Καμιά φορά τα χημικά λιπάσματα, με τα οποία ποτίζουν τη γη οι πολυεθνικές της ανάπτυξης, της ίδιας ανάπτυξης που μας πλασάρουν κι εδώ ως σωτηρία, σκοτώνουν και ακαριαία
Αυτό γίνεται μια φορά στο τόσο βέβαια. Όλον τον υπόλοιπο καιρό σκοτώνουν αργά και βασανιστικά...
Όλους μας αφορά η είδηση της έκρηξης των χημικών λιπασμάτων στο Τέξας.
Όλους όσους, με όραμα την ανάπτυξη, την πρόοδο, την εξέλιξη, τον εκσυγχρονισμό, το βόλεμα, τον άκοπο βίο, την “πολιτισμένη” διαβίωση αφήσαμε τον βασικότερο παράγοντα της ύπαρξής μας στα χέρια ανήθικων και κερδοσκοπικών πολυεθνικών.
Οι οποίες βέβαια χρησιμοποιούν όλα αυτά τα υλικά που σκότωσαν τόσες δεκάδες ανθρώπους με μια έκρηξη, για να παράξουν υλικά διατροφής και να μας τα σερβίρουν στο πιάτο μας. Όσων από μας δεν κατάλαβαν ακόμα πως είναι πιόνια μιας βιομηχανίας που χρησιμοποιεί την Ζωή τους ως παιχνίδι σε μια εικονική πραγματικότητα κυκλοφορίας του χρήματος ή λογιστικής απεικόνισής της.
Όποιος θεώρησε και θεωρεί ότι η εργασία της παραγωγής των αγαθών της φύσης που χρησιμοποιεί για την διατροφή και την ύπαρξή του, είναι ταπεινή και δεν του αξίζει να ασχολείται με τέτοια, ας κάθεται να κοιτάει τις οθόνες με τους νεκρούς τρώγοντας τα λιπάσματα που τους σκότωσαν.
Οι υπόλοιποι ας δουν λίγο πίσω και λίγο κάτω. Καλά είναι πια η άνοδος.
Ο Πύργος της Βαβέλ καταρρέει
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου