Μιας που το Euro βρίσκεται σε εξέλιξη, ας μιλήσουμε για μπάλα. Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν και είναι το πιο δημοφιλές άθλημα. Αυτό με το οποίο πολλοί παθιάζονται και φανατίζονται. Είναι το σπορ με την μεγαλύτερη απήχηση σε πλατιές λαϊκές μάζες. Αν και ουσιαστικά κατασκευάστηκε από την αστική τάξη, συνδέθηκε απολύτως με την εργατική, ειδικά στην εποχή, όπου η διάδοσή του, συνέπεσε με άλλες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Σε πολλές ιστορικές περιόδους το λαοφιλές παιχνίδι χρησιμοποιήθηκε για προπαγανδιστικούς λόγους. Επειδή το γήπεδο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να μην βρουν φιλικό περιβάλλον για να επωαστούν κι εκεί φασιστικά αυγά.
Ο λόγος για την “Γαλάζια Στρατιά”, ένα παρακλάδι της Χρυσής Αυγής, που μπορεί να μην έχει τόση έκταση (ακόμα), αλλά δίνει το παρόν στους αγώνες της εθνικής ομάδας. Εξαιτίας της μαζικότητας του ποδοσφαίρου, αλλά και της αναγωγής ενός αγώνα σε “εθνική μάχη”, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και οι δηλητηριώδεις ιδέες του φασισμού βρίσκουν την ευκαιρία να περάσουν σε μεγαλύτερο κοινό. Ρατσιστικά φαινόμενα βεβαίως και ναζιστικά σύμβολα, δεν συναντάμε μόνο σε ελληνικά γήπεδα. Υπάρχουν σύνδεσμοι όλων των ομάδων με καθαρά φασιστική ιδεολογία. Όμως, το πλεονέκτημα της οργάνωσης των χρυσαυγιτών μέσω συνδέσμου δήθεν υποστηρικτικού προς την Εθνική Ελλάδος, είναι ότι παρουσιάζονται ως αγνοί φίλαθλοι που αγαπάνε την ομάδα και την χώρα τους και κερδίζουν πιο εύκολα την συμπάθεια, ακριβώς επειδή δεν ανήκουν σε αντίπαλο σωματείο.
Η “Γαλάζια Στρατιά” με πρόεδρο τον υποψήφιο της Χ.Α., Ηλία Παναγιώταρο (δείτε τον δεξιά), επιχειρεί την πλάγια νομιμοποίησή τους, μέσα από ποδοσφαιρικούς αγώνες. Η “Γαλάζια Στρατιά” πολλές φορές τραγουδά συνθήματα που συμπτωματικά χρησιμοποιούν και οι ναζί της Χρυσής Αυγής, όπως “δεν θα γίνεις Έλληνα ποτέ Αλβανέ” και “Τούρκοι, Μογγόλοι, δολοφόνοι”.
Μέσα από το ποδόσφαιρο η “Γαλάζια Στρατιά” προσπαθεί να βρει έναν ακόμη χώρο καλλιέργειας της ιδεολογίας της. Διαβάστε την συνέντευξη του επικεφαλής τους, στην εφημερίδα “Espresso” την 9η Σεπτεμβρίου του 2004, εδώ κι εδώ. Ο Παναγιώταρος, που τότε δεν ήταν τόσο γνωστός για το τι πρεσβεύει, δήλωνε: “Αν θέλουν να μας αποκαλούνε φασίστες, δεν θα τους χαλάσουμε το χατίρι“. Επίσης “…μέλη της Χρυσής Αυγής είναι μέλη του συλλόγου μας…κι έχουμε ένα κοινό την αγάπη μας για την Ελλάδα“. Δεν έχουν όμως μόνο αυτή την…κοινή αγάπη.
Η συμμετοχή σε επεισόδια και ξυλοδαρμούς αλλοδαπών, είναι ένα ακόμη κοινό σπορ που θαυμάζουν. Η “Γαλάζια Στρατιά” είχε συμμετέχει σε βιαιοπραγίες κατά μεταναστών που είχαν βγει στην Ομόνοια να πανηγυρίσουν μαζί με Έλληνες την κατάκτηση του Euro 2004. Οι ίδιοι πάλι ήταν που επιτέθηκαν σε Αλβανούς, όταν η Αλβανία είχε κερδίσει την Ελλάδα σε προκριματικά. Ο Παναγιώταρος το είχε δηλώσει: “Δεν είμαστε φίλοι των Αλβανών κι ούτε θα γίνουμε. Δεν το θέλουμε“. Το μίσος είναι κοινός τόπος συνάντησης Χρυσής Αυγής και Γαλάζιας Στρατιάς, που μάλιστα αλληλοβοηθούνται, όπως δηλώνει ο πρόεδρός της, με τρόπο που μπορούμε να φανταστούμε.
Η “Γαλάζια Στρατιά” γεννήθηκε μέσα στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, δίχως καμία αμφιβολία. Όσο για τους αθλητικογράφους και τις αθλητικές εφημερίδες, αντιμετώπισαν το θέμα με μεγάλη αφέλεια, επικροτώντας ακόμη και γελοιότητες όπως το κάψιμο σημαιών άλλων χωρών από “Έλληνες οπαδούς της Εθνικής”. Συν, βέβαια την αρχαιοπρεπή ενδυμασία που την προσπέρασαν ως απλή γραφικότητα.
Χρυσή Αυγή και Γαλάζια Στρατιά, μοιράζονται πολλά κοινά. Και δεν είναι μόνο θεωρητικά, αλλά ίδια φρασεολογία και βέβαια ίδια πίστη στην βία και σε παραποιημένα χιτλερικά σλόγκαν τύπου “Υπεράνω όλων η Ελλάς”. Η τρομοκράτηση και οι απειλές, είναι παραδοσιακή τακτική των ναζιστών, που έτσι πιστεύουν πως κερδίζουν τις γειτονιές και τις κερκίδες. Πιστεύουν πως θα επιβληθούν και οι “εθνικές” ιδέες τους θα επικρατήσουν. Πως θα καταργήσουν την δημοκρατία. Πως όσοι δεν τους αρέσουν, θα αφανιστούν.
Σε διάφορες ομάδες ανά τον κόσμο, έχουν παρατηρηθεί ρατσιστικά και φασιστικά φαινόμενα, που ξεπερνούν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Η “Γαλάζια Στρατιά” είναι ο ποδοσφαιρικός σύλλογος των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Δεν συγχωρούνται όλα, πάνω στον ενθουσιασμό ή την απογοήτευση από μια νίκη ή ήττα σε έναν αγώνα. Και σε αντίθεση με το γήπεδο, η πραγματική ζωή δεν εξαντλείται σε 90 λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου