Όσα χάσαμε είναι φυλαγμένα σε ένα μεγάλο μπαούλο κάτω από το ξύλινο πάτωμα της πατρίδας.
Μέσα στην υγρασία, τη μούχλα και κάτω από τα ποδοβολητά των καταπατητών.
Είναι μέσα σε εφημερίδες τυλιγμένα και λαδωμένα σαν όπλα που περιμένουν τα ανάλογα χέρια να κρατηθούν.
Είναι μέσα στην πρώτη μας νεανική νίκη και σε μια κανάτα της κυράς που μας έβαζε να πιούμε τον καθάριο ουρανό όταν διψούσαμε από τις πορείες για τις κορυφές που θέλαμε να κατακτήσουμε.
Τακτοποιημένα με σειρά όσα χάσαμε και ακουμπισμένα ελαφριά πάνω στο πανί που είναι κεντημένο από χέρι ιερό, ο όρκος ότι δεν θα αλλάξουμε ακόμα κι αν αλλάξει χέρια τούτη η γη.
Γραμμένα σε ένα τετραδιάκι με φθαρμένο εξώφυλλο οι ερωτήσεις που σαν παιδιά κάναμε όταν ζοριζόταν η επιβίωση μας από το αδίστακτο δίκαιο.
"Γιατί;" Και η απάντηση στην επόμενη γραμμή:
"Για αυτή την χούφτα χώμα. Για ένα λουλούδι που επιμένει να ζει εδώ και όχι δίπλα. Για σένα, για μένα, για αυτούς".
Σε μπουκάλια με ξεκολλημένες ετικέτες φυλαγμένα τα δάκρυά μας από τις ήττες μας και από τις χαρές μας.
Τρεις κασέτες με τα τραγούδια που μιλούσαν όταν η σιωπή ήταν μεγαλύτερη από το σκοτάδι και μία ρίζα ελάτου που αρνήθηκε να γίνει δέντρο σε ξεπουλημένη γη.
Στο πακέτο από τα τσιγάρα του πατέρα η αίσθηση της ζεστής παλάμης που σου έσφιγγε τον ώμο όταν κατέβαζες το κεφάλι και σε ένα βάζο η σφιγμένη πλάτη της μάνας όταν έβαζε την ζάχαρη περίσσια μετρώντας στον κάθε κόκκο και μία πίκρα που δεν δήλωσε ποτέ.
Σε φυλαχτό ραμμένα μάτια δακρυσμένα όταν το «εις το επανιδείν» δεν ξεστομίστηκε αλλά το άκουσαν μέχρι και τα αστέρια.
Όσα κυβικά μπετόν να ρίξουν οι επιφανειούχοι, όσους τόνους λάσπης και να στρώσουν πάνω του οι εισβολείς, αυτό το ένα τετραγωνικό που πιάνει η ηθική μας έχει τις διαστάσεις του σύμπαντος.
Αυτός ο τάφος, που με τα χέρια μας ανοίξαμε για να μείνουν αθάνατα αυτά που ξεχώρισε η καρδιά μας, που δεν χώρεσαν ποτέ σε μια φωτογραφία να τα κουβαλάμε, που ανασαίνουν με την ίδια ορμή ακόμα και σε μπαούλο κλεισμένα, είναι η απόδειξη ότι σε αυτόν τον πόλεμο χάσαμε χωρίς να χάσουμε τίποτε.
simple man
Είναι μέσα σε εφημερίδες τυλιγμένα και λαδωμένα σαν όπλα που περιμένουν τα ανάλογα χέρια να κρατηθούν.
Είναι μέσα στην πρώτη μας νεανική νίκη και σε μια κανάτα της κυράς που μας έβαζε να πιούμε τον καθάριο ουρανό όταν διψούσαμε από τις πορείες για τις κορυφές που θέλαμε να κατακτήσουμε.
Τακτοποιημένα με σειρά όσα χάσαμε και ακουμπισμένα ελαφριά πάνω στο πανί που είναι κεντημένο από χέρι ιερό, ο όρκος ότι δεν θα αλλάξουμε ακόμα κι αν αλλάξει χέρια τούτη η γη.
Γραμμένα σε ένα τετραδιάκι με φθαρμένο εξώφυλλο οι ερωτήσεις που σαν παιδιά κάναμε όταν ζοριζόταν η επιβίωση μας από το αδίστακτο δίκαιο.
"Γιατί;" Και η απάντηση στην επόμενη γραμμή:
"Για αυτή την χούφτα χώμα. Για ένα λουλούδι που επιμένει να ζει εδώ και όχι δίπλα. Για σένα, για μένα, για αυτούς".
Όλα σε ένα μπαούλο φυλαγμένα και θαμμένα σαν τους τάφους που κάναμε στα παιχνίδια μας όταν έπρεπε να τα αποχωριστούμε και ξέραμε ότι σε άλλα χέρια δεν θα αντέχαμε να βρεθούν.
Σε μπουκάλια με ξεκολλημένες ετικέτες φυλαγμένα τα δάκρυά μας από τις ήττες μας και από τις χαρές μας.
Τρεις κασέτες με τα τραγούδια που μιλούσαν όταν η σιωπή ήταν μεγαλύτερη από το σκοτάδι και μία ρίζα ελάτου που αρνήθηκε να γίνει δέντρο σε ξεπουλημένη γη.
Στο πακέτο από τα τσιγάρα του πατέρα η αίσθηση της ζεστής παλάμης που σου έσφιγγε τον ώμο όταν κατέβαζες το κεφάλι και σε ένα βάζο η σφιγμένη πλάτη της μάνας όταν έβαζε την ζάχαρη περίσσια μετρώντας στον κάθε κόκκο και μία πίκρα που δεν δήλωσε ποτέ.
Σε φυλαχτό ραμμένα μάτια δακρυσμένα όταν το «εις το επανιδείν» δεν ξεστομίστηκε αλλά το άκουσαν μέχρι και τα αστέρια.
Χάσαμε, μα στο μπαούλο, που είναι από ξύλα νοτισμένο από χιλιάδες σταγόνες δουλεμένου ιδρώτα και τα καρφιά του φτιαγμένα από το ίδιο υλικό που ξύνει αυτές τις μέρες την ψυχή μας, είναι όλα ασφαλή.
Όσα κυβικά μπετόν να ρίξουν οι επιφανειούχοι, όσους τόνους λάσπης και να στρώσουν πάνω του οι εισβολείς, αυτό το ένα τετραγωνικό που πιάνει η ηθική μας έχει τις διαστάσεις του σύμπαντος.
Αυτός ο τάφος, που με τα χέρια μας ανοίξαμε για να μείνουν αθάνατα αυτά που ξεχώρισε η καρδιά μας, που δεν χώρεσαν ποτέ σε μια φωτογραφία να τα κουβαλάμε, που ανασαίνουν με την ίδια ορμή ακόμα και σε μπαούλο κλεισμένα, είναι η απόδειξη ότι σε αυτόν τον πόλεμο χάσαμε χωρίς να χάσουμε τίποτε.
simple man
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου