακές της χώρας καταδικασμένος για ένοπλη ληστεία. Καταγγέλλει πως όταν ήταν κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού, πέρασε για κάποιες μέρες στα «”μπλε κελιά” που λειτουργούν στο χώρο του Ψυχιατρείο Κρατουμένων στον Κορυδαλλό. Αν κάποιος κρατούμενους υποπέσει σε ένα παράπτωμα στη φυλακή η πρώτη λύση είναι το Πειθαρχείο. Αν δεν “γίνει καλό παιδί” η επόμενη λύση είναι τα μπλε κελιά. Ένας χώρος δύο επί δύο με θαλασσί αφρολέξ στους τοίχους και συσκευή κλιματισμού. Ο κρατούμενος είναι εκεί γυμνός, για δεκαπέντε λεπτά το κλιματιστικό δουλεύει φουλ ρυθμούς ψύξης, για άλλα δεκαπέντε σε φουλ ρυθμούς θέρμανσης. Δεν έχεις καμιά επαφή με τον έξω κόσμο παρά μόνο την καραβάνα με το φαΐ, χωρίς πιρούνι, που σου πετάνε κάθε μέρα. Αυτός ο χώρος υπάρχει και λειτουργεί ακόμα και σήμερα»κατήγγειλε ο Δ. Κοπανάς.

«Σημασία δεν έχει το αδίκημα, αλλά τα 

βασανιστήρια – Όχι να μιλάμε μόνο γι’ αυτούς 

που συμπαθούμε»

Από την πλευρά του ο εκπρόσωπος των Γιατρών του Κόσμου Γιάννης Μουζάλας στάθηκε στο γεγονός πως «αυτό που μας κινητοποίησε είναι η προσπάθεια του οργανωμένου κράτους να κανονικοποιήσει τα βασανιστήρια μέσα από τη δημοσίευση των φωτογραφιών. Μέσα από τον διασυρμό των τοξικομανών ιερόδουλων. Μέσα από τον “Ξένιο Δία”. Για πρώτη φορά μετά τη χούντα προσπαθούνε να τα εμφανίσουνε ως κάτι φυσιολογικό. Εμείς ως “Γιατροί του Κόσμου” είμαστε εδώ γιατί είμαστε ενάντια στα βασανιστήρια στο Ιράκ, ενάντια στα βασανιστήρια στο Αφγανιστάν, ενάντια στα βασανιστήρια παντού. Δεν είμαστε υπέρ των αδικημάτων που έχουν διαπραχθεί από τους βασανιζόμενους, μας είναι αδιάφορο. Μας είναι αδιάφορο αν είναι ποινικός κρατούμενος για σοβαρό έγκλημα. Μας είναι αδιάφορο αν ανήκει ο βασανιζόμενος σε πολιτικό χώρο ή δεν ανήκει.

Πρέπει να υπερβούμε την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δηλαδή η κοινωνία λέει “είναι παιδεραστής, καλά κάνανε και του κάνανε ό,τι του κάνανε το πρώτο βράδυ μες στη φυλακή”. Κι εμείς δεν μιλάμε. “Είναι αναρχικός, φιλικά διακείμενος σε μας, μιλάμε”.

Μια κίνηση ενάντια στα βασανιστήρια και την αστυνομική αυθαιρεσία γενικότερα πρέπει να είναι ανεξάρτητη από το αδίκημα. Αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε».

sxoliastesxwrissynora