Θα πάω.

του πιτσιρίκου

Πολλές σκέψεις μου έχουν περάσει από το μυαλό από τις εκλογές και μετά. Έχω νοιώσει αδικία, θλίψη, ωχαδερφισμό (λίγο), χαρά, αλληλεγγύη αλλά έχω νοιώσει και πολύ μαλάκας για τα χημικά που έχω φάει στις προηγούμενες πορείες. Ειδικά όταν βλέπω τη φάτσα του Σαμαρά και σκέφτομαι ‘πώς στο καλό βγήκε αυτός;; Τη φοβόμουν τη μέρα που θα ανακοινώνανε την επόμενη μεγάλη πορεία. Θα απεργήσω σίγουρα, αλλά να πάω;; Και γιατί να πάω; Την επομένη πάλι στη δουλειά μου θα είμαι όπως λες κι εσύ (πάντως η γεύση από τα σκατά δε μου αρέσει).


Και κοιτάζω γύρω μου, στο χώρο εργασίας μου, όχι πολύ μακριά. Και σκέφτομαι: Να φάω χημικά για την Ελένη που θεωρεί την απεργία δείγμα απολίτιστης κοινωνίας;

Για την Κάτια που θεωρεί ότι οι άστεγοι είναι άστεγοι γιατί δεν κάνανε καλό κουμάντο στη ζωή τους;

Για τον Νίκο που δε βλέπει φως πουθενά αλλά δεν μπαίνει καν στον κόπο να ψάξει για φακό;

Για το νεοφιλελεύθερο Αντώνη (φοριέται πολύ ο νεοφιλελευθερισμός) που θεωρεί ότι στο όνομα των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, ας υποφέρουμε λιγουλάκι μωρέ;

Για τη Μαρία που όνειρό της είναι να πάει στην Αμερική για να ζει ανάμεσα σε πολιτισμένους ανθρώπους και μακριά από την ‘απαίσια ελληνική νοοτροπία’;

Ή για τον κρυφοχρυσαυγίτη μαλάκα που θεωρεί ότι κάνει επανάσταση ψηφίζοντας τα καραφλά;

Αυτά και άλλα πολλά μου περνάνε από το μυαλό λοιπόν. (Ξέρω, ξέρω, μάλλον πρέπει να αλλάξω και δουλειά..)

Όμως, καθισμένη εδώ στο σπίτι μου, το πήρα απόφαση. Θα πάω. Ναι, θα πάω. Για όλους τους υπόλοιπους.

Ελπίζω κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο για μένα.

Τζ.

(Αγαπητή φίλη, να πάτε. Πολύ καλά θα κάνετε. Κι εγώ θα πήγαινα, αν ήμουν στην Αθήνα -εδώ πήγα στη συγκέντρωση των αστυνομικών- κι ας λέω. Γιατί αυτή η πουτάνα η ελπίδα είναι ανίκητη.)